Jaren geleden zag ik regelmatig in de wachtkamer van een ziekenhuis één of meerdere transgenders. Het waren opvallend kleurrijke verschijningen; gekapt, gekleed en opgemaakt alsof ze na de controle naar een feestje zouden gaan. Uit de gesprekken die ik her en der opving begreep ik dat de transformatie van man naar vrouw niet zonder problemen ging. 'Hormoomslikkers' zo worden ze genoemd in het boek (en de gelijknamige documentaire) 'I am a woman now', waarin vijf transgender geportretteerde worden die in de jaren '60 en '70 van de vorige eeuw een geslachtsveranderende operatie ondergingen in de praktijk van gynaecoloog Georges Burou in Casablanca. Nu ze in de herfst van hun leven zijn blikken ze terug.

De Franse Bambi, de Vlaamse Corinne, de Britse April en de in Zwolle geboren Colette hebben alle vier gewerkt in De Caroussel, een beroemde nachtclub in Parijs. Net als hun grote voorbeeld, Coccinelle, die één van de eerste transgenders was die zich door de Franse gynaecoloog in Casablanca had laten opereren. In het boek staan enkele prachtige artiestenfoto's van de dames en ook foto's die tijdens het maken van de documentaire in 2011 gemaakt zijn. Vooral Corinne is om het oneerbiedig te zeggen niet van echt te onderscheiden. Ze zegt ze het zo: 'ik had mijn natuurlijke fysiek mee'. In de verhalen lees je hoe ze als jongens liever met poppen speelden en zich aangetrokken voelden dot de kleding van hun moeder en zusjes. Wanneer ze hun ouders vertellen over hun geaardheid zijn het over het algemeen de moeders die er het beste mee leren leven, van de vaders is minder bekend hoe zij er tegen over stonden. Dat komt misschien wel omdat er in die tijd veel minder over gevoelens gesproken werd, zeker door mannen. Een uitzondering in dit opzicht is het verhaal van April, die werd door haar moeder het huis uit gegooid. Overigens werd zij het meest bekend door een geruchtmakende echtscheidingszaak: haar echtgenoot, Lord Corbett wilde hun huwelijk nietig laten verklaren door aan te tonen dat zij geen vrouw was. Dat scheelde hem een aanzienlijke som alimentatie. Het was 1969 en zij verloor de rechtzaak. Het verhaal van de Duitse Jean verschilt aanzienlijk met dat van de glamour genderwomen, al was het dezelfde Coccinelle waar ze bij toeval een artikel over las en die haar op het pad van een operatie zette. Als man was ze getrouwd geweest en ook als vrouw heeft zij  in tegenstelling tot de anderen relaties met vrouwen. Vanwege één van die relaties zal ze zich later toch weer als man gaan kleden. Dan doet ze ook een  paar interessante ontdekkingen: plots lukt het haar zomaar om carrière te maken en ze had als vrouwelijke art director al die jaren minstens een derde minder verdiend dan haar mannelijke vakgenoten.