Allereerst werd er wat algemene informatie over Paulo  Coelho gespuid:

Paulo Coelho heeft trouwen een leuke website. Is die  alvoorbij gekomen? inclusief bibliografie, te downloaden teksten,  interviews, etc

Als rode draad in de boeken geeft hij aan dat het gaat  over een week uit het leven van gewone mensen die zich plotseling geconfronteerd zien met liefde, dood en macht. Zijn opvatting is altijd geweest dat ingrijpende  veranderingen in het individu evenzeer als in de  samenleving, zich steeds voltrekken binnen een kort  tijdsbestek. Op zo'n moment kunnen we onmogelijk  doen of er niets aan de hand is of aankomen met de  smoes dat we er nog niet klaar voor zijn. De uitdaging  waar we ons voor gesteld zien, wacht niet. Maar toen lazen we De Alchemist. En bespraken we  hoe we het moesten interpreteren: was het een  sprookje, fantasy, esoterie? En wat vonden we van de  interactie tussen christendom en islam?

Heb me net door het voorwoord heengeworsteld en daarvan heb ik behoorlijke jeuk gekregen. Ik beloof nu plechtig dat ik doorlees (da's makkelijk toegezegd, ik lees immers alle boeken die ik begin uit) maar ik vrees dat als de rest net zo vaag is als het begin, dat ik er niet veel aan zal vinden...Of behoor ik nou tot die derde groep van mensen die hij in het voorwoord beschrijft: zij die het bestaan van alchemie ontkennen en 'niet beter weten' :-)

Het verging mij net als jou. Ik kon niet in het verhaal komen en heb het boek uiteindelijk ongelezen weer naar de bieb gebracht.

Dag vrouwen! Ik ben bezig in De Alchemist. Een  spirituele / symbolische/esoterische roman. Ben  halverwege en 't is een fluitje van een cent om 't rap uit te lezen. Tot op heden vind 'k 't een mooi, simpel  verteld, weg-wijzerig verhaal. Een verhaal om dingen  uit te onthouden en een boek om cadeau te geven  aan deze of gene; en dat bedoel ik niet lullig. Maar ik heb even een vraag. Zelf ben ik nogal down- to-earth. Geen new-age mens, niet speciaal doende  met het jenseits, aarzelend bezig met reïncarnatie etc.  Ik hou dus ook van romans over gewone mensen in  het gewone-mensen-gezooi; en niet van Fantasy, SF  etc. De wereld is al ingewikkeld genoeg. Ik gaf De  Alchemist als verjaardagscadeautje aan een vriendin  (en leende het vervolgens). Vriendin is een fanatieke  lezer en beoefenaar van 'spiritualiën' (als je begrijpt  wat ik bedoel - het zien van het onzichtbare za'k maar zeggen en volgens mij 'ziet' ze best veel) en  gek op Fantasy, SF etc. Ik - toen ik 't leende - " vond  je 't wat?" "Ja mooi, 't is Fantasy". Ik: "mmmm?" En  nou mijn vraag (er zitten F-grrls onder ons): kun je De  Alchemist rekenen onder het F-woord? Ik vermoed  dat 't antwoord negatief is dat 'k mijn vriendin tot de  orde moet roepen.

Ik vind het persoonlijk geen fantasy-boek. Bij fantasy  stel ik me een andere, niet zo realistische wereld voor.  En hoewel er in De Alchemist ook af en toe wel dingen  zitten die misschien wat buiten de werkelijkheid staan,  vond ik het geen 'sprookjesachtig' boek en stel ik me  bij Fantasy toch een meer fantasierijke wereld voor, het woord zegt het  eigenlijk al. 

