De "introverte sneeuw-girl Smilla" doet stof en sneeuw opwaaien. Dat Smilla leven wordt ingeblazen door een man lijkt geen probleem, in tegenstelling tot Nelleke Noordervliet's David, waarover we het de vorige maand hadden.
>>>
> 'Spannend' en apart; mooie sfeertekeningen ook, vooral in het begin als ze mijmert op dat dak over die voetstappen in de sneeuw. Ook als ze terug gaat naar haar afkomst, jeugdherinneringen. De ontknoping vond ik wat tegenvallen. Ook de episode op de boot vond ik vrij warrig en wat onwaarschijnlijk. En die monteur heeft haar toch eigenlijk min of meer verraden of niet? Dat vond ik jammer, maar dat zal het romantische in mij wel zijn...
> Overigens heb ik het hele boek geloofd dat Peter Hoeg een vrouw was, ondanks de foto. Eindelijk een vrouw die denkt zoals ik, dus moet het wel een vrouw zijn dacht ik. Zou er iets mis met me zijn?
> Het werd allemaal wel onwaarschijnlijker en vaak doet me dat wel afhaken, maar dit keer was het zo spannend en sfeervol beschreven dat me dat absoluut niet stoorde. Soms bladerde ik even terug om de oorsprong van een genoemde naam op te zoeken, omdat ik de draad van het verhaal niet wilde kwijtraken. Dat is behoorlijk gelukt. Het werd niet een ingewikkeld verhaal waar geen touw meer aan vast te knopen viel, waar ik eigenlijk bang voor was.
> Ik vind vele verwijzingen naar getallenreeksen (o.a. Elementen van Euclides, getallenreeksen die het leven ordenen en verklaren) naar chaos en chaostheorie en naar de oneindigheid (is een sneeuwvlok niet een perfect voorbeeld van oneindigheid; een kristalvormig iets dat als het ware een geordende chaos voorstelt?). Ik ben pas op blz. 242, en wat ik gelezen heb doet me denken aan de Aleph van Borges; zowel Borges als Hoeg laten hun hoofdpersonages een poging doen om orde te scheppen in de chaos die het leven is. Het boek is als een kaleidoscoop, steeds opnieuw vind ik nieuwe chaos, waarin een zekere orde ontstaat, die vervolgens weer verstoord wordt. Misschien is dat de reden dat ik er maar moeilijk in kan komen
> Potjandorie, volgens mij sla je de spijker op zijn kop. Zooo diep had ik er nog niet over nagedacht, maar ik denk dat je gelijk hebt. En dat is waarschijnlijk ook waarom hij mij zo vertederd. Dat vastklampen aan 'zuivere' getallen en in een ander boek, de wanhopige pogingen van machteloze tieners om door het "tijdcomplot' op te lossen, hun leven in orde te maken, ouders uit de dood laten opstaan etc.
> Af en toe staan die denkbeelden gevaarlijk dicht bij een psychose en ik denk dat dat misschien ook wel eens heeft gegolden voor Peter Hoeg. Ik ben wel steeds nieuwsgieriger naar zijn echte levensverhaal
<<<
En dan komt er een opmerking die voor een opvallend resultaat zorgt:
>>>
> Ik vond het juist fijn dat de hoofdpersoon een vrouw was en heb er op één momentje na totaal geen 'last' of raar gevoel over gehad dat de schrijver een man is.
<<<
Dat ene momentje met Smilla's minimaal beschreven seksuele escapades zorgen voor maximale hoofdbrekens. Leiden ook tot meerdere experimenten met een minimum aan positief resultaat.
>>>
> Smilla die haar clitoris 'neukte' in de opening van de penis! Misschien ben ik achterlijk maar dat ik vond zoiets raars en wel typisch door een man geschreven. Ik moest het toch wel ff kwijt. Zou het wel leuk en vooral interessant vinden als anderen me konden vertellen dat het wel mogelijk is......
> Nou dan ben ik ook achterlijk, want ik keek er ook nogal van op, ik heb het nog aan X..... laten lezen en die vond het ook gek.
> Eerlijk gezegd kreeg ik het gevoel dat die Hoeg het zelf ooit eens zo meegemaakt moet hebben, anders zou je het toch nooit zo kunnen verzinnen !!! Ik heb wel wat fantasie, maar zou dit niet hebben kunnen bedenken !!
<<<
En dan komt de volgende oproep,
>>>
> Maar serieus, dames-met-(een-heer-als)-partner? Hebben jullie het al uitgeprobeerd?
die tot weinig "bevredigend" resultaat leidt:
> Toen ik het voorlas keek N.... heel pijnlijk...
