In de eerste helft van 2002 stond onder andere 'De zevende ontmoeting' van Wassmo op de leeslijst. Hierop terecht gekomen naar aanleiding van de leeservaring van een onzer:
"De zevende ontmoeting doet me qua sfeer denken aan de boeken van Marianne Frederiksson. Ook de uitgever (De Geus) en de streek (Scandinavië) brengen je in die sfeer. Heerlijk leesboek. Een man en vrouw - beiden geboren in de tweede wereldoorlog is gedurende het boek te herleiden - komen elkaar een aantal malen in hun leven tegen en worden sterk naar elkaar toegedreven maar wenden zich telkenmale weer van elkaar af. Tot de laatste (zevende? ik raakte eigenlijk de tel kwijt) keer in de jaren tachtig, dat verklap ik maar alvast. Ondanks zichzelf lijkt dat te gebeuren, dat afwenden. Hun onbestemde verlangen weerhoudt beiden er niet van de platgetreden paden van zijn familie te bewandelen (hij) of een geheel eigen rebelse weg te kiezen (zij). Mooie beschrijvingen van het leven in een benauwd dorp, ingewikkelde familierelaties.
Wat ik erg mooi vind zijn de beschrijvingen van de gevoelens voor een eigen kind. Hoe je verbaasd kan zijn over het pakket aan emoties dat je cadeau krijgt met je kind en dat dwars in kan druisen tegen je andere ambities in het leven, maar dat je altijd bij je draagt. "
Een handjevol grrls dat zich over het boek uitte was het hier unaniem mee eens:
"Het boek van Herbjorg Wassmo is mooi, boeiende schrijfstijl bezigt ze, de zeven ontmoetingen kloppen ook, te beginnen in de jeugd ( 9 jr) en eindigend op middendertigjarige leeftijd , als hij (Gorm) een succesvol zakenman is en zij (Rut) een beroemde kunstenares. Met die ontmoeting begint het boek eigenlijk, om vervolgens al flash-backend de andere keren te omschrijven. Er zit veel onderhuids gevoel in, erg mooi verwoord, met name de relatie met de engelse kunstenaar Michael die Rut op weg helpt met schilderen, maar toch begon het me halverwege een beetje te vervelen, te obligaat al die gebeurtenissen die toen nog volgden. In elk geval de moeite waard om te lezen."
"Het boek gaat over de ontmoetingen tussen Gorm en Rut en wat zij in hun leven tussen die ontmoetingen doen. Op de achterflap wordt gesuggereerd dat vooral Gorm zich aan deze ontmoetingen vastklampt omdat hij iets mist in zijn huwelijk o.i.d.; ik denk dat degene die dat stukje heeft geschreven het boek niet heeft gelezen. Het hele boek staat juist in het kader van een aantrekkingskracht tussen twee mensen (die is begonnen op negenjarige leeftijd) die allebei net op een ander tijdstip erg naar de ander verlangen, waardoor ze de hele tijd om elkaar heen draaien. Het concept is wel aardig, maar eigenlijk is de enige vraag die het boek oproept: "Krijgen ze elkaar of niet?" Het stuk waarin Gorm naar zee gaat vond ik ronduit zwak; het is wel heel erg in grote stappen snel thuis.
Dat was een beetje mijn overall gevoel bij het boek. Het boek beslaat een periode van een jaar of dertig en er is dus niet veel ruimte om iets goed uit te werken: de relatie van Gorm tot zijn moeder in zijn latere leven en zijn vader in zijn eerdere wordt alleen vluchtig aangetipt. Hetzelfde geldt voor Rut. Heel veel verschillende relaties worden aangestipt (tot broers en zussen; vrienden en vriendinnen en tot eigen kinderen) maar omdat het boek steeds afwisselend vanuit het perspectief van Rut en Gorm is geschreven is de enige relatie die echt wat wordt uitgediept de relatie tussen hen is. Dat is misschien wel de opzet maar dAt maakt m.i. het boek juist erg plat."
Misschien alleen maar een lekker tussendoortje?