Volgens mij is De Alchemist echt geen fantasy!! De  enige reden zou kunnen zijn dat er een waarzegster/  dromenlezer in voorkomt? Of de alchemist zelf? Dat  zijn toch geen fantasiefiguren... Het valt onder de  categorie esoterie, dacht ik

Zo. Uit. En ja, wat zullen we van deze dingen zeggen.  Een dag of wat geleden meldde ik een bevredigende  leesstart. En vervolgens ging 't over wat Fantasy nou  eigenlijk is. Dank u voor de bijdragen, heel leuk, alles is opgeslagen. 

Het is een prettig te lezen boekje, geen dikke pil en  makkelijk geschreven. Het doet aan als een sprookje,  duizend en 1 nacht. Ik heb het zo bewust mogelijk  (dus niet slapen zoals we allen overdag vaak slapen  ipv in het moment leven) getracht te lezen en vanuit  dat oogpunt staan er mooie dingen in, universele  waarheden. Ook de Zengedachte ontbreekt niet in dit  boekje. Het is een aardig verhaal en het ontroerde me  weliswaar aan het einde, maar erg groots is het niet.  Moet dat wel? Voor mij is het een esoterisch sprookje. Vooral in het  begin overheerst het sprookjeselement. En dat leest  heel fijn, ik vond het een heel charmante vertelling.  Later nemen de 'wijze' lessen toe en daar trok ik dan  wel eens mijn wenkbrauwen even op. Maar omdat het  nog steeds als een sprookje leest, blijft het prettig. En ik vond nu juist het leven van Santiago als herder of  als kristalverkoper erg mooi, maar juist en vooral ook  het leven in de woestijn. Terwijl ik daarentegen, hoe  hard ik me ook inspan, bij het veelvuldig herhaalde  'ziel van de wereld' helemaal in een vacuum  terechtkom.

Ik ben pas op blz 56. de jongen werkt nu bij de  bakker. Ik vind het tot nu toe geen fantasy, maar meer  een sprookje. De toon is heel poetisch. Het past wel bij  het verhaal dat de naam van de jongen niet vaak  genoemd wordt. Zoals bekend ben ik een Godgrrl, dus de geestelijke  achtergronden interesseren me. Vooral omdat er een  wisselwerking is tussen de Islam en het Christendom  met ieder zijn bijgeloven, symbolen en wetten. De  meeste boeken die ik over geestelijke dingen lees zijn  non fiction, en een roman over geestelijke dingen is daardoor algauw verdacht. Natuurlijk zijn er hele  goede voorbeelden zoals "Het hermetische zwart" van  Marguerite Yourcenar en "De Golem" van Gustav  Meyrink of zelfs "De terugkeer van Joachim Stiller"  van Hubert Lampo.  Hoewel deze boeken allemaal heel verschillende  geestelijke achtergronden hebben ("Het hermetisch zwart " is het enige boek in deze opsomming over het  Alchemisme) heben ze een ding gemeen: een ietwat  zakelijke, niet poetische stijl. Maar Coelho maakt de  stijl heel dromerig, romantisch. Wat hij niet zegt is  belangrijk voor de sfeer.

Een tijdje terug heb ik geschreven over "stemmen",  een boek over paranormale ervaringen. Een zoektocht  naar de zin van het bestaan. Nu heb ik "de alchemist"  gelezen, een esoterische roman, over een Andalusische herder op zoek naar het geheim van het  leven, ofwel de Steen der Wijzen. Wat is het verschil?  Ik vind 'De Alchemist' een zweverig boek, 'Stemmen'  komt veel realistischer over. De Latijns-Amerikaanse  schrijfstijl staat me niet zo aan, het is kortaf, vertelt alleen het verhaal. Terwijl de Nederlandse schrijfster  dieper ingaat over de twijfels die er bij het ondergaan  van de vreemde ervaringen onstaan, neemt de herder  alles als vanzelfsprekend aan. "Ieder mens op aarde heeft een schat die op hem  wacht" en "Maar helaas volgen maar weinig mensen  de weg die voor hen is uitgestippeld". Dit staat in 'de  Alchemist" maar slaat evengoed op het verhaal in  'Stemmen'

Wat vinden de grrls van schapen en waarom heeft Coelho een herder als hoofdpersoon genomen?

Eigenlijk spreekt mij het verhaal van deze herder niet aan, maar dat kan ook liggen aan de achtergrond van het verhaal. Ik heb niets met schapen en woestijn... 

Ik heb nu juist niks met harten die juist wel of juist niet spreken omdat ze bang zijn om te lijden, behalve dan bij kinderen en ouderen (er is nog hoop voor mij en mijn hart).

Ik ben het overigens met je eens, het boek leest als een trein. Doorgaans ben ik ook niet zo van de spirituele boeken en schaapherders interesseren me niet bijster, maar dit boek vond ik wel oké.

Overigens begrijp ik wel waarom Coelho een schaapherder nam als personage. De herder die zijn kudde weidt. Basaler kan het leven niet zijn En ik moest opeens denken aan een roman die ik jaren geleden las en waarvan 'k zeer onder de indruk was. De auteur weet ik niet meer, maar de titel was Padre Padrone. Verfilmd door de gebroeders Taviani. Over een schaapherder in zuid-italie die uitgroeit tot taalkundige. Prachtig! Iemand ooit gelezen?

Van de wijsheden cq cliché's in het boekje vonden we:

Er staan af en toe heel 'wijze' stukjes in, vaak simpele  dingen waarin toch heel veel zit. Mooi vond ik ook het  stukje waarin Santiago (die jongen dus, zijn naam  wordt weinig genoemd) Fatima ontmoet en toch  besluit verder te gaan met zijn 'missie', onder andere  doordat zij heel sterk blijkt te zijn. Zij stimuleert dat de  jongen zijn eigen 'legende', zoals het wordt genoemd,  te blijven volgen. "Jij hebt mij verteld over je dromen en de tekens. En  dus ben ik nergens bang voor voor, want het waren  die tekens die mij jou hebben gebracht. En ik ben een  deel van jouw droom. Daarom wil ik dat je doorgaat  met zoeken (...). De duinen veranderen met de wind,  maar de woestijn blijft hetzelfde. Zo zal het ook zijn  met onze liefde." En inderdaad, mede op aanraden  van de alchemist (een wijze man in dit boek), besluit  de jongen toch verder te gaan. "Ik ga weg," zei hij. "  En ik wil dat je weet dat ik terugkom. Ik hou van je omdat..." " Zeg niets," onderbrak Fatima hem. " Je  houdt van iemand omdat je van iemand houdt. Liefde kent geen redenen." Tja, een wat sentimenteel stukje, maar ik vond het in  het geheel toch wel wat hebben. Wat mij vooral van dit boek is bijgebleven (heb het dik een half jaar geleden  gelezen), is dat je je gevoel moet volgen, durf op je  intuïtie te vertrouwen. En dan kom je op je pad heel  veel tegen wat je anders nooit zou hebben gezien. Het enige waar ik me aan ergerde, was de slechte  vertaling. Af en toe vond ik de zinnen echt super lelijk  en/of te letterlijk vertaald. Dat had in mijn ogen beter  gekund. Jammer dat ik de originele taal niet kan  lezen...

Hier en daar wordt er met overbekende oude wijsheden gestrooid. Kortom: ik zag het met de diepgang van dit boek niet zo zitten. Volgens mij heeft Coelho puur commercieel gedacht: New Age mensen  en andere zoekende zullen dit slikken als taartjes. 

Het stukje over dat de jongen met de natuurkrachten praat om zichzelf in wind te veranderen stoorde me enigszins. Misschien omdat het iets te lang duurde en omdat er nogal wat herhaling in zit. De schrijver hamert dan een beetje te erg op de lezer in om de  symboliek duidelijk te laten worden. 

De aanloop van het verhaal vond ik mooi. Eenvoudig   neergezet, tot op zekere hoogte meeslepend. Tot en  met S's werken bij de kristalhandelaar en z'n besluit  toch de woestijn in te gaan, was ik geboeid en 'I got  the message'. Maar eenmaal in de woestijn werd 't me  allemaal te gortig. Kontakt (?geen goed woord) met de  wind en de zon en de ziel van de wereld. "Hou effe  op", dacht deze nog steeds down to earth-dame. En ik  ging me ergeren aan alle wijsheden die uit de diverse  monden kwamen. Nee, ik vrees dat dit genre (de esoterie, very much  new-age) niet 't mijne is. Sommigen zullen zeggen:  meid, je bent er nog niet aan toe. Ok, kan zijn. Maar 't  werd in dit verhaal allemaal zo grooooot! En  nogmaals: got the message.

Beter laat dan nooit... wat heb ik een moeite gehad  om dit boekje uit te krijgen. Pfoe, wat een voor de  hand liggende symboliek en wat een clichés en  platitudes. Nou dames, dat was eens maar nooit  meer. Wat me dan het meest verbaast is dat er - even  rondgeneusd op het net - mensen zijn die dit boekje  er van beschuldigen dat het hun leven heeft  veranderd. Dit soort boekjes zijn niet aan mij besteed.

Ik heb 't cadeau gedaan aan een afscheidende  collega. Foei, wat een zeurend maandboek.

Goh, wat kwamen er een negatieve reacties op De Alchemist... Zweverig, zeurend, cliche's en platitudes,  te groots/gortig... Ik had niet zoveel zin meer om aan het boek te beginnen! Maar ik had het gekregen van een goeie vriendin die daarover wel een beetje had geaarzeld maar het zelf toch mooi vond. Dezelfde vriendin die me ook al 10 jaar Kerewin had aangeraden, waarin ze gelijk bleek te hebben ;-)  En ik heb dit tussendoortje lekker versnaperd! Ik zat weer helemaal in een andere wereld na al die non-fictie van de laatste tijd. Mooi verhaaltje, dat je weer even doet stilstaan bij dingen die je wel weet maar telkens vergeet tijdens het dagelijkse bestaan. Cliche's zijn toch meestal waarheden als koeien?

Gelukkig waren de illustraties mooi, die hielpen sommige grrls bij het uitlezen ;-)

Gister het boekje in een paar uur uitgelezen. Ik had  het gekocht na de vele ophemelende verhalen in deze  lijst. Maar het viel me een beetje tegen. Eigenlijk was  ik meer onder de indruk van de illustraties dan het  verhaal. Het zag er prachtig uit. Ik vond het verhaal  wel aardig hoor, maar ik sloeg er niet bepaald steil van  achterover ;-D Misschien hangt het ervan af of je  normaal gesproken veel leest op het gebied van  esoterie. Het verhaal had mij wat dat betreft gewoon  niks nieuws te melden. Maar...dat wil niet zeggen dat  ik er geen affiniteit mee heb, want wat hier en daar  verkondigd wordt onderschrijf ik wel. Ik vond het een  beetje 'esoterie voor beginners'. Op een schaal van  een tot tien geef ik het een 6,5 met een plusje voor de  illustraties ;-D

Kortom, bevelen we dit boek aan?

Ik heb niet het gevoel dat ik een _heel belangrijk_  boek heb gelezen. Of dat ik hieruit wijze lessen moest  leren. Nee, gewoon een verhaaltje - niets wat _heel  serieus_ moet worden genomen volgens de schrijver.  Gewoon iets dat je gedachten weer even op het spoor  zet van je gevoelens. Dat je weer even denkt aan waar  je mee bezig bent, maar je daar niet blind op staart.  Dat je weer kunt bedenken welk verhaal van al die  verhalen die er in deze wereld zijn je nu weer gaat  verslinden :) Spuit 11, die zich wel even stoorde aan het feit dat 'de  Engelsman' blij was dat 'de herder' een Spanjaard  bleek te zijn en geen arabier. Want een een Spanjaard  is tenminste een Europeaan! duh. 

Ik heb de Alchemist van Coelho eigenlijk al een week  uit. Ik vond het (op het voorwoord na dan) een mooi  boekje, maar ja, ik ben dan ook een liefhebber van  sprookjes. En dAt was het: een sprookje, zo uit 1001  nachten gegrepen. Hier en daar iets te vaag (zoals  eerdere grrls schreven: te new age, te esoterisch). Ik vermoed dat, zoals de schrijver in zijn voorwoord  ook laat doorschemeren, dat hijzelf model heeft  gestaan voor de Engelsman: ook de Engelsman krijgt  geen medewerking en is aan het einde van het boek  nog immer zoekende... 

Ik vind het prettig om het gelezen te hebben, geen  spijt van de aankoop. Ik zou zelfs nog meer van  dezelfde schrijver willen lezen, omdat hij me  nieuwsgierig heeft gemaakt naar zijn gedachtegoed  over het leven en de dingen zoals ze zijn. Gewoon  lekker voor tussendoor, als ik echt spiritueel of  boeddhistisch wil richt ik me overigens wel tot andere  boeken. (= oa Alle dagen Zen van Joko Beck  natuurlijk, mijn alltime favourite) Maar ik vind het best  leuk om het ook eens in verhaalvorm te lezen. 

Het boek las wel lekker weg en het had prachtige  sfeertekeningen en interessante mensen. Er waren  geen overtollige woorden en het verhaal kwam helder  over, dus het is geen verspilde tijd. Misschien lees ik  nog weleens wat van Coelho als tussendoortje.  Gewoon voor de gezelligheid, maar niet om er wijzer  van te worden. 

En voor diegenen die het boekje nog lezen gaan, hier  onder de verklapper iets over het einde: 

V 
E 
R 
K 
L 
A 
P 
P 
E 
R 

Ik was wel verrast dat de jongen na al die  omzwervingen uiteindelijk de schat weer bij het 'beginpunt' vindt. Volgens mij was de boodschap  zoiets als: het gaat niet om het doel op zich, maar om  de weg daarnaar toe. Ja, ik vond het een mooi einde.  De cirkel was rond.

't Slot vond 'k wel weer mooi: terug van weggeweest.  Hoewel - hij eindigt als een rijke stinkerd. Kom kom,  terug naar je schapen, makker. 

De queeste naar 'een schat" is ook niks nieuws en dat  je die dicht bij huis eindelijk vindt na een enorme  omweg gemaakt te hebben is ook al eerder in  verhalen voorgekomen. 

 

 

En tot slot werden er ook nog andere boeken van  Coelho gelezen, die sommige niet-meelezende grrls  alsnog inspireerden om De Alchemist te gaan lezen: 

Ik had na 'De duivel en etc.' niet veel zin meer om nog  iets van Coelho te lezen, maar na je mail denk ik dat ik  misschien 'De Alchemist' toch ook nog probeer... 

Ik heb De duivel en het meisje een poosje geleden  gekocht en het ligt nog op mijn stapeltje te lezen....Net even in gebladerd en ik lees dat dit het  derde deel is van een trilogie 'De Zevende Dag'. De  andere delen zijn "Aan de oever van de Piedra huilde ik" en "Veronika besluit te sterven"

Jawel, ik kreeg van de uitgever een genummerd,  gesigneerd exemplaar van De duivel en het meisje van  Paolo Coelho. Prachtig boek. Het gegeven is heel  bijzonder. Een vreemdeling komt in het kleine, arme  dorp Viscos. Hij wil voor zichzelf het antwoord vinden  op de vraag die hem kwelt: is de mens in diepste wezen goed of slecht? Hiervoor "gebruikt" hij  een dorpsmeisje, dat al haar hele leven daar weg wil.  Hij laat haar een aantal staven goud zien, zoveel  waard dat de hele dorpsbevolking nooit meer zou  hoeven werken. Het volk mag die staven hebben en  één staaf is voor het meisje zelf, waardoor ze de kans  krijgt elders een nieuw leven op te bouwen. Maar.....  daarvoor moet zij wel iets doen: zij moet ervoor zorgen  dat er iemand in het dorp om het leven wordt  gebracht, wie dat is maakt niet uit. Als zij deze  opdracht weigert, zal de vreemdeling zelf de mededeling doen aan het dorp, waardoor het meisje zelf de kans loopt  het slachtoffer te worden............ Prachtig geschreven.  Hoe het afloopt verklap ik natuurlijk niet. 

Omdat De Alchemist niet te vinden was, had ik "De  duivel en het meisje" gekocht en gelezen. Ongeveer  alles eraan ergerde me, het verhaal, de stijl, het  woordgebruik, de namen van de personages en van  de stad. Na lang aarzelen licht Chantal de dorpsbewoners in  over de 'deal'. Je zou verwachten dat niemand zo'n  raar verhaal gelooft (de vreemdeling zit er wel bij om  het te bevestigen maar toch!), maar nee, de  dorpelingen beginnen meteen ernstig te peinzen: een  moord plegen of niet en zo ja, op wie? Het boek gaat over de strijd tussen 'goed' en 'kwaad',  en of de mens van nature het ene of het andere is. 

Nog even een aanvulling: via de Coelho-website kwam  ik bij een interview over het boek Duivel & Meisje.  

Ook nog gelezen: De pelgrimstocht naar Santiago van  Paulo Coelho. We lazen met de grrls eerder dit jaar de  Alchemist van hem, dat vond ik een mooi boekje,  daarom nam ik dit mee. De ondertitel luidt: dagboek van een magiër. Daardoor  werd ik even op het verkeerde been gezet, ik dacht dat  het wellicht een fantasy-achtig verhaal zou zijn, zoals  de alchemist een beetje sprookjesachtig was. De Braziliaanse hoofdpersoon (het is een ik-roman, de  hoofdpersoon heet ook Paulo) wordt in het begin in  een soort ritueel een zwaard beloofd, maar hij zakt  voor de test en krijgt het zwaard niet. Het zwaard zou  hem bijzondere krachten moeten geven in de strijd  tegen het kwaad. Om het zwaard alsnog te kunnen  verdienen moet Paulo een opdracht vervullen. Tot zover leek het inderdaad alsof het een fantasy- achtig verhaal zou worden. Maar dan komt de  opdracht: Paulo moet de voettocht naar Santiago de  Compostella, het bedevaartsoord in West-Spanje  lopen. Over deze weg zijn de laatste 1500 jaar vele  pelgrims heengelopen. Ik ben zelf ook op diverse  plaatsen langs de route geweest (o.a. Burgos, Leon)  geweest, zij het met een auto (zwanger, dan mag het,  he? ;-) ). En drie jaar geleden ook Santiago bezocht,  eind februari, prachtig druilerig weer, dan is de stad  echt middeleeuws! Prachtig! 

Maar goed, ik dwaal af. Ik  had dus verwacht dat het een reisverhaal over die  voettocht zou zijn... De reis komt inderdaad in de rest van het boek aan bod. Onder leiding van een gids uit de beweging  waarvan Paulo het zwaard graag wil verdienen. Maar  eigenlijk gaat het vooral over de reis van Paulo zelf, en dan een meer spirituele reis. Het christendom zit er zwaar in, maar niet op een evangeliserende manier  (anders had ik het direct terzijde gelegd, vrees ik). Niet  helemaal duidelijk voor mij werd of de 'sekte' nou een  christelijke sekte was? Vreemd was ook dat na elk hoofdstuk een oefening  (ritueel?) beschreven wordt die hij zelf moest doen op  zijn queeste en die de lezer zouden kunnen helpen bij  de hunne (maar niet duidelijk voor mij was hoe serieus  dat allemaal genomen dient te worden: wat is fictie,  wat is zijn overtuiging, is het een handleiding???). En of hij zijn zwaard vindt? Daarvoor moet je het boek  zelf maar lezen. Met veel plezier gelezen, al voldeed het totaal niet aan  mijn verwachtingen bij de titel. 

