Kazuo Ishiguro: Versluierde heuvels

Hej grrls,

Ik had nog niet zo lang geleden besloten dat ik wat wilde lezen van de Engels-Japanse schrijver Kazuo Ishiguro, toen ik op de ruilmiddag op mijn wenken werd bediend :-) Ik vond daar het debuut van Ishiguro: Versluierde heuvels (A pale view of hills). Vreemd genoeg zat hij niet bij de 'topstukken' die de grrls persoonlijk aanprezen, zodat ik nu geen idee heb van wie de pocket komt. Ik hoop dat ze dit leest want... <tromgeroffel> ik vond het een mooi boek! Het gaat op de plank bij de blijvers!

Versluierde heuvels is een mysterieus verhaal dat makkelijk 'wegleest'. Bij Etsuko, een Japanse weduwe in Engeland, komen na de zelfmoord van haar oudste dochter steeds meer herinneringen aan Nagasaki boven. Het kan dan ook niet anders of dit boek speelt met het idee van tijd. Het leest vrij 'straightforward' - maar dat gevoel is compleet verdwenen als je het dichtslaat: dan is opeens niet meer duidelijk hoe alles zit. Met partner (die stond te popelen om het na mij te lezen) heb ik daarover uitgebreid gedelibereerd en we denken het nu ongeveer te weten... maar zekerheid krijgen we nooit ;-)

Je krijgt wel een goed beeld van de rol van vrouwen in naoorlogs Japan; het eeuwige gebuig (letterlijk en figuurlijk), hun extreme beleefdheid. Nagasaki is een gekwetste stad in wederopbouw waarin iedereen geliefden heeft verloren. In de sleutelscene bezoekt Etsuko met een vriendin en haar dochter een berg die uitkijkt op de stad.

"We zaten daar een poosje op adem te komen en te genieten van het  briesje. Toen zei ik: 'Je zou toch niet denken dat hier ooit iets  gebeurd is? Alles ziet er zo levendig uit. Maar dat hele gebied  daarbeneden,' - ik wuifde even met mijn hand naar het uitzicht onder ons - 'dat hele gebied was zo geteisterd toen de bom viel. Maar kijk er nu eens naar.' [..] 'Het is zo goed om hier te zijn. Vandaag heb ik me voorgenomen om optimistisch te worden. Ik ben vastbesloten een gelukkige toekomst te hebben. Mevrouw Fujiwara vertelt me altijd hoe belangrijk het is om vooruit te blijven kijken. En ze heeft gelijk. Als mensen dat niet deden, dan zou dit alles,' - ik wees op het uitzicht - 'dit alles nog steeds een puinhoop zijn.'"

'Ish' heeft mij te pakken na dit boek: ik zal zeker meer van hem gaan
lezen. Met The remains of the day -mooi verfilmd door James Ivory met Emma Thompson en Anthony Hopkins- won hij in 1989 de Booker Prize. Het is geen productieve schrijver: de afgelopen 25 jaar schreef hij 5 boeken waarvan de meest recente in 2000 verscheen. We zijn nu weer bijna vijf jaar verder dus wie weet... ;-)

-----

hij is een van die gezegende schrijvers die het zowat onmogelijk vindt om een slechte zin neer te zetten. Om je (en misschien andere grrls) aan te moedigen in je enthusiasme voor deze geweldige schrijver ga ik hieronder een mail uit september 2000 recyclen over een paar van zijn boeken:
 ----------- Alle 4 van Ishiguros eerder romans hebben literaire prijzen gewonnen. Onder andere de Whitbread en de Booker... laten we dan gemakzuchtig maar vanuit gaan dat ie niet de eerste de beste schrijver uit de grote hoop is. (Ach wat zeg ik nou eigenlijk voor iets doms... er zijn andere 'prizewinning authors' die ik niet UIT kan staan ;-) Anyway...ik moet zijn eerste 2 romans nog lezen maar heb wel Remains of the Day, na de film gezien te hebben, ter handen genomen. En dAt is natuurlijk de beste volgorder - eerst film, dan
pas boek, anders valt de film bijna altijd tegen, en dat zou jammer zijn,
want Emma T en Anthony H doen echt hun best om de boek tot leven te laten  Daarna heb ik The Unconsoled gelezen. ff kniplakken van archiefmail uit november 98.
.. -------- wat
moet ik daarvan zeggen? ik heb genoten, dat wel - maar het heeft voor
mijn doen best lang geduurd. en ik snap er eigenlijk nog steeds niets van - maar het ging mij om - het is verschrikkelijk ...overwritten... maar toch, je geniet ervan omdat het is net alsof hij met je speelt - alsof hij een spelletje doet - zoiets van - ik weet dat het allemaal te lang duurt, maar je leest toch nog wel door - dat komt omdat ik GoeD ben!! hij ratelt maar door maar het is allemaal zo mooi - fascinerend - je vraagt je konstant af ...waar gaat dit naartoe?
Antwoord - nergens speciaal - maar ach - met goede vrienden mag het gesprek ook maar doorrammellen - als het maar plezierig is toch? en tussendoor maakt hij allemaal sprookjesachtig Alice-in-Wonderland referenties - een constant White Rabbit gevoel van "I'm late, I'm late, for a very important date"... en dan wordt hij weer op een o-so-belangrijk zijspoor gebracht - het is Precies dat moderne gevoel van Wat Heb Ik Het Druk - en dan als je het uit hebt vraag je je Waarmee....?
-----------
In When We Were Orphans gaat hij eigenlijk ook verder door met deze thema van.... tijd te kort, tijd te kort. Het-leven-is-te-kort-en-ik-moet-zoveel-nog-doen.... Remains of the Day ging nu dat ik erover na denk ook hierover - hoe een leven verspild kunt worden aan niet toe doende zaken, trouw zijn aan de verkeerde mensen, verkeerde idealen....
 Maar in dit boek brengt hij ook andere ideeën ter sprake. De
absurditeit van oorlog bijvoorbeeld. En ook... het verschil in
mentaliteit tussen westers en oosters denken. Hoe belangrijk het is in oosterse landen om je tegenstander een ... tja, hoe zeg je dat... een achterdeur open te laten... een manier te geven dat hij zonder 'loss of face' zich terug kan trekken, ook al weten allebei partijen dat jij gewonnen heb - het is niet netjes om hardop te zeggen; 'Ik heb gewonnen en jij bent verkeerd!' Ander heel duidelijk idee in het boek is dat het verkeerd is om mensen op een voetstuk te plaatsen (jaja, kweetut, heb er ook soms last van) omdat ze dan niets anders kunnen doen dan vandaag of morgen ervanaf donderen... Zo als hij ontdekt dat zijn ouders niet de helden waren die ze in zijn fantasie altijd geweest waren ... triest, triest.

