" Telefoon! "  

Silvia fietste stevig door, wat nog niet meeviel met de stevige vrouw  achterop. Ze werden nog bijna geschept door een Renault Espace toen ze  misgreep naar de niet aanwezige handremmen. Door bijna een  winkelruit binnen te rijden wist ze een ongeluk te voorkomen. Ze zag hen  beiden in de ruit weerspiegeld. Verbaasd staarde Silvia in het glas. Wie  zat er nu bij haar achterop. Je zou toch zweren .......  Ze blikte achterom waar  een geschrokken Jolande haar evenwicht nog maar net kon bewaren. Deze  vrouw ....  Dat was toch die vrouw van tv? Hoe heette ze nu toch ook alweer? 

"Welkom in mijn nederig stulpje". 

Silvia gooide, haar arm langs Jolande strekkend, met een hartelijk gebaar de voordeur van haar flatje open.  Jolande, laten we haar zo nog maar even noemen, stapte over de drempel. De  deur sloeg tegen de muur en kwam weer terug zeilen. Jolande's rechterkousenvoet ving de klap op en zat gelijk klem. Dat deed pijn!  Voordat ze los was - een ferme ruk bleek uiteindelijk toch de enige optie -  waren er vijf minuten voorbij. 

Jolande lag voor de derde keer die dag languit en kon haar tranen niet langer bedwingen. Nu ze een fysieke reden  had om te huilen kon het haar ook niet meer schelen. Ze gooide het er nu allemaal uit. Wat een dag! Vreugde, extase, woede, schaamte en nu die lieve armen om haar heen en die prachtig gemanicuurde handen die zacht de hare  streelden. Ze huilde maar en huilde maar.

 "Toe maar, meisje, toe maar. Het  komt allemaal goed, stil maar. Ik zorg voor je". 

Silvia gleed gracieus  overeind en trippelde al snel heen en weer met een natte washandje, een glaasje water en opbeurende teksten.

 "Weet je wat? Jij belt je man even dat je gezelligjes bij een vriendin bent blijven hangen. En dan zorg ik  voor wat lekkere hapjes." 

Dat ze alleen ossenstaartsoep in huis had was van  later zorg. Eerst die vrouw verleiden nog even te blijven. Te gek, een  beroemdheid in huis! 

De paar klanten die tegen sluitingstijd nog aanwezig waren en de net  binnengelopen vakkenvullers werden opgeschrikt door de schelle stem van  Anja, via de luidsprekers.

"Mijnheer De Boer, toestel  twaalf-twee-nul-negen. Mijnheer de Boer, twaalf-twee-nul-negen!" 

Wim slofte naar de telefoon die naast de kantinedeur hing. De code voor een  privé-gesprek, verdikkeme. Hij werd zelden privé gebeld, en al helemaal  nooit via het algemene nummer. Waarom gebruikte zijn moeder zijn mobiele  nummer niet? 

"Super De Boer hier". 

Een hoge giechel aan de andere kant. 

"Toe maar.  Superman! Mag dat van Albert?" 

Shit, het thuisfront. Kortaf blafte Wim:  

"Ken je niet tegen een gebbetje? Wat is er, is mamma ziek?" 

 "Welnee,  hartje. La mama va bene. Ik krijg de hele tijd je voice mail op je mobiel.  En de suikerpinda's zijn op." 

"Jij belt me op dit nummer om  suikerpinda's!?" 

Wim draaide zijn nu knalrode gezicht naar de muur en  dempte zijn stem nog meer. 

"Bruno, hoe vaak heb ik al gezegd, niet naar de  zaak bellen!" 

"Hartje toch, het is de 21ste eeuw, tijd om uit de kast te  komen". 

"Sodemieter op man, jij snapt niks van de wereld van de  food-sector" 

reageerde Wim ondanks zichzelf, en hij smeet de hoorn op de  haak terwijl hij achterom keek naar de berg wc-rollen. Was hij daar ergens  zijn mobieltje verloren? 

Silvia reikte Jolande de telefoon aan. 

"Cadeautje van een melige vriendin,  niet op letten". 

Jolande nam het apparaat, dat meer op een forse dildo  leek, aarzelend in beide handen. 

"Gut, ik heb nog nooit tegen zo'n ding  gepraat" 

grapte ze schalks. Ze tikte het haar zo bekende nummer in, waarop  de zilverkleurige staaf begon te trillen. Mmm, best lekker, zo tegen haar  oorlel. Cor nam niet op, het antwoordapparaat sloeg aan. Waar kon hij nou  zijn? Opgewonden begon ze te ratelen na de piep.

"Weet je nog, dat  collegaatje van die oproepdienst bij het zwembad, met die au pair, die ook  klaverjaste? Nou, die loop ik tegen het lijf bij Appie en ik ben even  meegewipt ." 

