Dit nieuwe boek van Peper heb ik nu al een paar uur uit. Ondertussen heb ik mijn zoektochten verricht op internet. Ik wist namelijk zo goed als niets over Duitse romantische schilders als Friedrich, Böcklin, Carus en Blechen. Maar vooral Friedrich. En, vroeg ik me, heb ik dat in me: gepassioneerd raken over een schilderij, zo erg dat ik het wil hebben, hoe dan ook? Maar nee, ik heb dat niet. Peper's hoofdpersonen, Terwindus en Kee, hebben dat wel. Niet meteen heel zichtbaar. Maar het is duidelijk aanwezig.
In haar beschrijving, raar woord, verhaal, bouwt Peper die spanning langzaam op. Wat is er toch met de kunstkopende en kunstminnende mijnheer Terwindus? Maar het gaat uiteindelijk om de relatie tussen Terwindus en zijn schilderij, de relatie tussen Kee en zijn kunstgalerie en de kunst, de relatie tussen Kee en zijn veel jongere vriend, de relatie tussen Kee en zijn schilderen en de schilderijen van Terwindus. Het is een verhaal dat je langzaam meezuigt. Als je de schilderijen niet kent verzin je ze onder het lezen... Als je ze wel kent bof je. Dan valt het meteen op een plaats, al moet ik je teleurstellen. Het 'hoofdschilderij' heeft Peper verzonnen. Maar ook weer niet helemaal. Fragmenten van haar verzonnen schilderij, zijn terug te vinden in het oeuvre van Friedrich.
Aan het eind laat Rascha Peper mij in elk geval een beetje verdwaasd achter. Ik had zo graag helemaal op willen gaan in haar verhaal, mezelf verliezen in de hartstocht van haar schrijven. Maar nee, ik heb me nergens geërgerd. Ik heb me nergens opgewonden. Want Peper kan schrijven. Elegant. Vloeiend. Koel. Dat past minder bij de Sturm und Drang, de Romantiek, de passie, de hunkering... Komt die passie de volgende keer?
Het is duidelijk waar Peper haar inspiratie voor het thema vandaan heeft (Tentoonstelling van Duitse romantici in The Metropolitan Museum of Art in New York naar aanleiding van de aankoop van Friedrichs Two Men Contemplating the Moon (11 september 11 tot 11 November 2001). Het blijft de vraag wat haar hartstocht heeft aangewakkerd. Een 'af' boek, qua vorm en woorden, maar nu nog losbreken. Rascha,durf!
Yvonnep
Ik heb Verfhuid van Rascha Peper een paar dagen geleden gelezen. Je leest het in een midagje uit. Eerst was ik wat teleurgesteld. Ik vond het te weinig. Ik hou meer van dikke boeken, met uitgebreide verhaallijnen. Ik heb bijna alle boeken van Rascha Peper gelezen. Steeds komen daar mensen in voor die een passie, soms een obsessie voor iets hebben. Schelpen, watertorens, follies, deze passies geven kleur aan de personages. Ook in dit boek Verfhuid is sprake van een passie, een vergaande liefde voor een schilderij. Toch blijft het personage Terwindus een onzichtbare figuur. Expres denk ik, want deze man wil niet gekend worden. Ik zei dat ik eerst teleurgesteld was, maar ik merk nu toch dat het verhaal blijft doorspelen in mijn hoofd. Ik blijf nadenken over Arnold Kee, de kunsthandelaar, en zijn reactie op de gebeurtenissen in dit verhaal. Zal zijn passie uiteindelijk zijn leven vernietigen? Zover gaat het verhaal niet. Nu dus terugdenkend, vind ik het toch een boeiend verhaal, maar het het van mij veel uitgebreider gemogen. Aan de andere kant kan ik nu mijn eigen verhaal erbij en erom heen fantaseren, dat is ook leuk. Kortom niet het beste boek van Rascha Peper, dat is voor mij Rico's vleugels, maar toch wel de moeite waard.
Marjo N.