Voor mensen die graag detectives lezen ben ik bang dat dit boek een teleurstelling zal zijn, ondanks het feit dat de hoofd karakter 'has become the country's most celebrated detective.' Want er is nooit wat concrete opgelost - veel moet je tussen de regels lezen en soms IS er gewoon niets ertussen ook nog... Een typische geval is op pagina 135:

'I fear your conclusion is correct', I said solemnly. 'Four days ago, this looked to be as horrific a crime as one could imagine. But now, it seems the truth is even more ghastly.'  'Some madman who was passing, something of that order I could have accepted. But this... I am still loath to believe it.'  'I fear you must,' I said. 'We must accept it. Because it's what happened.'

Maar wAt is gebeurd?? dAt kom je nooit te weten ;-) Ging om een stapel dode kinderen in een sloot... Ik ga zelf allemaal Jude scenarios in mijn hoofd halen, maar ach, soms is dat nog effectiever dan harde tekst en uitleg krijgen - het gAAt erom dat je erover na denkt - over wat voor verschrikkelijke dingen er dagelijks om ons heen gebeuren.

Later in het boek krijg je wEL te horen wat precies is met zijn ouders gebeurd - niets gruwelijks, gewoon... banaal bijna....  wat heb ik nog meer voor omgevouwen hoekjes...
------
You're too proud to admit to your shortcomings. That's my definition of a fool exactly.
-------
oja, en dan de volgend stuk... ze zijn in een donker gebouw midden in een oorlogszone - achter een muur horen ze een man die aan het sterven is:
'He sounded remarkably like the dying Japanese soldier I had listened to earlier, and in my exhausted state, I assumed this must be the same man; I was on the point of remarking to Akira what a singularly unfortunate time this individual was having'  (hier moest ik vreselijk lachen - understatement of the year, and so polITe ;-) when I realised he was shouting in Mandarin, not Japanese. The realisation that these were 2 different men rather chilled me. Soidentical were their pitiful whimpers, the way their screams gave way to desperate entreaties, then returned to screams, that the notion came to me this was what each of us would go through on our way to death - that these terrible noises were as universal as the crying of new-born babies.'

Ik heb er hier nooit over na gedacht - babies spreken geen taal... alle babies in de wereld maken hetzelfde geluiden... net als alle mensen die sterven in veel pijn?? Ashes to ashes, dust to dust, whimpers to whimpers... brrr...
----------
Our childhood becomes like a foreign land once we have grown.
-------
I could hear Yorkshire in her accent and was wondering what tides of fate had brought her to this place.
--------
She did seem somehow, contented. Not happy exactly. But as though the pain had passed. 
--------
Persoonlijk geloof ik dat Ishiguro min of meer de staat heeft bereikt dat Jeanette Winterson ooit voor zichzelf geclaimed heeft. ( "I am incapable of writing a bad sentence.";-) Eén taal 'fout' (??) heeft me een paar keer gestoord en dat was zijn gewoonte om te zeggen 'try and' ipv 'try to', maar ik twijfel nu of dit eigenlijk tegenwoordig als fout gezien is in het engels. Misschien is het inmiddels ingeburgerd in de taal net zoals 'waiting on' iemand wanneer wat je eigenlijk bedoelt is 'waiting for'. Ik ben een purist trut wat mijn eigen taal betreft, dat
geef ik zondermeer toe (wat ik met jUllie taal doe is vaak pure verkrachting, dat geef ik ook onmiddelijk toe ;-).

Chanou en Elma

Nog meer over dit boek....: 

relevante links:

schrijver: 

boektitel: 

Versluierde heuvels

isbn: 

9789029522809

genre: