Arbeiderspers

Jaren geleden zag ik regelmatig in de wachtkamer van een ziekenhuis één of meerdere transgenders. Het waren opvallend kleurrijke verschijningen; gekapt, gekleed en opgemaakt alsof ze na de controle naar een feestje zouden gaan. Uit de gesprekken die ik her en der opving begreep ik dat de transformatie van man naar vrouw niet zonder problemen ging. 'Hormoomslikkers' zo worden ze genoemd in het boek (en de gelijknamige documentaire) 'I am a woman now', waarin vijf transgender geportretteerde worden die in de jaren '60 en '70 van de vorige eeuw een geslachtsveranderende operatie ondergingen in de praktijk van gynaecoloog Georges Burou in Casablanca. Nu ze in de herfst van hun leven zijn blikken ze terug.

 


Bloedbad van Nanking
Dertien meisjes van Nanjing speelt zich af in de winter van 1937 tijdens wat later het Bloedbad van Nanking zal heten. Gedurende deze ongekend wrede dagen in de oorlog tussen China en Japan vielen meer dan 300.000 doden. De roman is gebaseerd op het ware verhaal van Yans tante die één van de dertien meisjes uit de titel was. Zij maakte deel uit van een groep leerlingen van de St. Mary Magdalene school. De meeste van hen waren wezen en van twee  meisjes konden de ouders hen niet op tijd weghalen. Tijdens de belegering worden ze in veiligheid gebracht op het terrein van de Amerikaanse missiepost, waar Priester Engelmann er het volste vertrouwen in heeft dat de meisjes de volgende dag naar de vluchtelingenzone gebracht kunnen worden voor voedsel en hun verdere veiligheid. Maar daarin vergist hij zich.


'De beste camouflage is je eigen persoonlijkheid, omdat niemand zal geloven dat die echt is'. Met dit citaat van Fjodor Dostojevski geeft Japin het thema van zijn nieuwe roman goed wer. Het boek gaat over bekeken en begluurd worden, verstoppen en in de schijnwerpers staan. 

Weijntje - Weijnanda - groeit op als middelste van 3 zussen. Haar vader verdwijnt op een dag. Moeder verdraagt het alleen zijn niet en gaat al gauw een relatie aan met Sijmen, die als fotograaf werkt op kermissen en jaarmarkten. Sijmen blijkt echter niet alleen 'kijker' van beroep, ook in het dagelijks leven doet hij niet liever dan gluren en begluren. Naarmate Weijntje opgroeit, ontdekt ze overal in huis gaatjes in de muren. Gaatjes waar Sijmen doorheen gluurt om haar te bespieden - in haar slaapkamer, in het toilet, in de badkamer. Nergens is ze veilig voor zijn blikken. 


Ter gelegenheid van de 60ste verjaardag van Marion Bloem én haar 40-jarig jubileum als schrijfster werd “Een meisje van honderd” uitgebracht, een familiegeschiedenis die begint in Nederlands-Indie en doorloopt in het begin van deze eeuw. De titel is uiteraard een verwijzing naar haar eerste boek “Geen gewoon Indisch meisje”.

De hoofdpersoon is “Moemie”, een weeskind dat geadopteerd wordt en daarna steeds verbonden blijft met familieleden in deze familie. 
Die familie had haar in haar jeugd nodig om de geesten in hun huis te verjagen, daardoor konden ze er een jaar gratis blijven wonen.


Subscribe to Arbeiderspers