Gelezen in augustus 1998
Dieren
Als een Boekgrrl op vakantie gaat bereidt ze zich voor:
"(...) aangezien het reisdoel over ca. anderhalve week IJsland is, en ik ergens (waarschijnlijk in een reisgids) gelezen had dat er een NObelprijswinnaar voor de literatuur uit IJsland kwam, dacht ik mij daar maar eens op te storten.
Het is een "ouwetje" , al begin tachtiger jaren uitgegeven, maar gevonden in de bibliotheek. Het boek heet "Het teruggevonden paradijs". Korte samenvatting op de achterflap van het boek:
Ik heb niks met huisdieren. Als boerenkleindochter heb ik geleerd dat dieren op het erf leven en mensen binnen. Zeker ook door de antipathie van mijn moeder voor het niet-pratende wezen behoor ik inmiddels ook tot het gilde der 'huisdieronverschilligen'. Ik snap het echt niet. Wat is er nou lollig aan zo'n hond? Doe geen moeite om te reageren, mijn muur van onbegrip is te hoog :-) "Hij doet niks, hoor!" Waar heb je zo'n beest dan voor? Nog onbenulliger vind ik katten. "Zo lekker zelfstandig". Tsja, dat zijn mijn buren ook, maar die laat ik niet in mijn huis hun behoefte doen.
Dat ik hiermee op zielen trap, ik weet het. Misschien evenzozeer als ikzelf toen ik aan een collega desgevraagd meldde dat het niet goed met mijn moeder ging, nee, in de vakantie was zelfs gebleken dat ze niet meer beter zou worden. Zij moest mij toen vertellen dat zij ook een rotvakantie had gehad, haar kat was erg ziek geweest.
Ik had zin in een makkelijk boek en dit werd het.
Anton Koolhaas is bekend en geliefd geworden door zijn dierenverhalen. Niet zomaar verhalen over dieren. Maar dierenverhalen waarin Koolhaas als het ware probeerde door te dringen tot de psyche van de soort, waarom heen hij het dramatische moment bouwde. Dit klinkt eigenlijk veel te ingewikkeld. Je moet het gewoon lezen. Dan weet je wat ik bedoel. In mijn laatste middelbare schooljaar maakte ik kennis met Koolhaas dankzij een leraar Nederlands die het toen net verschenen ‘Corsetten voor een Libel’ aanprees. Ik kreeg het boek, las het en was verkocht. Ik heb het sindsdien nooit meer herlezen, maar behield een warme herinnering aan de verhalen. En hoe is het nu, meer dan 30 jaar later, om Koolhaas te lezen?
Ik ben opgegroeid met katten. Bijna mijn hele leven heb ik mijn huis geleefd met één of meerder katten. Loekie is de eerste die ik me kan herinneren. Een groot rood/wit monster dat volgens de familieoverlevering over me waakte als een leeuwin over haar welp. Loekie lag bij me in de wieg, aan het voeteneind of op de grond onder de wieg. Hij bepaalde of je bij me in de buurt mocht komen of niet. Als je gezicht hem niet aanstond, ging hij wijdbeens over me staan, zette zijn rug- en nekharen overeind, maakte zijn staart dik, trok zijn lip op en begon te grommen. Dan moest je maken dat je wegkwam, want hij viel je aan. Hij deed alles om de kleine baby te "beschermen."
Barbara Bowdy: De weg naar het water
Stanley Coren: Hoe slim is mijn hond
Hans Dorrestijn: Dorrestijns vogelgid
Monty Roberts: The Man who Listens to Horses (1996)
Even voor de duidelijkheid - dit boek heeft niets, maar dan ook niets, te maken met dat oerstomme boek van Nicholas Evans die The Horse Whisperer heet!! Of nee, jawel, Evans heeft blijkbaar zijn verhaal aan het leven van deze man gebaseerd.
Lees verder...
Joann Sfar: De kat van de rabbijn - 3 / De Exodus
Je hoeft geen Jood te zijn, noch 'pied-noir' (letterlijk 'zwarte voet', of te wel de Franse kolonist en zijn afstammelingen in Afrika) om deze albums te waarderen. In deel één van deze serie, die zich afspeelt in Algerijë aan het begin van de 20ste eeuw, verorbert de kat de te luidruchtige papagaai in het huis van de rabbijn (zijn baas) en kan als gevolg daarvan praten. Hij legt dan ook meteen uit waarom de rabijn een kat heeft i.p.v. een hond. (meer)
Helene Thornton : De mooiste kat van de wereld