Gail Tsukiyama: De tuin van de Samoerai

Verschillende meningen zoals gewoonlijk:

<<<
>'t Was wat stil van mijn kant, want ik zat te lezen moeten jullie weten. In een adem heb ik the Samurai's Garden uitgelezen en toen ik het uit had heb ik het boek een beetje spijtig opzij gelegd. Ik was echt tot tranen toe geroerd. Zo zie je maar weer, wat de een keurig vindt, raakt bij de ander een gevoelige snaar. Dat was ik dus, die het "keurig" noemde. En dan heb je nog niet eens mijn "bespreking" gelezen. Ik houd hem nog maar een poosje vast. Misschien ga ik het boek nog maar een keer lezen. Ik had de hele tijd al zo'n gevoel dat er meer aan de hand moest zijn dan ik er uit kon halen.
>>>

Onzekere mensen wordt prompt een uitgebreide riem onder het hart gestoken.

<<<
>De beste leidraad in een oordeel over boeken ben je zelf. Een schrijver/ster heeft iets te vertellen en kiest daar een vorm voor. Zo ontstaan er al twee dingen waar iedereen verschillend op reageert. Je kunt wat iemand heeft te vertellen niets vinden, of minder belangrijk of vul maar in. Dat heeft met zoveel te maken. Met wie jij bent, hoe je leven is, wie of wat je in de leven hebt ontmoet. Ook op de vorm reageert niet iedereen hetzelfde. Tsykiyama koos een heel verhalende vorm, waarbinnen zich andere verhalen afspeelden. Ik houd daar heel erg van. Ze koos voor beelden die mij aanspraken - lekker veel tuin en natuur en mensen die weten wat ze in hun leven aan het doen zijn en waarom en dan toch nog door dingen kunnen worden verrast. De hoofdpersoon zocht, al wist hij dat niet, naar mensen die hem op zijn weg naar volwassenheid een hand toereikten en hem toestonden dit op zijn manier te doen.
>Zoals Tsukiyama de vele aspecten van schoonheid in haar boek neerzet, raakte mij ook zeer. De jonge en mooie Keiko, de aangetaste schoonheid van Sachi. Maar ook: de schoonheid die mensen van binnen hebben. De schoonheid van tuinen, of ze nu vol staan met planten of met stenen....
>Het heeft volgens mij ook iets te maken met het Japanse. Dit lijkt een precisie te hebben, het heeft iets delicaats, iets teers. In een Japans restaurant vleien ze het eten bijna op je tafel - in Chinese restaurants smijten ze het er op! Zoiets.
<<<

Zo'n prachtige opsteker wordt natuurlijk altijd gewaardeerd.

>>>
> >Heel erg bedankt voor je reactie op mijn briefje. Ik ben er erg blij mee. Erg aardig van je om zo uitgebreid op mijn brief in te gaan Ik bedoelde met dat keurig meer iets van beschaafd en wel speciaal in vergelijking tot "Buitenstaanders". Ik heb er zeker wat aan, alleen al omdat je zoveel moeite hebt gedaan om het me uit te leggen, maar ook vanwege de opmerkingen zelf.
<<<

We leren dus zeker van elkaar en blijven gelukkig van mening verschillen.

>>>
> Ik vond zelf het boek dan ook nogal tegenvallen. Alles lag er voor mij een beetje te dik bovenop. Een jongen die bij een zwijgzame Japanner in huis komt, waarna die zwijgzame, in zichzelf teruggetrokken man ineens zijn hele ziel en zaligheid blootlegt aan zo'n knul. En hij is niet de enige.
> Ik kom nu wel erg negatief over merk ik. Het is niet in mij opgekomen om het boek aan de kant te leggen, wat ik wel doe als ik een boek niks vind.
> Ik was in gedachten in Japan, zag het huis, de tuin, het eten, de buigingen, min of meer voor me. Dat vond ik allemaal best knap. Ook de overpeinzingen en levenswijsheden vond ik vaak wel mooi. Waarom vond ik het alles bij elkaar dan geen goed boek? Omdat er eigenlijk niets in gebeurde. Het was me allemaal te subtiel, te voorzichtig, te mooi.
> Het komt al met al voor mij neer op fraai verpakte algemene waarheden als: stille waters hebben diepe gronden (Matsu), een geschonden uiterlijk kan een mooi innerlijk verbergen (Sachi), werken in een tuin kan een mens door moeilijkheden heenhelpen. Waarheden die ik niet wil ontkennen, maar ik vind dat het boek er niets aan toevoegt, behalve dan de voldoening die ik ontleen aan het lezen van heldere, sierlijke zinnen.
<<<

Waarom vinden we een boek mooi of niet?

<<<
> En inderdaad heeft het wel of niet 'mooi of boeiend' vinden van een boek of schrijver vaak met de tijd waarin je het leest te maken ook, en je stemming en zo, van alles heeft invloed. > soms is het 'herkenning' wat een boek zo aantrekkelijk maakt, > Ach, waarom lezen we? Om te groeien en....ja, eigenlijk slechts daarom denk ik, om het gevoel in het leven te staan ook....?
<<<

Dat lijkt me een prima afsluiting voor dit boek.

juni 1997

Eisjen

Nog meer over dit boek....: 

relevante links:

Website van Gail Tsukiyama

schrijver: 

boektitel: 

De tuin van de samoerai

isbn: 

9789045014968

genre: 

leeslijst: 

maand: