1997 1e helft

Tot welke gedachten en toetsenbord-vruchten bracht Renate Dorrestein de boekgrrls.

>>>
"Jaren geleden was dit het eerste boek dat ik las van Renate Dorrestein. Ik vond het zo'n vreemd boek! Er gebeurden de vreemdste dingen in en het einde was voor mij toch nog totaal onverwacht. Ik vond het een prachtig gegeven en ben toen erg nieuwsgierig naar haar andere boeken geworden, waarvan er nog niet 1 is tegengevallen. "
<<<

Meteen komt er echter al een omschrijving naar voren die de meesten van de boekgrrls of aanspreekt, of tot grote verwarring brengt.


Verschillende meningen zoals gewoonlijk:

<<<
>'t Was wat stil van mijn kant, want ik zat te lezen moeten jullie weten. In een adem heb ik the Samurai's Garden uitgelezen en toen ik het uit had heb ik het boek een beetje spijtig opzij gelegd. Ik was echt tot tranen toe geroerd. Zo zie je maar weer, wat de een keurig vindt, raakt bij de ander een gevoelige snaar. Dat was ik dus, die het "keurig" noemde. En dan heb je nog niet eens mijn "bespreking" gelezen. Ik houd hem nog maar een poosje vast. Misschien ga ik het boek nog maar een keer lezen. Ik had de hele tijd al zo'n gevoel dat er meer aan de hand moest zijn dan ik er uit kon halen.
>>>

Onzekere mensen wordt prompt een uitgebreide riem onder het hart gestoken.


Wat vonden de boekgrrls van Amy Tan's: 100 Geheime Zintuigen?

Ze genoten wezenloos en waren niet meer aanspreekbaar. Of ze moesten moed verzamelen om te beginnen, maar lieten zich door het enthousiasme op de lijst overhalen. Waarop het verschil werd ontdekt tussen het "echte geheime zintuig" en de vertroebelde eigen blik, ontstaan uit angst of liefde. Niet iedereen kan er echter in "verzinken". De verhalen/sprookjes/parabels kunnen vreselijk irriteren en het boek gaat tegenzitten.

Interessante discussies ontstaan er in ieder geval en er komen heel wat verhalen los:
>>> > "Over het algemeen herinneren mensen zich geen dingen uit hun vorige leven. Ze staan er niet bij stil, ze geloven er niet in, het past niet in hun belevingswereld. Heel jonge kinderen hebben gelukkig nog een heel open geest en daar komt weleens zoiets aanwaaien. Als een kind niet al te veel is geboetseerd dan vindt het dit niet gek en praat er gewoon over."


Met wat leek op het begin van een mooie zomer kwam "De Vriendschap" ter sprake:

>>>

"Wat mij aansprak was de boodschap die de hoofdpersoon uitdraagt. Haar vriendin vindt dat ze veel geluk heeft. Ze doet maar liefst twee studies etc. De hoofdpersoon vindt dat geen geluk, ze doet het gewoon. Ze grijpt zelf haar kansen. Het lot zijn je ouders en broers en zusters. Die krijg je, of je wilt of niet. Bij alle ander zaken heb je de keuze, die je zelf maakt, goed of verkeerd."

<<<

Naar aanleiding van de opmerking in het boek:

>>>

"Ara zegt tegen Kit: 'Ik denk dat je het wel prettig vindt om als vrouw begeerd te worden, maar jij wilt meer begeerd worden om je geest dan om je lichaam, en bij de meeste vrouwen is dat niet zo'."

<<<

ontstaan er gedachtenspinsels over het "ouder worden" en de liefde.

>>>


Wat vonden we van Het zingende gras.

Het gaf bijzonder weinig stof tot mail. Het koste blijkbaar moeite in in ieder geval was het lastig te verwerken:

> Kwam jij door _alle_ Doris Lessings heen dan?

> Ik las alle Lessings toen ik in de twintig was en vond ze toen stuk voor stuk prachtig.

Om tot de verbijsterende conclusie te komen:

> (alweer twintig jaar geleden dus, Jezus, wat vliegt de tijd...)

> :-))))))))

Terug naar het boek:

> Gisteren begonnen in The Grass is Singing en hoewel ik niet uitsluit dat het boek nog heel mooi kan worden, merkte ik dat het feit dat het onmiskenbaar literatuur was me direct nogal zwaar viel. Van die goed bedachte, mooie zinnen die je moet proeven en genietend tot je moet nemen.

> The Grass is Singing is uit en was mooi.

> Ik heb er wel een hoop vragen over en hoop dat er dus nog anderen op deze lijst zijn die het boek (uit) lezen.


Subscribe to 1997 1e helft