"O Sole Mio"
Don Giovanni lag op zijn chaise longue en keek tevreden om zich heen. Hij had het toch maar mooi voor elkaar: met zijn hoofd in de wolken en aan zijn voeten een winkel vol hunkerende vrouwen. Hij likte zijn lippen af en proefde de zoete smaak van bella signora Jolandi met wie hij net zo'n heerlijk uurtje had beleefd. Hij dacht aan de sensuele mond waarmee ze zijn kussen vol verlangen had beantwoord. In gedachten gleden zijn vingers nog eens over haar roomwitte dijen: de toegangswegen tot haar bron van vrouwelijk genot, die zo zedig was verpakt in degelijk wit katoen. Hij dacht aan het vuur dat hij had zien opflakkeren in haar eerst zo koele, azuurblauwe ogen. Het vuur dat híj in haar had ontstoken. Wat jammer dat zij zo plotseling was vertrokken, anders hadden ze nu samen kunnen nagenieten met een glaasje van de heerlijke chianti die hij gisteravond mee naar boven had gesmokkeld. Hij stond op, hees zijn broek omhoog, liep naar het buffet en schonk voor zichzelf een glas in. Hij nam een slok en keek door de glazen vloer naar beneden.
Er was iets aan de hand. Wat was dat? Ach, nee! Mamma mia! Bella Jolandi lag op die grond! Was het haar te veel geworden? Zij zou niet de eerste zijn die in onmacht viel als gevolg van zijn overweldigende liefdeskrachten. Hij voelde een bijna vaderlijk medelijden in zich opkomen nu hij haar zo zag. Ze keek verwilderd om zich heen. Duwde de dikke winkelchef weg die haar alleen maar wilde helpen. Ze krabbelde overeind en rende half struikelend de winkel uit.
'Arme Jolandi', zei Don Giovanni, 'je kan amper geloven wat je net hebt
meegemaakt. Je kan amper geloven wat jij als keurige mevrouw hebt gedaan.'
Hij hield zo van de keurige, oudere mevrouwen als Jolandi. Ze stribbelden meestal eerst een beetje tegen:
'Maar mijn man.'
'Waar ies dan jouw man? Er ies hier maar één man. En die man ziet maar één vouw. Een hele mooie vrouw. Die mooiste vrouw van die wereld. En die vrouw wil hij beminnen.'
Dan namen zijn lippen het over en zijn handen en zijn tong en dan hoorde hij hoe hun ademen overging in hijgen en het hijgen in kreunen en dan waren zij als was in de handen van Giovanni de Veroveraar.
Hij hield van het spel van de verleiding, dan voelde hij zich een echte man. Daarom hield hij ook niet van de jonge signorina's. Zoals zij na zessen als een gek door de winkel renden -onderwijl wat kant-en-klaar voer in hun mandjes gooiend- zo gingen zij ook linea recta op hun doel af in die liefde. Pats! Boem! Hand in je kruis, rits naar beneden, en veel te vroeg en veel te ruw trokken de gretige vingers de kleine Giovanni uit zijn schuilplaats. En dan die aanwijzingen! Naar links! Naar rechts! Sneller! Langzamer! Harder! Zachter! Wat dachten ze? Dat hij een speelgoedje was: één druk op de knop en het trilt en het draait aan drie kanten tegelijk?
Hij nam een flinke slok om de nare herinneringen weg te spoelen. Die jonge dames: ze mochten nog zo knap zijn en strak in het vel zitten, gevoel voor romantiek hadden zij niet! Nee, veel liever had hij de seniore signoras: hier en daar wat gekreukt en verzakt maar vol onvermoede verlangens en geheime dameswensen en zo ontvankelijk voor zijn amore passionate! Nou ja, niet allemaal uiteraard, maar hij plukte de rijpe vruchten er zo tussenuit. Hij herkende ze vanaf zijn riante positie aan de manier waarop ze langzaam door de paadjes drentelden, zonder plan, van voor naar achter en van links naar rechts en weer terug en weer naar voren en weer naar rechts en als ze bij de kassa kwamen hadden ze toch nog wat vergeten. Hij zag het aan de manier waarop ze alle teksten op een verpakking lazen voor ze iets in hun mandje legden. Of ze zaten eeuwig voor zich uit te staren op het bankje naast de automaat met een bekertje van het inferieure vocht dat Don Giovanni weigerde koffie te noemen. Ze wilden niet naar huis, nog lange niet, maar wisten niet waarom. Ze wachten ergens op, maar wisten niet waarop.
Gelukkig wist Don Giovanni het wel, en met de juiste parole -die met zijn stemgeluid klonken als musica in de oren- op het juiste moment lieten ze zich gewillig meevoeren naar zijn paleisje onder het hemeldak. En als zij zich dan overgaven aan zijn liefdeskunsten... o la la! Hij kreeg tranen van ontroering in zijn ogen als hij dacht aan de oneindige stromen van passie en hartstocht die er dan los kwamen. Alsof hij de sleutel had gevonden van een verborgen schatkamer die veel te lang op slot had gezeten. En als hij het slotje had geopend en het deurtje op een kiertje had gezet, ging het niet meer dicht. Ze kwamen allemaal terug voor meer en nog meer en nog veel meer. Don Giovanni schonk zijn glas nog eens vol en proostte.
'Op main lieve vrouwtjes!', zei hij en nam een slok. 'En op Don Giovanni il Conqueror, maestro di amore extra-ordinaire, en dat hij zijn koensten nooit zal verlieren.'
