"Grrls, voordat ik jullie post van de laatste dagen ga lezen heb ik een vraag over Paula (Allende). Ik heb nu zo'n 150 blz. gelezen en het kan me maar matig boeien. Het emotioneert me niet, ik heb het gevoel dat het allemaal losse stukjes zijn, ik zie de rode draad niet zo. Soms lees ik wel even met plezier een paar bladzijden, maar over het algemeen heb ik er niet zo'n zin in. Wie heeft het al uit en kan mij motiveren om het uit te lezen??"
Helaas ik kan je niet motiveren om het boek uit te lezen. Ik heb het een aantal jaren geleden gelezen. Ik vond het een sentimenteel boek. Ik heb het wel uitgelezen. Allende schrijft wel leesbaar en ik heb me ook wel vermaakt met het boek. Maar het sentimentele wat elke keer weer om de kant kwam kijken irriteerde mij. Het huizen met de geesten vond ik een geweldig boek maar de andere boeken van haar kon mij niet zo bekoren. Waarschijnlijk zijn er onder de boekgrrls vast wel iemand die het helemaal niet met mij eens is. "
"Ik heb het een tijd terug gelezen - dus hoe wie wat waar en wat en etc. weet ik niet meer zo. Maar mij kon het ook niet echt boeien Terwijl Het huis met de geesten mij niet geesterig genoeg kon zijn, vond ik Paula (het boek dus, want Paula zelf zegt niet zo gek veel aaaaaaaah) nogal irritant ook. Ik kreeg een beetje een hekel aan Isabel zelf geloof ik. (Misschien kan Tsjitske uitleggen wat ze met sentimenteel bedoelt – dat ik het dan ook weer een beetje helder krijg hiero.) Ging het boek niet ook heel erg over Allende's ontwikkeling van vrouwtje naar vrouw? Als dat zo is, dan zit daarin iets wat me erg tegenstond. Ken het vager?´
"Idem, het stond mij ook tegen. Een beetje te ijdel, een beetje te sentimenteel, kweenie. Natuurlijk is het afschuwelijk om je dochter te verliezen maar een boek moet meer hebben dan dat om te ontroeren. Bij mij lukte dat niet."
"Ik ben Paula voor de tweede keer aan het lezen en vind het verhaal nu veel boeiender dan de eerste keer. Toen vond ik de eerste helft ook saai, vooral omdat ik van Allende een andere stijl gewend was. De eerste keer had ik veel moeite om door de eerste helft heen te komen, maar de tweede helft vond ik toen heel ontroerend en sterk. Ik ben het nu dus weer aan het lezen en ik vind haar ervaringen tot haar vijftigste jaar boeiend, zij het soms voor mijn gevoel wel wat overtrokken. Maar dat is Zuid-Amerikaans. Dus, als je nog moed hebt zou ik als ik jou was, doorlezen."
"Paula van Isabelle Allende heb ik al eerder een keer gelezen. Het is volstrekt anders dan haar fictie. Als je eraan begint en je verwacht zo'n magisch realistische sprookjes wereld als in "Het huis net de geesten', dan vind je (u) het vast een vervelend boek. Maar als je dat aan de kant kunt zetten, dan vind ik (=persoonlijk) het een aangrijpend boek. Als ze eraan begint heeft ze de hoop dat haar dochter zal herstellen, het boek is uiteindelijk voor haar dochter bedoeld als ze uit de coma ontwaken zal. Ze verteld haar van alles over de familie ed. Naarmate Paula langer in coma ligt gaat ze meer óver Paula schrijven dan áán haar. Het is geen hoogdravend literatuur, maar wel een aanrader.
Misschien dat er nu Grrls zijn die nog wel een poging willen wagen. Het leest makkelijk weg en als je meer als een biografie van de familie van Allende leest, ga je haar eerdere werken ook anders bekijken. Ik denk dat je het zeker los moet lezen van haar fictie net als haar recentelijk (nou ja, 1997) verschenen boek Afrodite, liefdesverhalen en andere zinneprikkels. Een kook/lees/kijk boek, veel lichter van stof dan Paula. Het gaat over de relatie tussen voedsel en sex, een band die in de Latijs-Amerikaanse wereld sterker is dan hier (denk aan Rode rozen entortilla's)."