Het boek van maart 2003. De derde roman van de schrijfster. Het boek stond op de Short List voor de Man Booker prize 2003.
Er is veel gemaild over Fingersmith. Naar aanleiding van het boek beliepen we een paar aardige zijpaden: we hadden het over gothic literatuur, over het gebruik van scheldwoorden in de negentiende eeuw, over boeketreeksjes uit vroeger tijden en natuurlijk bonbons. Want als vrouwen over boeken praten wordt de vergelijking met etenswaar zelden geschuwd.
De reacties van de grrls samenvattend durf ik te stellen dat dit boek scoort tussen cijfer 6 en 9. Geen berichten over grrls die het boek niet uitkregen of weg hebben gelegd. Wel teleurstellingen omdat de verwachtingen wel erg hoog gespannen waren. Of die het etiket 'lekker leesboek' meer dan genoeg vonden. Een andere groep grijpt naar de superlatieven. Laten we met hen beginnen:
"Voor mij bevat een goed leesjaar twee van zulke boeken: goed geschreven, dik, spannend en interessant. De tijd zal het leren, maar ik vermoed dat ik over een paar jaar nog roep "O! Dat moet je lezen, da's een heerlijk boek!""
"Vanmiddag heb ik het eerste deel van het maandboek Fingersmith/Vingervlug uitgelezen. Het eerste deel van het boek eindigde met een scène waar ik bijna mijn station door miste! Huh! Het maakt tot nu toe al mijn verwachtingen waar. Spannend, mooi geschreven, interessante karakters, mooi tijdsbeeld - tweede helft 19de eeuw ditmaal - en weer heel erg Sarah Waters."
"En oh, wat is het goed! Deze nieuwe schrijfster (dit is haar 3e) schrijft iedere keer tot nu toe een boek dat nét dat stapje beter is dan de vorige. Dit is alweer een lesbo-victoriaanse drama en deze keer is het echt Dickensian in plot en volume. 550 pagina's met een ingewikkelde plot en haarscherpe karakters die draaien steeds verder en strakker rond elkaar. In drie delen geschreven maar eigenlijk aan het einde van de eerste deel had ze kunnen stoppen (170 pagina's) en het had nOg een geweldige boek geweest met een fantastische twist in the tail. Ik zat echt met open mond te kijken van 'Maar dAt had ik niet verwacht!' Gelukkig ging ze wel door en deel 2 had alweer een verrassing in petto. Aan het einde van deel 3... maar nee, ik ga niets verklappen natuurlijk. Ik ga niet eens vertellen OF ze elkaar krijgen, laat staan hoe! ;-)
Ik vond het ook het beste van haar 3 boeken tot nu toe. Heerlijk zo'n schrijfster die alleen maar beter wordt."
"Met een diepe zucht heb in vanochtend vroeg om 2 uur Fingersmith dichtgeslagen. Wat een heerlijk leesboek! Iets wat je op vakantie of tijdens een lange reis kunt lezen. Ik vind het duidelijk veel hoger niveau dan Danielle Steel c.s. Het is psychologisch beter uitgewerkt zonder dat sex, geweld, drank en spanning eronder lijden. De wendingen zijn soms wel erg fantastisch, maar in die tijd niet geheel onmogelijk, denk ik. Juist het uitgebreid stilstaan bij details die in het tijdsbeeld passen en het originele gegeven (dieven, lesbiennes is de tijd van koningin Victoria) maken dat het wel iets meer is dan keukenmeidenlektuur.
Het zou me echter niets verbazen als er van dit boek een film werd gemaakt. De beelden van het Victoriaanse London, een stel mensen die geen van allen een brandschoon geweten hebben, verassende wendingen en gekkenhuizen worden door het grote publiek opgesmuld."
"Jammer, dat boek is uit! Ik heb na het overweldigende deel één, ook genoten van de andere twee delen. Het knappe van Waters als schrijver vind ik dat ze je echt in de negentiende eeuw laat bivakkeren. Geen moment had ik het gevoel dat ze haar best deed om het allemaal historisch te laten lijken. Een ervaring die ik sinds de Quincunx (en Water's eerdere boeken) niet meer heb gehad. Je bent als lezer 'gewoon' in de tijd die de schrijver beschrijft. Ik betrapte me erop dat ik uitrekende hoeveel ik nog kon lezen voor de zon onderging; een mens zou het elektrisch licht bijna vergeten!
