O.k. Op termijn stelt elke grote schrijver je wel een keer teleur. Jammer genoeg gebeurde dit met de nieuwste Paul Auster: Man in the Dark (Man in het Donker, geen idee hoe het in het Nederlands heet). Het is uit en ja, het kostte behoorlijk wat moeite. Toch had ik mijn voorwerk gedaan. Ik had me door Paul Auster laten voorlezen in De Duif, vraag maar aan Elma. Ik was op die avond verschrikkelijk moe, en ik dacht dat het daardoor kwam dat het me niet kon boeien. Maar nee, het is erger. Wat mij betreft is Man in the Dark een onevenwichtig en misschien wel zeurderig boek.
Qua vorm. Bijvoorbeeld. We worden meegenomen in de wereld van de goochelaar Owen Brick, die door de slapeloosheid van August Brill uit zijn wereld wordt geparachuteerd in een parallelle wereld. Daarna is er het verhaal van Brill. Ze lopen door elkaar heen tot Brill het overneemt.
Qua stijl. Het verhaal van Brick is afstandelijk en dat van Brill is geëmotioneerd.
Waar het op neerkomt is dat Brick in de wereld van de fantasie van Brill wordt binnengehaald en de opdracht krijgt Brill te vermoorden om hier een eind aan te maken. Kunt u het nog volgen? Fijn. Het lijkt of Auster zelf de boel ook niet erg geloofwaardig vindt, want hij legt veel uit.
Uiteindelijk is het een aanloop naar een ander verhaal. Het echte verhaal van Brill, zijn kleindochter, zijn vrouw, de moord op zijn schoonzoon. De omslag komt als Brick wordt gedood. Via ingewikkelde constructies kijkt Brill met zijn kleindochter terug op wat achter hen ligt, wat hij heeft geprobeerd te ontwijken door zichzelf verhalen te vertellen. Hoe diep de pijn ook gaat, als de zon opkomt is er weer hoop. Cliché? Ja, ik kan het niet helpen. Ik verzon het niet.
Schreef Paul Auster een aanklacht tegen de oorlog? Tegen mensen die een mensonwaardige dood sterven terwijl ze proberen het goede te doen?
Geen idee. Wellicht is het voor Amerikanen een heel kritisch boek. Misschien vinden jongeren dit ook. Mij stelde het teleur. Het verhaal boeide mij niet en er zijn fellere aanklachten tegen oorlogen verschenen.
Hier zit ik dan. Altijd wachtend op de nieuwe roman van de favoriete schrijver.
Kijk - dat had ik nou na 't lezen van Austers Brooklyn Dwaasheid uit 2005.
Ik doel op dat 'getverderrie'-gevoel. Noemde 't 'een onwaarschijnlijk flauwekul-verhaal', flikkerde 't boek - vers uit de winkel - nijdig weg.
Besluit: nooit meer een Auster! Destijds hebben we er nog uitgebreid over gemaild - over de teleurstellende auteur.