Boekgrrls: Wat nu, Jolande? Deel 5

Sausijsjes

Om het gelukzalige gevoel nog even te laten duren, pakte Cor het laatste magazine van de boekenclub erbij.het blad zag er met opgekrulde bladzijden, hier en daar al wat nietjes losgelaten, nogal verfomfaaid uit. Hij keek wat glazig, bij elk blad dat hij omsloeg, (hij las niet), stak hij zijn tong een beetje uit en likte over zijn rechterwijsvinger. Hij staarde van het blad naar de lichtreflecties in het raam, en zwaarder ademend weer terug naar het blad. Zijn ogen gesloten, toen knikkebollend zijn hoofd steeds in korte rukjes omhoog. Vergeefs, hij sliep. Het blad viel uit zijn handen naast zijn stoel. Rust in huize van Turnhout.

De wereld van Jolande werd koel en staalblauw, haar pupillen verkleinden zich, in haar oren een zacht zoemen. Haar mandje stond op de vitrine, op twee handen droeg ze de enorme schaal met daarop in piramide vorm gerangschikt een meterslang koord van sausijsjes. Met haar blik gericht op Giovanni die als bevroren met Mieke een levend standbeeld vormde, (zijn rechterhand op haar linkerborst en zijn spitse in weerbarstig rouge gehulde rechterknie tussen de twee mollige van Mieke) kletterde de schaal uit haar handen. Wil die net omhoog probeerde te komen uit de berg wc rollen, viel weer en nog dieper terug.

Jolande zag en hoorde niets meer, in haar handen als een lasso het koord met sausijsjes. Vreemd week en zacht. Haar bekken gekanteld, met iets doorgezakte knieën boorde ze haar pumps in het linoleum. En met een ijselijke kreet smeet ze de sausijsje cirkelvormig in de  lucht,richting Giovanni. (ze had de Paardenfluisteraar goed gelezen!) echter het zwiepend suizen ontbrak en lang voor het hoogste punt bereikt was, deed de zwaartekracht haar werk en zakte het koord treurig ineen. Op het zelfde moment brak haar hak en zwalkend viel ook zij ter aarde.

Voor de tweede keer deze week zag Jolande het melkglazen plafond van de supermarkt, en voor de tweede keer zag ze er een roodzwarte schim  bewegen.

"Eh eh, wat was er? Wat is er? Wat gebeurt er?"

Ze moest iets raden, iets weten.

"oh ja, zo ongeveer 10 kilo"

Er stond immers: De hele winter elke donderdag 1 kilo sausijsjes gratis, als U het juiste gewicht weet! En voor de tweede keer deze week probeerde ze overeind te komen na een beschamende val.

In de praktijk van Dr. Van der Sas gingen twee toestellen op hetzelfde moment

"met de praktijk van Dr. Van der Sas, hebt U een ogenblikje?"

"met de praktijk van Dr. Van der Sas, zegt U het maar"

"U geven mij pielen, iek nodig heb pielen"

"dat kan, bent U bekend in deze praktijk?"

"ja, Don Giovanni il Conqueror, maestro di amore, gaat niet goed"

"als U om kwart over acht hier bent heeft Dr. Van der Sas tijd voor U"

"met de praktijk van Dr. Van der Sas, dank U voor het wachten"

"van Turnhout hier. Voor een spoedgeval van een vrind van me heb ik vanavond nog een recept nodig. Zou dat kunnen?"

"als U om kwart over acht hier bent heeft Dr. Van der Sas tijd voor U"

In die regenachtige avond liepen in Utrecht twee mannen naar hetzelfde huis. Naast het huisnummer stond in lavendelblauw een pijltje richting garage. Zij veegden hun voeten op de zwarte deurmat met daarin het blauwe logo van een ovaalvormige pil met breukvlak, en kwamen in een sober sjieke kamer. Blauwe katoenen vloerbedekking en twee Gispen stoeltjes tegenover elkaar. Er stond een vitrinekast, maar alle aandacht ging toch onmiddellijk uit naar de patiotuin waar achter glas de god Priapos nat glansde in de regen.

Terwijl de ene man plaats nam op een licht piepend stoeltje, ging de man die een roodfluwelen broek droeg en lakloafers, wijdbeens voor de vitrinekast staan. Mwah mwah , reclame voor het krachtontbijt. Er stonden drie frêle schaaltjes met op elk schaaltje een bergje graan. In het geheim ontwikkeld in de stallen van A.v.G. te E.

"Nah, de gehaim van Don Giovanni ies Pasta, en soms een klain beetje van Dr. Van der Sas! Dan ies ain man ain koenstenaar!" 

dacht de roodfluwelen broek en ging wijdbeens iets voorover gebogen zitten.

Cor (want die zat in de andere stoel) overdacht nog eens of dit wel de goeie move was. Dit weekend wou en kon hij zich absoluut geen misser permitteren. "Wat zou het? zoveel mannen deden het. hij zou Silvia verleiden en weer en weer, tot ze helemaal in zijn ban zou zijn, niet meer zonder hem zou kunnen. hem zou smeken om meer en nog en nog.." 

Hij knipperde met zijn ogen, er was een vreemd licht. Uit de revers van de camelkleurige kasjmieren coat, van zijn overbuurman, hing een ketting met een gouden puntvormig sieraad. Het scheen licht te geven. Licht ketste op het rare beeld in de patio en retour. Wat was dit in vredesnaam? Hij voelde zich wat ongemakkelijk worden en ging verzitten. Maar het licht verdween niet, het sieraad pendelde heen en weer.. hij kon niet anders, moest het volgen met zijn ogen, van links naar rechts.. Terwijl de regen ongekend hard neerkwam leek hij zachte vioolmuziek te horen. Beelden van zwellende knoppen, rozige bloesemde eh eh dinges.. kaas! Het licht ging als een gek tekeer tussen het beeld in de patio en het sieraad, en dan viel het met een paukenslag op de zegelring aan zijn linkerpink.

Hij was verloren, moest het ding, wat was het? aanraken. Kon niet anders.. uw wil geschiedde..

Beide mannen kwamen overeind. Klemden zich aan elkaar vast als, jawel, drenkelingen op zo'n zinkend vlot. Het ging snel, te snel. Geen tijd om zich te vergewissen van de kwaliteit van Nederlandse tricotage of suggestieve Italiaanse juwelen, nee slechts elkaar. Slechts de zo vertrouwde en nu toch zo nieuwe bewegingen in spiegelbeeld. Nog een laatste bliksemschicht en Giovanni kromp in elkaar, diep grommend 

"madre mia"

"gratia plena" 

kreunde Cor, zich zijn acolietentijd herinnerend.

En dan was er alleen nog maar het hijgen van de mannen en het ijle piepen van de Gispenstoeltjes. In het huis werd een luik gesloten, een lange dunne, 't leek wel een gespleten tong, bewoog zich razendsnel over een paar lippen.

Silvia zag hoe de bananenhak van de pump afbrak,een slanke enkel zich verzwikte. Hoe vuurrode nagels bleven haken en afbraken, hoe een niet meer zo jonge vrouw viel en probeerde weer op te staan. Gek was dat, daar werd ze helemaal week van. Ze kon veel hebben maar een gebroken hak of nagel, nee! Zelfs de dikke man die haar al wekenlang hinderlijk volgde, zag ze niet.Liefdevol boog ze zich over Jolande en vroeg:

"gaat het weer een beetje mevrouw..?"

(wordt vervolgd)


Ron

Nog meer over dit boek....: 

genre: