Ok, ok, ik heb hem uit dus dat wil wAt zeggen. En het leest als een trein, dat weer wel. Maar wel een van die treinen vol met ontzettend irritante mensen met mobiels waarin ze heel hard anderen vertellen dat ze in de trein zitten en dan van die hele domme onnodig gesprekken gaan voeren die ik helemAAL niet aan wil horen...(maar je wordt dus wEL soms nieuwsgierig naar hoe het afloopt met die irritant verhalen dussss...)
Ik heb veel gehoord over Nicci French en dacht dat ze een van die schrijfsters was dat ik moest lezen om een eigen mening over te hebben. Goed, dat heb ik nu; hoef ik nooit meer een boek van haar in handen te nemen. Of moet ik zeggen van hun? Ze schrijft toch samen met haar partner ofzo? (ofhoewel dat er niet bij staat in het boek die ik hier heb).
Het verhaal begon al een beetje raar voor mijn gevoel. Laat ik maar beginnen door te zeggen dat ik eigenlijk nooit detectives lees. Elizabeth George en Agatha Christie heb ik van allebei eentje geproefd en beleefd neergelegt daarna met een zucht van 'Nee, bedankt'. Maar ik kIJk wel af en toe een detective op tv. Dus ik begon het boek met een hele bizaar gevoel dat ik een tv programma aan het lezen was...net zoals die mensen die vertellen dat ze kleuren ruiken of smaken horen of zo - mijn zintuigen waren duidelijk in vreemd terrein...
Dat hele standaard formaat van een tv detective kwam me al te bekend voor. Begin met de! moord scene. Daarna de politie kantoor met de baas die iedereen verteld wat er moet gebeuren. En dan - gelUkkig - kwam er een echte mens om de hoek van de pagina kijken en kon ik de voorzichtig opgestapeld clichés even aan de kant duwen om te kijken of deze vrouw misschien wat leven in het verhaal kon brengen. En ja hoor, ze heeft mijn aandacht getrokken - haar en haar dochter en hun verhaal.
Maar helaas heel kort... toen haar gevraagd werd of ze de getraumatiseerde tiener dochter van de vermoorde echtpaar in huis zou nemen, zei ze vrij snel ja!!!
Ja hoor! een moeder van een jong kind neemt een wildvreemde jonge vrouw in huis terwijl de moordenaar van haar ouders nog niet gepakt is en er alle kans is dat hij hAAr ook wil vermoorden. Lekker slim zeg! tUURlijk vind ieder moeder dat best, haar eigen kind in risico brengen voor een onbekende - "Ja, hoor, doe ik zo, doe mij maar 2, lijkt me gezellig..."
Ik had toen EIgenlijk de neiging om het boek dicht te slaan, maar ach!, het was wel makkelijk om het nog verder binnen te werken en ook al wist ik precies wat zou gebeuren. Rest van het verhaal is totaal onbelangrijk.
Eind is nog ongeloofwaardiger dan het begin. Af en toe was het spannend, maar ik was te vaak geïrriteerd door details die niet klopten om er echt van te kunnen genieten. En dat is jammer, want ze kan wEL goed schrijven af en toe. Maar ze komt op mij over als een schrijfster die vrijwillig een dwangbuis heeft aangetrokken - zij is zo geobsedeerd met een 'thriller' schrijven dat ze probeert te hard te thrillen en niet hard genoeg om een geloofwaardig verhaal met echte mensen erin neer te zetten, laat stAAn enige teken van een origineel manier van denken...
Boek is duidelijk een geval van wat een Americaanse vriendin noemt 'mind candy'. Niets mis mee af en toe, ik snoep ook weleens, maar kort daarna heb ik altijd een neiging om mijn mond uit te spoelen met antiplak mondwater en grondig te poetsen. Ik heb al gespoeld met een paar John Donne gedichten. Ga straks wat uitzoeken om de poetsbuurt mee te beginnen. Ondanks vrij negatief overal gevoel, wel een paar ezelsoren gemaakt...
"The familiar words do touch you, and the faces around you, all wearing the same look of battened-down grief, make you part of a community, and the music and the sobs inside your chest and the sight of that long box and the knowledge of what's inside it well up into a kind of sorrow that's the beginning of a thaw. "
" I spoke before my brain intercepted me. "
"No. If I move, the boat's going to fall over.' 'Capsize.' 'You fucking call it capsize; I call it fall over.' 'Don't worry Sam, we're not going to capsize; it's not so windy.' I didn't like the patronizing patience in his voice.
-- (Dit en de ander 5 paginas of zo over haar eerste zeil ervaring zijn regelrecht uit mijn eigen dagboek van 13 jaar geleden getrokken... Over trAUma's gesproken ;-0) ---------
"There was a light of clarity on the edge of my mind and I had to calculate my way towards it, but everything I had been sure of was now twisted out of shape."
En dat was dus Elma.
Jacq liet het daar niet bij.
Ach ja, dat ben ik wel met je eens. van dat ongeloofwaardige. maar goed, ik ben zo iemand die musicals ook ongeloofwaardig en dus irritant vindt, dus waarschijnlijk ben ik zelf gewoon een irritant persoon.
Pas zei ik tegen iemand die mij erg lief vindt, dat het hele vertederingseffect van die commercial met dat vla etende jongetje en zijn oudere broertje gebaseerd is op het gegeven dat hij met een voor zijn leeftijd belachelijk grote lepel eet. Jacq: "een beetje moeder/vader geeft zo een kind een lepel die bij zijn leeftijd past gvd!". Degene die mij erg lief vindt, bekeek mij ineens met andere ogen en wierp me een blik met veel medelijden erin toe. Dit terzijde, dit terzijde.
Speaking of ongeloofwaardig: dat had ik ook bij 'bezeten van mij' (leest ook als een trein maar klopt gewoon niet helemaal kwa intern spiegologisch en zo) en 'onderhuids' (leest ook als een trein maar is geschreven door 'engeltjes' - ik quote hier veronica). 'het geheugenspel' vond ik niet bijzonder. maar de schrijfstijl en thematiek van de frenches vind ik wel weer erg leuk dus ik vergeef het echtpaar. misschien hebben ze gewoon een lastige relatie met mekaar en dan krijg je dat soort dingen.
Nog even terug naar Elma.
Nou, ik ben blIJ dat je me dat heb uitgelegd (van die reclame van dat vla etende jongetje) want eerlijk gezegd snApte ik het geheel niet... (en ik ben zowat afgestudeerd in reklames - zap vaak naartOE ipv weg van...)
"een beetje moeder/vader geeft zo een kind een lepel die bij zijn leeftijd past gvd!"
inderdaad!! Praktischgrrls rule!!
"maar de schrijfstijl en thematiek van de frenches vind ik wel weer erg leuk dus ik vergeef het echtpaar."
Jane Austen is ook maar een supertutje als je erover na gaat denken, maar ach, ik vergeef haar ook alles omdat ik van dat licht sarcastische schrijfstijl smul. En - um, AC/DC is ook alleen maar bezig om iedere keer hetzelfde liedje weer te maken, maar ik hOU gewoon van hun soort herrie - en hoe moet je Anders van stofzuigen genieten dan met Sin City of Thunderstruck keihard in het achtergrond??!
" misschien hebben ze gewoon een lastige relatie met mekaar en dan krijg je dat soort dingen."
yep - de ene is vertederd door een te grote lepel en de ander geïrriteerd - dat kAn botsen ;-)
Never - a - dull - moment - grrls.