> Mijn heer-partner's mond viel open in stomme verbazing. Onderzoeks resultaat: negatief
> mijn persoonlijke resultaat: positief ! Beetje onwennig en wat moeilijk allemaal, maar, als we niet zo vreselijk veel gelachen hadden, was het vast wel allemaal gelukt. Enige oefening is duidelijk wel vereist.
<<<
Het taalkundig resultaat is "vruchtbaarder":
>>>
> Mag ik het S-plekje (van Smilla) voorstellen?
Smilla's Sensetive Spot?
Smilla's sense for feeling spots?
Fem-plex?
<<<
En toen we toch eenmaal taalkundig bezig waren:
>>>
> Is het nu: 'sense of snow' of 'feeling of snow'. Of heeft dit met engelse/amerikaanse druk te maken.
> Smilla's Sense of Snow vanwege de alliteratie en omdat sense toch net een andere betekenis heeft dan feeling.
> Het meer gebruikelijke Deense woord voor "gevoel" is "foelelse" (lees voor de oe een o met een / erdoor). Hoewel Deens en Engels geen van beide mijn moedertaal zijn, denk ik dat "fornemmelse" meer overeenkomt met "sense" en "foelelse" meer met "feeling". Maar eigenlijk doet dat er niet zoveel toe...
> ehm.. wa'k zeggen wou: de Deense titel is "froken smillas fornemmelse for sne". daar allitereert het dus niet zo lekker als in het Engels, maar met al die f-en en s-en past het toch wel bij elkaar. ik kan me wel voorstellen dat de Engelse uitgever onmiddellijk voor de allitererende versie kiest, ook al zou het niet helemaal in stijl van het boek zijn. een lekkere titel verkoopt nu eenmaal beter...
<<<
Coïncidentie vond eveneens plaats!........
>>>
> Smilla heb ik in ieder geval al uit, las dat daar volgende maand de verfilming van uitkomt! 15 september meen ik, hoe kienen ze dat uit > voor ons septemberboek, of is dat bewust gedaan?
> Dat is _natuurlijk_ in overleg met de Boekgrrls gedaan. We hebben toch grrls met skandinavische connecties?
> Smilla's Sense of Snow, regie Bille August, te zien vanaf 18/9.
> Gaan we dan met z'n allen naar de film? ;-)
<<<
Dat deden we en er volgde dit verslag:
>>>
> Ik heb het boek zo'n twee jaar geleden gelezen en de details waren in mijn toch al wrakkig geheugen weggezakt. Maar ik hoorde naast mij steeds mompelen: "Ze houden zich letterlijk aan het boek, dezelfde zinnen". Ze houden zich stug aan de rode lijn in het verhaal, wat in het boek nog wel eens een toer is, dus het verhaal is goed te volgen. De beelden zijn mooi, alleen is het een beetje slechte filmkwaliteit, de ijsbergen waren minder mooi dan ik wel eens gezien heb, nogal blauw en schimmig. Misschien lag het aan de bios.
> Ik vond het niet slecht, maar ik weet niet of ik, als ik het boek niet gelezen had, er ook door gegrepen zou zijn. Zonder alle rare gedachtensprongen, filosofieën, verhandelingen over sneeuw en het binnenleven van Smilla, blijft er een originele thriller over. Leuk genoeg, maar voor mij waren dat de dingen die echt anders waren. Daar herkende ik heel veel in dat ik anders zelden tegenkom. Ook al wordt hij een keer stapelgek en schrijft hij alleen nog maar over complotten in tijd en de absolute zuiverheid van wiskunde, ik blijf uit dank voor het aangenaam verpozen, alles lezen wat hij afscheidt.
>>>
De sfeertekening in _het boek_ werd in ieder geval gewaardeerd:
>>>
> Nadat ik "de tuin van de Samoerai" gelezen had, werd ik nieuwsgierig naar Japan en had ik er wel gelijk heen willen reizen. Datzelfde heb ik nu met Groenland... Zegt genoeg, lijkt me zo...
> Het was, naast de continue aanwezige spanning, vooral de sfeer die me aansprak, de sneeuw en het ijs. Ik heb nog even in de atlas gekeken waar Groenland precies lag, hoe ze ongeveer gevaren moeten hebben en of de plaatsnamen uit het boek daar ook echt bestonden. Dat bleek inderdaad zo te zijn.
>>>
Om te eindigen met de volgende uitspraak uit Smilla's Sense of Snow:
<<<
"Writers see where we're headed before scientists do".
>>>
december 1997.
Eisjen