de strijd om te overleven in het World Trade Center door deĀ ogen van degenen die zich in de torens bevonden
Waarom schreef ik me uberhaupt in voor dit boek? Ik heb wat familie in Amerika wonen en die waren deels enthousiast over het boek. Zelf was ik heel sceptisch en was dus ook niet van plan het te lezen. Maar als het zich dan aandoet via de boekgrrls-lijst, tja, waarom niet dan?
Jim Dwyer en Kevin Flynn zijn verslaggevers voor The New York Times. Ze maakte voor het boek gebruik van interviews, opgenomen telefoongesprekken, e-mails en radioberichten van reddingswerkers. Het boek is geen roman, het is een beschrijving van wat er gebeurde op die elfde september vanuit de mensen in de torens bekeken. Niets is geromatiseerd, alle gebeurtenissen worden door middel van voetnoten verantwoord. Daar waar het giswerk wordt, staat het erbij vermeld.
Wat vind ik van het boek? Tja, dat is een moeilijke. Aan de ene kant grijpt het verhaal echt aan. Het zet je aan het denken, wat zou jij doen in zo'n situatie. Mensen die nog even teruggaan terwijl ze al op de vlucht zijn 'want ik ben mijn tas vergeten en daar zitten de foto's van mijn kinderen in' (foto's??? denk ik dan. Beter eruit, dan kun je ze in levende lijve zien en opnieuw foto's maken). Of mensen die in de zuidtoren een perfecte evacuatie op gang zetten, beneden aankomen en te horen krijgen dat er geen gevaar is en ze gewoon weer aan het werk moeten. Die mensen gaan weer naar boven, zonder te mokken. Of mensen die blijven wachten op reddingsmedewerkers en dus niet evacueren. Want de vorige keer (explosie in 1993) was er zoveel rook geweest in de trappenhuizen en men had geleerd dat je het beste op je plek kon blijven. En dan vragen de journalisten zich af waarom zoveel informatie de mensen niet kon bereiken. Het trappenhuis A in de zuidtoren wat nog begaanbaar was maar door zo weinig mensen gevonden werd, de meldingen om echt te evacueren. Allemaal dingen die bekend waren bij sommige mensen, maar ondanks alle communicatiemiddelen niet kwamen bij hen die boven zaten (terwijl dat soort meldingen best via tv en daarmee door telefoontjes/ e-mails bij die mensen had kunnen komen). En ook dan denk ik 'tja, makkelijk praten achteraf. 102 minuten lijkt lang, maar 102 minuten gaan snel bij zo'n ramp. Dus hadden we dit soort dingen mogen verwachten?
Het verhaal zet dus aan het denken, maakt dat je door wilt lezen. Maar de manier waarop het is geschreven is niet mijn favoriete schrijfstijl. Misschien ligt het aan de vertaling, dat kan. Maar het ligt ook aan de journalisten. Het lijkt of er geen eindredactie is gepleegd op de tekst. Sommige dingen (technische feiten over het gebouw/ de situatie. Zoals de beperkte communicatie-mogelijkheden tussen brandweer en politie) worden heel vaak herhaald. Een feit wordt dan ingebracht of het nieuw is, terwijl ik dan denk ' dit hebben jullie al 10 keer verteld'. Hierdoor wordt het boek fragmentarisch. Je blijft het gevoel houden dat er een hoop research is gepleegd en dat daarna al die stukjes in chronologische volgorde aan elkaar zijn geplakt, zonder dat iemand gelet heeft op het geheel. Jammer, want het boek heeft potentie en brengt je terug naar jezelf. Hoe zou jij reageren in een noodsituatie?
Evelien