Wederom verhalen, maar een heel ander soort. Griezelverhalen, die naar horror neigen. Over moord en doodslag. Het titelverhaal speelt zich af aan het einde van de Balkanoorlog. Twee journalistes stranden met hun auto in een onherbergzaam gebied, waar ze een huis binnengaan dat leeg lijkt te zijn. Voordien werden ze aangevallen door een hond, die een van hen doodgeschoten heeft. Als ze de hond op tafel leggen komen er ineens twee mensen tevoorschijn, een vrouw en een jongen. Hun gedrag is bepaald niet normaal. Zijn zij doorgedraaid na alle verschrikkingen van de oorlog of waren ze altijd al gek? En wat ligt er achter de kachel? Kunnen de twee vrouwen nog wegkomen? Een huiveringwekkend verhaal!

Het blijft altijd moeilijk om van een verhalenbundel een verslag te maken. Algemene indruk: Mooie en aparte verhalen over mensen die het op welke manier dan ook moeilijk hebben en bepaalde beslissingen nemen. Over het algemeen zijn het geen vrolijke verhalen maar dat hoeft ook niet. Sanne van Hassel weet elke keer tot de kern van alles door te dringen.

Het eerste verhaal "Een meisje of een dopgarnaal" gaat over een vrouw die ervoor kiest de feestdagen alleen door te brengen. Op het eind van haar werkdag krijgt ze een envelop met geld, dat gekregen bedrag geeft ze onmiddellijk uit aan een etentje en een taxirit. Niet écht triest zou je zeggen maar zij heeft gekozen om alleen te zijn vanwege het ontlopen van medelijden. Ze laat zich rondrijden en steeds komt ze langs zíjn huis. Dit alles is vrij afstandelijk vertelt maar toch... je voelt haar verdriet.

Anton Koolhaas is bekend en geliefd geworden door zijn dierenverhalen. Niet zomaar verhalen over dieren. Maar dierenverhalen waarin Koolhaas als het ware probeerde door te dringen tot de psyche van de soort, waarom heen hij het dramatische moment bouwde. Dit klinkt eigenlijk veel te ingewikkeld. Je moet het gewoon lezen. Dan weet je wat ik bedoel. In mijn laatste middelbare schooljaar maakte ik kennis met Koolhaas dankzij een leraar Nederlands die het toen net verschenen ‘Corsetten voor een Libel’ aanprees. Ik kreeg het boek, las het en was verkocht. Ik heb het sindsdien nooit meer herlezen, maar behield een warme herinnering aan de verhalen. En hoe is het nu, meer dan 30 jaar later, om Koolhaas te lezen?

In 1992 publiceerde de inmiddels overleden Jan Brusse zijn ervaringen met zijn paniekstoornis onder de titel: Voor niets bang. Er is een nawoord bij van psychiater Jim van Os. Jan Brusse was bekend als tv-journalist in Parijs. Hij schreef gidsen over de stad, columns voor kranten en had een programma op de Nederlandse tv.

Door zijn werk moest hij veel dingen doen waar hij doodsbang voor was: hij durfde niet met een vliegtuig, niet in hotels te slapen zonder trappen en met een deur die 's nachts hermetisch op slot ging, niet in liften, niet naar de tandarts, kon bij diners geen hap of slok door zijn keel krijgen, had hoogte- en tunnelvrees. Ik neem aan dat hij de metro ook vermeed, maar in de auto stapte.