"Ik heb het boek ook in een keer uitgelezen.Maar ik was op vakantie en dan heb je zoveel tijd. Het boek is niet meer dan een gewone roman Makkelijk geschreven en er is niets dat het erbovenuit tilt.Tijdens het lezen wel aardig. Tenminste in het begin maar later begint het te vervelen.Als het uit is ben je het meteen weer vergeten.Er blijft niets om over na te denken en ik zou het ook niet gauw aan iemand aanbevelen.Kortom: leuk vakantie amusement maar ook niet meer of minder."
"Ik vond het gegeven eigenlijk wel heel mooi, twee mensen die elkaar alleen af en toe heel vluchtig hebben gezien, maar aan elkaar blijven denken. Als het niet heel erg zoetsappig wordt, hou ik altijd wel van dat soort romantische gedachten... Ik heb niets onderstreept in het boek (doe ik eigenlijk nooit, is misschien voor de boekgrrls toch wel handig), maar wat ik bijvoorbeeld mooi vond is de passage waarin Gorm zegt: "Ik geloof dat jij mijn iemand bent, Rut". Of het moment dat Rut haar litteken aanwijst en zegt: "Jij bent een deel van mij." Ja, dat vond ik ook wel leuk gevonden, dat Gorm in zijn jeugd voor een groepje stoere jongens met een steen een paal moet raken en dat die dan terugketst tegen Ruts voorhoofd...
Ook mooi vond ik verschillende stukjes uit de jeugd van Gorm en Rut. Bijvoorbeeld het moment waarop de kleine Gorm een bezoek brengt aan zijn vaders kantoor, die eigenlijk altijd met zijn werk bezig was en nooit thuiskwam. Dan staat er: "Gorm begreep dat zijn vader hier eigenlijk woonde.""
Maar het aantal mails met negatieve reacties groeide:
"Na het lezen van alle 477 bladzijden heb ik nog steeds niet het gevoel dat ik Rut en vooral Gorm goed ken. Er zat weinig karakterontwikkeling in dit boek. Dingen die wel duidelijk werden, kwam ik te weten door de hándelingen van de personages. Terwijl ik het juist ook altijd prettig vind om te weten wat er achter iemand schuilt, waarom hij of zij doet zoals ie doet. Af en toe neemt Gorm wat mij betreft een out of the blue beslissing. Bijvoorbeeld: hij gaat naar zee omdat hij niet het door zijn vader uitgestippelde toekomstpad wil bewandelen. Vond ik nog enigszins geloofwaardig. Maar dat hij na het overlijden van zijn vader zich plotseling wel met hart en ziel op die zaak stort, werd heel weinig uitgewerkt. Opeens nam hij die beslissing en klaar."
"Ik was opgelucht toen ik het uit had. Het boek is veel te dik. Het bevat veel te veel onnodige, lelijke woorden en zinnen. En het verhaal is zo plat, 't stijgt nergens boven het niveau van een streekroman uit. Doet inderdaad aan Marianne Fredriksson denken, die ook veredelde streekromans schrijft. Voor mij geen Wassmo meer na deze ervaring."
En dat was nog de reactie van iemand die het uit heeft gelezen. Zover kwamen deze grrl niet:
"Wassmo is terug naar de bieb. Ik heb het echt geprobeerd, alhoewel de foto op de voorkant al een waarschuwing van jewelste was. Een brave versie van The joy of sex (ECI-grrls moeten dit herkennen;-)) in zwart-wit, uit dezelfde reeks waarmee die zouteloze lopende-band-boekwerkjes van dat vervelende Engelse stel worden opgeleukt. Bij bladzijde 50 of daaromtrent ben ik blijven steken, vooral omdat het me toen ook helemaal niets meer kon schelen hoe het met Trut en Grom verder zou gaan."
Een wat genuanceerdere grrls vatte de discussie onbedoeld samen met:
"Dit is inderdaad geen boek dat heel lang zal blijven 'nagalmen' in mijn hoofd, maar ik vond het zeker niet vervelend om te lezen en heb van sommige stukken ook genoten."
En voor degenen die hiermee denken Wassmo te kennen resteert nog de uitsmijter:
"Toch vind ik de Tora-trilogie van een compleet ander (hoger) niveau. Die zou ik niet graag gemist hebben."
Samenvatting
Ina