Nederlandse titel: Laten wij bidden voor O.M.
Gelezen juli 1998
Nederlandse titel: Laten wij bidden voor O.M.
Gelezen juli 1998
Oorspronkelijke titel: Freedom
Vertaald door Peter Albesen
588 pagina's | Uitgeverij Prometheus | september 2010
"De bijbel nu" van Shalev brengt heel wat gezoek en gegraaf in herinneringen te weeg. Er wordt veel "geleerd".
Wat het zoeken, graven en vinden van antwoorden betreft;
Oorspronkelijke titel: Sarah's Key (2006)
Vertaling M. Eggermant en Kitty Pouwels
Uitgeverij Artemis & Co
In juli 2010 was 'Haar Naam was Sarah' het boek van de maand.
De meningen over het boek kwamen in grote lijnen overeen. Het boek leest als een trein, het betreft een verschrikkelijke gebeurtenis uit de Franse geschiedenis en het boek is een aardige roman maar zeker geen literair hoogstandje. Maar er waren ook wel degelijk verschillen.
De lezer is gewaarschuwd, er staan verklappers in de commentaren.
Natuurlijk juich ik het toe als een vergeten gebeurtenis uit de geschiedenis onder de aandacht van velen gebracht wordt. Dat is in ieder geval wat Tatiana de Rosnay doet.
De ik-persoon, de oude blanke Zuidafrikaanse Mrs. Curren heeft net van haar dokter te horen gekregen dat ze zal overlijden aan de kanker waaraan ze lijdt. Ze is opgegeven. Als ze thuiskomt, treft ze in haar tuin een zwerver met zijn hond aan. Ze ontfermt zich tegen wil en dank over hem, en tegelijkertijd ontfermt hij zich over haar.
Het Lelietheater kostte heel veel moeite:
>>
>Het Lelietheater heb ik uit. Zucht. Laat het even zakken. Dan zal ik eens een aftrap doen. Heb stug doorgelezen.
>Dit klinkt niet bemoedigend. Ik zit als een berg tegen dit boek op te kijken. Ik heb er van alles over gelezen en het heeft me niet enthousiast gemaakt, zodat ik er nu als een prooi om heen loop te draaien. "Zal ik nu", nee, toch nog maar even "De vier maaltijden", of "Oh jee, die ligt er ook nog". Het lijkt wel of ik het niet in mijn handen kan opnemen.
<<<
Frustraties alom:
>>>
>Waarom precies weet ik niet. Ik vind het op zich prettig geschreven, maar ik denk dat ik niet tegen de spanning kan die opgebouwd wordt, en tegen het sfeertje op de school. Iedereen is zo onaardig tegen elkaar! En of dat nou een gevolg van het regime is of niet, ik raak er lichtelijk gefrustreerd van. Hebben jullie dat ook zo ervaren?
Een vrouw van 32 vertelt haar levensverhaal aan een dokter, niet een gewone dokter, maar een dokter die geesteszieken behandelt (een tegenwoordige psychiater, maar dat woord kom ik in het hele boek niet tegen). Zij, Grace, is op 16-jarige leeftijd (in 1843) tot levenslang veroordeeld vanwege de moord op haar werkgever en diens huishoudster. Gelijkertijd is James McDermott ter dood veroordeeld, aangezien ze de moorden samen zouden hebben gepleegd.