Aan het begin van de vorige eeuw wordt Simone door haar moeder, comtesse Francoise, en haar grootmoeder, madame Gabrielle, voorbereid op een leven als courtisane. Deze vrouwen, die afstammen van een lange traditie van elite-prostituees, zijn de grandes dames van La Belle Époque - de minnaressen van graven, markiezen en koningen, de meesteressen van verleiding, magische illusie en voortdurende bekoring, die vele machtige mannen hebben betoverd. Simone weigert om deze 'familietraditie' voort te zetten en trouwt tegen de wens van haar moeder in met de joodse Cyrus, een juwelenhandelaar aan het hof van de Perzische sjah. Maar Cyrus wordt op gruwelijke wijze vermoord. Ontgoocheld keert Simone terug naar Frankrijk, waar ze, door als courtisane te gaan werken, hoopt de moordenaar van haar geliefde echtgenoot op te sporen en de moord te wreken. Wat echter begint als een zoektocht naar de moordenaar van haar geliefde echtgenoot, leidt tot de onthulling van zijn geheime leven.
Dit verteld de achterflap van het boek ons. Voorop staat nog aanlokkend: 'meeslepende en exotische historische roman'
Meeslepend? Vergeet het maar. Ik heb met hangen en wurgen dit boek uitgelezen. Waarom? Omdat ik het van mezelf moest. Wil ik hier een recensie over schrijven, moet ik het toch van A tot B gelezen hebben. Het boek teld 286 bladzijnden. Met mijn normale tempo doe ik daar twee en een half uur over. Waarom ik het nu pas uit heb: Omdat het niet meeslepend
is. Het boeit niet en het exotisch historische heb ik ook niet kunnen ontdekken.
Het verhaal in het kort: Simone moet ingewijd worden om het vak als prostituee te kunnen uitoefenen. Moeder en grootmoeder hebben de ideale kandidaat om haar te ontmaagden: Cyrus, een joodse juwelenhandelaar. Simone weigert, wordt verliefd en trouwt met Cyrus. Ze gaat met hem wonen op een berg, wordt zwanger en leeft haar leven. Op een avond wordt ze aangevallen, maar het noorderlicht zorgt ervoor dat de bijgelovige aanvallers op de vlucht slaan. Ze verliest haar baby op het moment dat ze hoort dat haar echtgenoot vermoord is.
Verdrietig keert ze terug naar haar oma en moeder. Na vijf dagen zielig te zijn geweest wordt ze toch de prostituee zoals van haar verwacht wordt. Ze gebruikt haar lichaam om er achter te komen wie haar man vermoord heeft en zorgt ervoor dat hij gestraft wordt en uiteindelijk leeft ze nog lang en gelukkig.
Wat is er nou geheimzinnig aan het leven van Cyrus? Ik heb het niet kunnen ontdekken. Hij werd vermoord omdat hij iets zag wat hij niet mocht zien. Simone had het ook gezien tijdens haar zoektocht naar de moordenaar, overleeft het wel en de man wordt gestraft. Einde verhaal.
Dit eenvoudige verhaal wordt met zoveel kunstgrepen en opsmuk verteld dat het vervelend wordt. Zo is grootmoeder omringt door geesten. De geesten van onder andere Emile Zola, die onder haar oksels vandaan komen, in haar oren kriebelen en tussen haar borsten huizen. Ik heb de toegevoegde waarde van dit element niet kunnen ontdekken. Geuren worden ook uitgebreid gebruikt. Op een gegeven moment dacht ik: wat is dit een slap aftreksel van Het parfum van Süskind. En hele lange zinnen. Neem nou de eerste zin van hoofdstuk 22:
'De oude spiegel in mijn slaapkamer weerkaatst beelden van haarborstels, gezichtspoeders, naar gember smakende lippenbalsem - heerlijk, heeft hij gemompeld - rode voor 's avonds, zacht oranje voor overdag, een stift om sproeten lichter te maken - zijn wijsvinger raakte ze een voor een aan - kleine schatten, bedek ze niet.'
46 woorden, als ik goed geteld heb. Deze zinnen halen de vaart uit het verhaal, de vaart die het meeslepend zou moeten maken.
Wat het exotische element betreft: Het verhaal speelt zich af in Perzië en Parijs. We beginnen in Perzië, maart 1901, vervolgens zitten we in in Parijs in 1900, daarna weer in Perzië: augustus 1901 en in Partijs: augustus 1900. Zo gaan we nog een paar keer heen en weer in de tijd. Beide plaatsen worden amper beschreven. Ik heb het exotische dus niet kunnen ontdekken.
Al met al is dit in mijn ogen een hele, maar dan ook hele slechte roman. Ik heb delen van de boeketreeks gelezen die vele malen beter waren dan dit slappe, slecht vertelde weinig interessante verhaaltje.
Amsterdam, 2 april 2005
Marion
Marion's weblog