Een boeketboekje? Ach, daar kan je elk boek met liefde als een van de thema's dan wel voor uitmaken :-) Net als nu in de boekenweek elk boek waarin maar vaag een verwijzing naar de dood staat achter de etalageruit ligt. Waters biedt een hoop meer dan het beantwoorden van de vraag 'krijgen ze elkaar'. Ze schrijft soepel, beeldend zonder eindeloze beschrijvingen, de - vrouwelijke - karakters zijn boeiend en soms onbegrijpelijk of onbegrijpelijk complex en van 'eind goed al goed' lijkt in dit boek in ieder geval geen sprake."
"Na Canetti en Dostojevski heerlijk om helemaal te verdwijnen in Vingervlug. Ik heb het in een weekend uitgelezen. Twee dagen in de zon, op de bank, in bed. Even van de wereld. Moet kunnen toch? De vergelijking met boeketreeks gaat helemaal niet op. Iedereen weet toch dat die boekjes veel en veel dunner zijn :-). Maar echt, dan kun je Dickens en inderdaad Palliser ook boeketreeksromanschrijvers noemen.
Voor mij was het ook geen voorspelbaar boek. Ik werd toch steeds verrast door de wendingen. En laten we wel wezen, je kan toch tevoren niet weten wat voor boeken er staan in de bibliotheek van oom Lily? Ja, OK, naar het einde toe weet je wel hoe het verder gaat, maar je loopt toch ook niet weg uit de bioscoop als je eenmaal weet hoe het afloopt?"
"Ik waande me terug in Dickens' Oliver Twist! Met Bill Sykes als Gentleman :-) En bij de beschrijvingen van hoe Maud gekleed ging moest ik telkens denken aan Alice in Wonderland, dat soort net te korte jurkjes, met van die petticoats. Jullie ook?
En dan die oom van Maud! Ik had wel door dat er iets raars gebeurde (ik dacht dat hij zijn nichtjes lichaam 'leende' aan de heren die langskwamen). En de rare John Vroom met zijn jas van hondenvellen, ril, ril. Met andere woorden: lekker kleurrijke personages (hoewel ze soms wat oppervlakkig bleven, zoals Mrs. Sucksby)
De eerste twee delen vond ik het sterkst. Hoe dezelfde gebeurtenissen in de ogen van Susan en Maud totaal verschillende lading krijgen. Ook de scenes in het gekkenhuis deden me huiveren.
Jammer vond ik dat het einde me een beetje aan een nachtkaarsje deed denken... de spanning vloeide langzaam weg uit het boek... ach, maar dan is het weer een lekkere boeket, waarin ze elkaar toch nog moeten krijgen!"
"Goeie genade. Wat een vertelling. Van De Boeken van de Kleine Zielen was het zo buitengewoon dat je een verslag kreeg van een tijdgenoot, dat is hier niet het geval. Toch denk ik wel, dat Sarah Waters zich heel behoorlijk heeft kunnen verplaatsen in die tweede helft van de negentiende eeuw. Het meest was ik onder de indruk van de toestanden in de psychiatrische inrichting. Als ik nog eens terugdenk aan Couperus moet ik ook zeggen, dat LC je met minder opzienbarende feiten meer geboeid kan houden. Het verhaal ging me vooral in het midden te traag. Maar ja, met wie vergelijk je haar dan.
Waters treft de gesprekstoon heel goed, zowel in de Londense achterbuurt als in het ''kasteel''. Wel vind ik het heel traditioneel verteld, en ook de schokken die je te verduren krijgt zijn de geijkte. Ik durf geen voorbeelden te geven, want er zijn vast nog mensen die dit boek willen lezen. Wijsheid heb ik er niet uit opgedaan en heel veel humor zit er ook niet in (tenminste niet wat ik humoristisch vind), maar ouderwets spannend was het wel. Ik wilde absoluut weten hoe het afliep.
Ik denk dat je een boek dat de plot vooropstelt niet vaker dan één keer kunt lezen. Mijn mooiste boeken groeien met me mee en zijn in elke nieuwe levensfase weer een verrassing, omdat ik er dan weer iets anders in ontdek. Zó'n boek is dit niet. Toch de moeite waard, vooral om de historische setting."
"Ik wou maar zeggen dat ik het erg spannend vond en een heerlijk gewoon LEESboek. Zelden heb ik in het engels een dikke pil zo vlug uitgelezen. Vooral de eerste twee delen waren een verrassing en dat is bijzonder, want er waren veel mailtjes over geweest inclusief verklappers en dan nog was ik na deel een stomverbaasd!"
Gewoon een lekker leesboek. Dat was de mening van een - grote - groep anderen. Hier komt de bonbon!
"Ik heb deel 1 bijna uit en het leest als een trein maar tegelijkertijd denk ik: je kan net zo goed op de tv-serie wachten. Het wordt zo breed uitgemeten, het ligt er zo dik bovenop dat het wel erg weinig aan de verbeelding overlaat. 't Is net als met die televisiefilms op RTL4: als je er voor in de stemming bent is het prettig om naar te kijken maar je mist er niks aan als je het overslaat. Alhoewel het met het oorlogsgedreun op de achtergrond wel prettige ontsnappingsliteratuur zal zijn de komende dagen;-(. Een veredelde boekettenroman van de betere soort. Wie noemde het werk van de Binchy's etcetera hier ooit bonbonnenboeken? Ik denk dat Fingersmith/Vingervlug een echt bonbonnenboek is en gemeten op de bonbonnenschaal zou ik zeggen: Leonidas, lekker maar wel uit de fabriek;-)."
"En zo voelde ik het ook wel een beetje. (Een veredelde bonbon-Ina). Het veredelde zit hem een beetje in de verassende plotwendingen, maar ook in vorm en stijl. De leukste vondst vond ik eigenlijk de perspectiefwisseling van het eerste naar het tweede deel. Niet alleen de ik-persoon en haar voorkennis wisselen, maar ook de schrijfstijl en de manier waarop de ik-persoon de lezer toespreekt. Dat creeerde natuurlijk gelijk een probleem, want hoe pak je de draad in het derde deel weer op? Waters' oplossing om weer terug te gaan naar Sue vond ik niet helemaal bevredigend, en de verhaallijn werd in boek 3 ook wat fantastischer. Toch als een trein (en deels in de trein) uitgelezen, en ik ben benieuwd hoe de schrijfster haar volgende boek vormgeeft, dat geloof ik bijna een eeuw later zou spelen. In ieder geval moet daar maar eens een ander lesbo plot device in zitten dan dat de vrouwelijke hoofdpersonen _toevallig_ bij elkaar in bed belanden ;-) (ook al in Tipping the Velvet)."
"Een heerlijk boek om te lezen is het, maar je kan er verder niet zo veel over zeggen.
Mevrouw Waters is vast iemand die van grapjes houdt, dat zou je tenminste verwachten na het lezen van haar boeken. Een practical-joke-mens... Maar het maakt haar boeken niet beter, ik blijf het ook een veredelde boeket vinden, leest lekker weg, maar een kandidaat voor een prijs??? Nee hoor... Een eventuele serie zou ongetwijfeld evenzo smullen zijn, ik ben zelf dol op kostuumdrama's…"
"Deel 1 van Vingervlug van Sarah Waters heb ik uit. Ik vind het een prettig leesbaar boek. "om even lekker te doen", terwijl het nog best een dikke pil is. Maar eh... een bookerprize nominatie? Ik vind het een veredelde boeketroman. Zo eentje waarvan veel mensen hardop durven te zeggen dat ze het lezen, terwijl het eigenlijk niet veel onderdoet aan een boeketreeksje. De titel krijgt zo een andere lading. Vingervlug... Misschien zijn de volgende delen, die ik nog moet lezen, wel heel anders, dat kan! Nu maak ik zelf ook niet zo'n onderscheid tussen type boeken, literatuur, boeketroman, alles wat ertussen zit; ik lees het allemaal wel eens. Elk boek heeft zijn schittering zonder waarom.
De wending net voor het einde van deel 1 kwam bij mij niet geheel onverwacht aan trouwens. Maar misschien kwam dat, omdat ik wist dat er een "verrassende wending" zat aan te komen. :-) Ik lees verder."
"Het leest lekker vlot weg, en ik vind dat wel eens lekker en verhelderend. Of het een boeketreeksachtig boekje is, zal me worst wezen. Ik kan er geen zinnige mening over geven of het inderdaad zo is, want ik heb 20 jaar geleden m'n eerste en enige boeketboekje gelezen, en kan me daar weinig meer van herinneren, behalve dat ik er niks aan vond. Te weinig materiaal om te vergelijken dus.