Deze zomer heb ik "Veronika besluit te sterven"  gelezen. Veronika leidt ogenschijnlijk een heel normaal leven.  Toch ontbreekt er iets fundamenteels aan haar leven,  reden waarom zij op haar 24 ste besluit om zelfmoord  te plegen. De zelfmoordpoging mislukt en ze komt  terecht in een psychiatrische kliniek, waar de dokter  haar vertelt dat zij vanwege een hartkwaal nog maar  kort te leven heeft. Daar ontmoet ze o.a. de  depressieve Zedka en de schizofrene Eduard (in deze  persoon verwerkt Paulo Coelho zijn eigen ervaringen  in de psychiatrie). In de kliniek ontdekt Veronika wat  ze werkelijk wil en keert de zin voor het leven terug.

Op de chat had ik het over het boek 'Veronika besluit  te sterven' van Paulo Coelho. Het boek heb ik ergens  van de zomer gelezen, omdat-ie: 1. opdook bij een  andere leeslijst en 2. omdat ik De Alchemist niet  krijgen kon, en dit m'n alternatief was. Als ik zo de  bevindingen van de grrls over De Alchemist vergelijk  met dit boek, dan is het toch erg anders. Geen sprookjesachtig verhaal, maar erg down-to- earth. Op een dag besluit Veronika, die 24 is, en alles  heeft beleefd wat er te beleven viel, dat het tijd is om  te sterven. Ze neemt een overdosis pillen in, maar ze  wordt gevonden, en ze wordt wakker in een  psychiatrische kliniek. Ze krijgt te horen dat haar hart  door al die chemicaliën die ze geslikt heeft flink te  lijden gehad heeft, en dat ze niet erg lang meer te  leven heeft. Ze moet in de kliniek blijven, en leert de  bewoners kennen, die haar een hele andere kijk op  het leven geven. Ook leert ze de dienstdoende  psychiater kennen, die er nogal radicale en  vernieuwende ideeen op na houdt. Ondanks het zware onderwerp is het een 'feel-good'  boekje. Aanrader, want het leest lekker vlot weg en is  niet eens zo erg dik (191 pagina's) ;-) 

Van de achterflap: "Op onovertroffen wijze laat Paulo Coelho in deze  roman zien hoe dun de grens tussen 'waanzin' en  'normaal' gedrag is. Hij heeft er zijn eigen ervaringen  in de psychiatrie in verwerkt. In de jaren zestig  dwongen zijn ouders hem tot driemaal toe zich te laten  opnemen in een psychiatrische kliniek. Zijn 'anders- zijn' interpreteerden zij als 'gestoord-zijn'. Paulo Coelho heeft met deze roman toch enigszins  het algemene beeld op de psychiatrie veranderd, en  wordt sindsdien regelmatig gevraagd als gastspreker  en panellid bij congressen die als onderwerp 'Rechten  van de Mens en Psychiatrie' als onderwerp hebben. 

V 
E 
R 
K 
L 
A 
P 
P 
E 
R 

Wanneer Veronika ontwaakt in de psychiatrische  kliniek wordt haar verteld dat haar hart flink geleden  heeft en nog maar kort te leven heeft. In werkelijkheid  liegt de radicale psychiater haar voor. Er mankeert  helemaal niks aan haar hart, maar het dwingt Veronika  wel om na te denken over haar leven. Ze krijgt er, ook  mede dankzij de bewoners, een heel andere kijk op,  nu de dood voor haar geen kEUze meer is. Zelf heb ik toch flinke moeite met deze manier van  'behandelen'; ik vind het behoorlijk onethisch.

 

Else