Jolande struikelde nu over haar woordkeus en voelde haar  oksels weer vochtig worden 

" uh. dus. En ik drink hier even koffie. Maak je  geen zorgen, ze brengt me zo even thuis. Laat jij Blackie straks uit? Dag  poepje!" 

Poepje? Waar kwam dat opeens weer vandaan? Zo had ze hem al jaren  niet meer genoemd. Jolande zette de telefoon neer en keek om zich heen. Ze hoorde Silvia in  de keuken scharrelen. Dat gaf haar de tijd eens rustig om zich heen te  kijken. Wat een vreemde spullen zag ze om zich heen! 

Hij had al een half uur geleden willen afsluiten, maar Wim liep nog steeds  te zoeken naar zijn mobiele telefoon. 

Jolande staart gebiologeerd naar een kunstwerk van enkele vierkante meters  dat de muur tegenover haar siert. Zelfgemaakt, zo te zien. Het lijken wel .  ja, werkelijk, kijk nou toch eens. Het zijn tientallen schoenhakken,  kunstig op een ondergrond van eierdozen geplakt. Zou dit om te isoleren  zijn? Wat gebeurde er dan in deze flat waar de buren last van konden  hebben? En hoe kwam ze aan al die hakken? Opgeraapt van straat? Jolanda  dacht opeens weer aan haar eigen kapotte schoen. En dan is het relaxte  gevoel ook weer verdwenen. Ze begon weer te piekeren. Giovanni. Hij zou  haar toch niet herkend hebben? Het is alweer maanden geleden en toen zat ze strak in de make-up en het corset. Maar ze wist eigenlijk beter. 

"Hoe is uw  naam?" 

had hij gevraagd en ze had het spel meegespeeld en haar 'incognito- naar-de-supermarktnaam' gelispeld. Tijdens het liefdesspel had hij haar  tweemaal duidelijk Jolanti genoemd. Nu realiseerde ze zich plotseling dat  hij haar had doorzien. Niet Jolanti had hij gezegd. Jolan-Tíen was het  geweest. Plagend. Wetend.

 "Ik heet trouwens Silvia. Mag ik Ineke zeggen?" 

Riep Silvia uit de  keuken. De vrouw in de kamer schrok. Wat afschuwelijk dat ze herkend is. 

  "Ik heet Jolande." 

riep ze schor terug. Silvia kwam uit de keuken met twee  kommen soep. Ze gingen zitten in twee zwartleren stoelen die twintig jaar  geleden modern waren. Ze kijken elkaar niet aan terwijl ze de eerste happen  namen. Silvia trekt de stoute schoenen nu helemaal aan: 

"Sorry, ik snap  dat je het niet altijd leuk vindt overal herkend te worden, maar ik ben al  jaren een fan van je. En ik zag net ook je handen ." 

Ineke verschoot van  kleur. Altijd weer die handen, haar eeuwige handelsmerk. Dan realiseerde ze  zich wat Silvia - mooie naam trouwens, zou ze echt zo heten? - net zei.  Een fan, van haar? Wat enig! Ze besloot haar bescheidenheid te laten vallen  en de vrouw het hele verhaal te vertellen. 

"'t Is vertrouwelijk, dat  begrijp je wel, hè?" 

"Dat spreekt toch vanzelf, we zijn nu toch  vriendinnen?" 

lispelde Silvia. En toen flapte Ineke er alles uit. Over haar jongste programma, dat nog  niemand kende, maar dat zo'n succes zou worden. Silvia moest weten, het  was een soort Big Brother meets Keuringsdienst van Waarden meets Verborgen  Camera en dan in een supermarkt. Ze babbelde maar door en zag niet hoe de handen van de jonge vrouw zich zo stevig om de soepkom klemden dat de  vingers wit kleurden. 

"En het speelt in een supermarkt, dus, en we zijn  druk bezig met de opnames en soms wil ik echt even gaan kijken, mag  natuurlijk niet, maar ja, en oh, het is zó bijzonder met dat glazen dak en  weet je hoe het programma gaat heten? Zo leuk: Allerschande!" 

"Allerschande? Allerschande??" 

brulde de mooie vrouw opeens, opspringend,  de kom ossenstaartsoep in haar schoot totaal vergeten. Die kwam kletterend  op de glazen tafel terecht. Wonder boven wonder bleef alles heel. 

"Maar dat  was mijn idee! Dat heb ik verzonnen toen ik met Giovanni .. Hoe kan jij nu  .. Dat programma zou ík gaan doen .. Hij vond mijn idee gewéldig. Hij in  Italië en ik in Nederland. Wat ..? Hoe .?" 

Silvia zakte in elkaar en begon  hartverscheurend te snikken. De andere vrouw bleef even verstijfd staan en  pakte dan het washandje van haar stoelleuning. Het was nog vochtig. 

Wordt vervolgd

Ina