Ik heb nu deel 2 ook uit en het is wel vergelijkbaar. Ik had dus hetzelfde. Misschien dat je de subtiliteiten je niet ontgaan als je het weet. Zo begint het boek met de zin: "My name, in those days, was Susan Trinder" Tja, dat impliceert dat ze nu anders heet? En zo zijn er nog een heleboel zinnen te vinden in Deel 1."
"Leest lekker weg, is spannend en soms ook verrassend. Tja, wat kun je er verder nog over kwijt? Ik weet niet of het in de Nederlandse vertaling opvalt - ik heb de Engelse versie gelezen - maar het taalgebruik doet 'oud' aan, waardoor ik het gevoel heb inderdaad een boek te lezen uit Dickens' tijd. Ik vind het heel knap dat Waters dat consistent
weet vol te houden."
"Aangestoken door de vele aanbevelende mails van de boekgrrls (ik heb weinig negatieve berichten gelezen geloof ik) en na vele maanden wachten op mijn biebreservering kon ik een kleine week geleden dan toch beginnen in Vingervlug. Zittend in mijn zomerstoelen (kont op de ene - voeten op de andere, tja, je hebt vakantie of niet) heb ik het boek vandaag dichtgeslagen en kruip ik maar meteen achter de computer om verslag uit te brengen (dan kan het namelijk vandaag meteen terug naar de bieb).
Sue Trinder, 17 jaar, groeit op bij een dievenbende en wordt grootgebracht door mevrouw Sucksby in een aftandse buurt in het Victoriaanse Londen. Door een bevriende oplichter, Richard Rivers, ook bekend staand als Gentleman, wordt ze ingehuurd om een rijke erfgename een loer te draaien. Zo raken Sue en de erfgename, Maud Lilly, verstrikt in een web van gebeurtenissen en vooral oude geheimen. Meer vertellen is het verhaal verklappen en daarmee verpesten. Wat vond ik ervan? Het boek kent een aantal verassende wendingen en is lekker leesbaar. Wel vond ik het soms wat langzaam en had ik de neiging pagina’s door te bladeren omdat de opbouw naar een bepaalde onthulling wel erg uitgebreid gedaan werd (heb ik niet gedaan overigens, dat doorbladeren). Ik vermoed dat dat gedaan werd om de spanning op te voeren, maar bij mij voerde dat vooral het ongeduld op ;-D De verschillende
vertelperpectieven (er wordt zowel vanuit Sue als vanuit Maud geschreven) geven een interessant beeld. Ik heb het idee dat je het boek eigenlijk twee keer zou moeten lezen om alle details en hints te vatten. Volgens mij ga je veel dingen in een heel ander licht zien nu je de ‘waarheid’ weet. (Maar ik ben te lui om dat uit te proberen, misschien later nog es, of is er al een grrl die zich hieraan heeft gewaagd?.)
Het verhaal is pakkend en ik was erg benieuwd hoe het af zou lopen, al kon je er natuurlijk vergif op innemen dat ‘ze’ elkaar uiteindelijk krijgen. Wat dat betreft heeft Waters toch ook wel weer iets van een kasteelromannetje (zeer oneerbiedig gezegd, ik weet het, maar dat vond ik bij Fluwelen Begeerte ook een beetje). Ook de vele “oh’s” die de dames in het boek slaken waren voor mij een beetje teveel van het goeie, maar misschien was dat de normale manier van spreken in die tijd?
Ik heb het boek met plezier gelezen, maar was er niet zo enthousiast over als ik de meeste boekgrrls heb gezien. Een middelmaatje dus voor mij. Wel een ideaal vakantieboek denk ik."
"Vingervlug is lekker leesbaar, maar een betere keukenmeidenroman eigenlijk (verouderde term, ik weet het). Het boek is net iets te sappig, het eist te weinig van de lezer (behalve dan geduld). Zo iemand als Gentleman is erg stereotiep, de psychologische typering van Maud rammelt ook. Het gaat echt alleen maar om het verhaal. Maar inderdaad, ideaal voor een paar warme dagen. Ik heb het een vriendin op vakantie wel aangeraden."
"Even terug naar Vingervlug. De gebeurtenissen waren zeker onvoorspelbaar, ik hoop niet dat ik het tegendeel beweerd heb. Te onvoorspelbaar voor mij. Ik word gemakkelijk zelf het personage, leef me tegen wil en dank in en sta dan beduusd te kijken als ik opeens aan de verkeerde kant blijk te staan zonder waarschuwingen vooraf. De psychologie van de karakters is dan kennelijk ondergeschikt gemaakt aan het verlangen om de lezer op het verkeerde been te zetten. Dat zal aan velen juist wel besteed zijn. Zelf raak ik opgetogen
van geboden verheldering, van een inzicht. En om niet om te tollen graag op tijd humor. Met die twee kan ik vooruit. Maar als een boek met enorm vakmanschap is geschreven, dan bezwijk ik voor dat vakmanschap en mag het al het denkbare bevatten. Daarom bleef Vingervlug ook overeind voor mij, er is echt wel een schrijfster van formaat aan het werk."
En toen kwam er toch nog een wat negatiever geluid:
"Nou, ik heb Fingersmith uit, maar het viel me niet mee. Waters gebruikt wel heel erg veel woorden voor een dun verhaal, waarin ze te weinig de spanning erin houdt. In het begin zag ik de verwikkelingen te lang van te voren aankomen (de opname in het gekkenhuis, de boeken van oom Lilly). Aan het eind waren ze me té onwaarschijnlijk, zodat het niet 'spannend' was maar een soort 'toveren uit de hoge hoed' (de ontsnapping uit het gekkenhuis, de ontknopingen in huize Sucksby). Die laatste ontknopingen vond ik zo
onwaarschijnlijk dat vooral Maud voor mij een vlakke figuur bleef: wat die emotioneel meemaakt weet Waters mij niet goed over te brengen. Niet zo gek als je weet wát Maud te verwerken krijgt, maar wel een zwak punt van het boek, omdat het hier toch een hoofdpersoon betreft.
En wat wordt het verhaal uitgesponnen! Natuurlijk is het best leuk dat in het tweede deel de gebeurtenissen uit het eerste deel verteld worden vanuit Mauds perspectief, en aan sommige gebeurtenissen voegt haar versie ook echt iets toe (de eerste kus, de bedscène, de huwelijksnacht), maar om het verhaal van de eerste 200 bladzijden (de Engelse pocketversie) nog eens vrijwel helemaal dunnetjes over te doen (nou ja, dunnetjes: in 150 bladzijden), dat vind ik toch wat te veel van het goede. Hoewel de scènes in het gekkenhuis goed beschreven zijn, en soms ook aangrijpen (zoals de verjaardag van zuster Bacon), vond ik het verhaal pas weer pakkend worden bij de ontsnapping uit het gekkenhuis. Maar die komt dan weer zó onwaarschijnlijk tot stand, dat ik denk dat de meeste detectiveschrijvers zich zouden schamen voor zó'n zwak punt in een plot. Als (ook) detectiveliefhebber houd ik van spannende en kloppende plots, en de meeste detectiveschrijvers bieden die ook, in een aanzienlijk beter te behappen aantal bladzijden dan Waters voor haar verhaal nodig heeft. Gebrek aan spanning kom je naar mijn idee trouwens vaker tegen in boeken die passen in de trend van 'literaire thrillers' die is begonnen (geloof ik) met 'Breng mij weer tot leven' van Kersting Ekman (niets ten nadele van dat boek, trouwens). Die boeken zijn weliswaar vaak 'beter' ('literairder'?) geschreven dan detectives, maar dat kost meestal veel extra pagina's zodat de in sommige passages wel goed opgebouwde spanning steeds weer langzaam wegvloeit. Zo vond ik in Fingersmith met de ontsnapping uit het gekkenhuis en de daarop volgende de verwikkelingen in Londen wel weer vaart in het verhaal komen, maar die gebeurtenissen beslaan een relatief kort deel van het boek en de vaart gaat er weer uit in de passage waarin voor Susan de ontknoping - waarvan intussen iedereen, dus ook de lezer - al op de hoogte is, leert kennen. En dan volgt nog Susans terugkeer naar Briar! Het verbaast me dat, nu ik in het boek terug kijk, blijkt dat beschrijving van haar reis 'maar' zes pagina's beslaat. Tijdens het lezen leek er geen eind aan te komen!
Ik ben ook verbaasd dat dit boek op de shortlist voor de Bookerprize heeft gestaan.
Tenslotte: ik heb, ondanks al m'n kritiek, het boek toch niet met tegenzin gelezen. Het is goed (hoewel niet bijzonder) en vlot geschreven. Susan komt wel enigszins tot leven als persoon met wie je meeleeft en van wie je wilt weten hoe het afloopt.."
De vraag werd in de groep gegooid of deze roman gothic genoemd kan worden? En wat is Gothic eigenlijk?
"De roman wordt in Britse recensies een 'gothic lesbian love story' genoemd. Het tweede en derde bijvoeglijk naamwoord kan ik plaatsen, maar waarin is het boek 'gothic'?"
"'Gothic' vind ik een beetje een overhypte term aan het worden. Ik krijg de indruk dat alles wat Victoriaans is (of Victoriaans sfeer uitademt), het plakkertje 'gothic' krijgt. Nu ja, je kunt je afvragen wat 'gothic' is...Ik heb nog geen enkele goede definitie van de term gezien. Er is een professor uit de VS die er een levenswerk van heeft gemaakt om 'gotische literatuur' te definieren. Hij houdt een pagina bij: https://www.litgothic.com/index_fl.html
Als ik op de professor afga, dan is Waters' Fingersmith niet gotisch. Victoriaans, maar niet gotisch. "
Later:
"Oei, correctie. Wilkie Collins staat in Voller's lijst van gotische auteurs. Als je Waters daarmee kunt vergelijken (heb nooit iets van Collins gelezen), dan zou het dus wel gotisch zijn."
"Het woord gothic wordt vaak te snel gebruikt, maar volgens de definitie in mijn Oxford Companion to English Literature zou je in ieder geval haar 2e boek 'Affinity' (mock?) gothic kunnen noemen. De andere 2 duidelijk wat minder.
Gothic Novel, tales of the macabre, fantastic and supernatural, usually set amid haunted castles, graveyards, ruins and wild landscapes. [...] height of their fashion in the 1790's and the early years of the 19th century[...] "
"Gothic novel is een genre, waar ook Renate Dorresteins boeken toe worden gerekend en wel hierom: "Met boeken waarin 'bizarre dingen gebeuren' past Dorrestein in een traditie van de Gothic Novel. Dat is een genre dat vooral in Engelse literatuur van de vorige eeuw populair werd. Deze romans speelden zich af in de buurt van middeleeuwse kastelen of op verlaten, griezelige plekken. De roman Frankenstein van Mary Shelley is er een goed voorbeeld van." en ook:
"Het genre heeft zijn oorsprong in de roman The Castle of Otranto (1764) van Horace Walpole. Daarna zijn er nog vele duizenden gotische romans geschreven, met name door vrouwen. Het genre bleek zich uitstekend te lenen ter verbeelding van de grote onvrede die veel vrouwen in die periode ervaarden. Deze traditie die in het laatste kwart van de 18de eeuw is ontstaan, krijgt pas twee eeuwen later de naam `female gothic'. Het wordt
nog altijd beoefend door vele schrijfsters. Het is met name een Angelsaksisch genre en Renate Dorrestein is dan ook de eerste Nederlandse auteur die in deze traditie te plaatsen is."
Sarah Waters noemt in een interview haar inspiratiebronnen voor dit boek: Wilkie Collins en Elizabeth Braddon. Zijn er grrls die werken van deze schrijvers kennen en de vergelijking kunnen maken?
" Ik ben verbaasd dat het boek in een recensie in de Guardian vergeleken wordt met 'The woman in white' van Wilkie Collins. Tijdens het lezen van Fingersmith leek me namelijk dat de bedoeling wel geweest zou zijn het te schrijven in de traditie van Dickens en Collins, maar ik vind dat dit boek het bij Collins' The Moonstone en Woman in white absoluut niet haalt (van Dickens heb ik, geloof ik, niets gelezen). Als iemand zin heeft zelf de vergelijking wil maken, zou ik The Moonstone (De Maansteen) aan raden. Het gaat over een (maan)steen waar een vloek op rust, en die verdwijnt en opgespoord moet worden. Volgens de achterkant van mijn uitgave (is dat nu de blurp??) werd het boek in 1868 geschreven en heeft het zijn ereplaats als een van de eerste én beste misdaadverhalen uit de geschiedenis nog steeds gehandhaafd. Wat wil je nog meer?
Overigens een 'afterthought': het kan best zijn dat ik zo'n 'oud' boek milder lees, er minder hoge eisen aan stel, eerder vind dat het meevalt dat het (nog) leesbaar is, of iets dergelijks."
"Ik vind de vergelijking met The woman in white van Wilkie Collins en dat soort vergelijkingen niet zo heel gek. In 'The woman in white' is er ook spraken van dezelfde soort gegevens; een persoonverwisseling en iemand die zonder gek te zijn in een gekkenhuis gestopt wordt. Wat dat betref zou je Waters ervan kunnen verdenken dat ze die gegevens van Collins gepikt heeft. Maar ze heeft er verder wel een originele roman van gemaakt. De beschrijving van de wereld van de arme mensen en misdadigers in Londen heeft dezelfde soort sfeer als in 'Oliver Twist' van Dickens. Het verhaal is niet als detective bedoeld en mag dus tot op zekere hoogte voorspelbaar zijn. "
"Ik had de vergelijking meer begrepen als gaande over de kwaliteit van het boek, en die ligt volgens mij in de boeken van Collins veel hoger. Ik moet echter afgaan op m'n herinnering, want het is lang geleden dat ik ze las. Ik heb ook een slecht geheugen voor het 'verhaal' van een boek, dus nu je schrijft dat 'The woman in white' over vergelijkbare gegevens gaat, is de vergelijking misschien toch niet zo gek..."
Een ander zijpaadje. Riepen ze al 'kut!' en fuck!' in de negentiende eeuw?
Een vraagje: werd in die tijd het woord "kut" al gebruikt als scheldwoord???? Ben ik nou zo naïef om te denken dat dat iets is van de laatste decennia???
" Ik heb de engelse vertaling er naast houden:
" ' Fuck!' he says. - The first time I have ever heard the word used as a curse".
En ik moet eerlijk zeggen dat ik me ook al afvroeg of _dat_ scheldwoord nou echt al in de 19e eeuw gebezigd werd. Ik heb Concise Oxford erop nageslagen. Beide betekenissen staan op 1. De daad en de verwensing dus. Bekend sinds de 16de eeuw, herkomst onbekend. Waters lijkt taalkundig en historisch juist te zitten ;-)"
Een grrl stelde ons de vraag of wij de sensatieroman uit Dickens' tijd hadden gevonden.
"Ergens in een interview met haar las ik, dat ze met deze drie boeken geprobeerd had om sensatieromans uit Dickens' tijd te herscheppen. Waren die sensatieromans niet de boeketreeksboekjes van toen? Weet iemand hier meer over?"
"Dickens schreef zijn eerste romans als afleveringen voor een paar maand en weekbladen dus eigenlijk waren ze meer de 'leesbare soaps' van toen. Vele sensationele 'cliffhangers' om de lezers te binden. Maar ik vraag me af of er vroeger echt vele boeketreeksjes in omloop waren. Niet iedereen kon lezen, dus waar waren eigenlijk die keukenmeiden die keukenmeidromannetjes lazen? Ook al konden ze wel lezen, ze hadden zeker geen geld over voor zo'n luxe als een boek. Zijn er misschien geschiedenisgrrls die meer weten hierover?"
"Boeketreeksboekjes worden ook in deze tijd niet alleen door laagopgeleiden gelezen hoor! :-) Ik kan me best voorstellen dat welgestelde dames uit die tijd dergelijke boekjes lazen. In de salon, ter afwisseling van het borduurwerk en de wandelingetjes :-)"
De hartenkreet van deze grrls zijn mij uit het hart gegrepen en gebruik ik graag als dubbele uitsmijter:
"Ik vind het leuk dat ik door toedoen van de grrls dit boek gelezen heb. Je sluit ongemerkt heel veel wegen af als je alleen op eigen leeservaringen afgaat."
"Geef mij nog maar zo'n female gothic novel, please!
Ik heb het boek in één ruk uitgelezen. Het is spannend en goed geschreven en zit ook nog eens boordevol historische info. Dan komt het akelige moment dat je het boek dichtklapt en je je weer in de 21ste eeuw bevindt. Soms is het zwaar om een boekenwurm te zijn..."
Ina