Precies op dat moment brak de zon door de wolken en scheen op de wonderketting die naar alle kanten zijn gouden schijnsel reflecteerde. Het was een teken wist Don Giovanni: ook bella Jolandi zou bij hem terugkeren. Het kon een dag duren of een week of een maand maar uiteindelijk zou ze haar verlangens niet meer kunnen onderdrukken. O, blij vooruitzicht dat hem streelde: van pure vreugde barstte hij uit in gezang. Don Giovanni kon namelijk ook heel mooi zingen. Hij was een man van vele talenten.
'Luister nou', zei Mieke van het brood tegen Anja van de vleeswaren die een paar meter verderop werkte. 'Luister nou, ik hoor het weer'.
Anja hield net als haar collega het hoofd schuin opzij.
'Dat is de radio'
'Nee, het is een man en hij zingt. Kom dan hier, hier kan je het beter horen. Het is zo'n oud liedje. Volgens mij is het Spaans'.
Ze neuriede een stukje mee: 'Tadietadaadaaaa. Hoe gaat de tekst ook alweer? Ik kan het net niet verstaan. O, ik weet het alweer: O sole mio, lalalalaa'.
Vol verwachting keek Mieke haar collega aan.
'Dat is geen Spaans, dat is Italiaans', zei deze.
'Zie je wel, jij hoort het ook!'
'Nee hoor, ik weet toevallig dat het Italiaans is. Maar ik hoor niks.'
Anja haalde haar schouders op en liep weer terug naar haar plek achter de hammen en de salami. Mieke zuchtte. Ze had het toch echt gehoord en niet voor het eerst. Ze mankeerde toch niks aan haar oren? Hij had nog best een mooie stem ook. Ze keek weer omhoog. Daar kwam het vandaan.
'Hé, Anja, wat is hierboven?'
'Hierboven? Niks. Volgens mij is hierboven niks'.
Ze keken nu allebei naar het plafond.
'Het is van glas', zei Anja, 'daar kan je niet eens op lopen. Wat zou daar dan moeten zijn?'
Ze zette de snijmachine aan, nu hoorde Mieke alleen nog maar het snerpende geluid dat elk gezang overstemde. Ze ging maar weer verder met het prijzen van de krentenbollen die in de aanbieding waren. En toch wist ze zeker dat er iets was, daarboven. En ze zou er nog wel achter komen wát er was ook.
Hilde
Nog meer over dit boek....:
Romantisch Vervolgverhaal
Deel 1: Een bedje spinazie
Deel 2: O Sole mio
Deel 3: Babi Pangang
Deel 4: Slagroomsoesjes
Deel 5: Saucijsjes
Deel 6: Een pak Always met vleugels
Deel 7: Gedeelde ossenstaartsoep
Deel 8: Telefoon
Deel 9: Joyeux Noel
Deel 10: Ware liefde
Deel 11: Het Glazen Plafond -1-
Deel 12: Het Glazen Plafond - 2-
Wat nu, Hilde, dacht ik afgelopen week meer dan eens, maar je hebt er een fraaie wending aan gegeven. De engerd is echt en speurt onverzadigbaar rond. Hoe nu nog onschuldig rondweifelen bij de grootgrutter?? Gelukkig heeft de mijne geen glazen plafond.
Een prachtig vervolg op een prachtig begin. Nu is het mijn boord, en er zijn inmiddels zoveel lijntjes waarop ik verder kan borduren, dat het niet moeilijk zal zijn om inspiratie te vinden voor hoofdstuk 3,
Ik denk dat ik dit vervolgverhaal maar eens naar de grootgrutters toezend. In ruil voor een Giovanni mogen ze hun airmiles en gouden dukaten houden!
Trude, seniore signora met degelijk wit ondergoed.
het zou toch prachtig staan in hun reclameblaadjes;-)) Elma, die in theorie die grrls feulletons maar nix vindt maar in het praktijk toch maar weer stiekum van geniet...
hierin sta je vast niet alleen;-))) Ik kijk in ieder geval op mijn teentjes over je schouder mee.
Leuk verzonnen, Hilde, om met hem door te gaan in plaats van met haar! Ik ga de uitdrukking 'seniore signora' in mijn standaard-lijstje opnemen!
Die Giovanni! Ik wacht met spanning en enige vrees (nogal preuts grootgebracht) af waartoe dit allemaal zal leiden tegen de tijd dat ik mijn bijdrage moet schrijven. Maar goed dat mijn overwegend mannelijke collega's binnen ons bedrijf zich niet bewust zijn van de onvermoede mogelijkheden van een glazen
plafond...
Hihihi, dat was lachen! Wou dak ook zo kon schrijven!!!
Dank voor al jullie aardige en leuke reacties! Ik wens Petra veel plezier met het schrijven van deel 3 en ben erg benieuwd welke kant je er mee op gaat.
Ah. Dank! Wat heerlijk en wat vindingrijk, Hilde. Ik heb dit weekend al met heel andere ogen naar de manager gekeken van 'mijn' grootgrutter. De volgende keer speur ik langs het plafond, zeker weten! Ina seniore signorita van vlak na zessen
Dit weekend eindelijk tijd gehad om mij over ons romantische vervolgverhaal te buigen. Dat was genieten! Hartstikke leuk, dames.
Ik las ook de verzuchting van een volgende schrijfster dat ze nogal preuts is en zich af vroeg hoe dat nou met haar bijdrage moest... Bovendien heeft Trude mij al twee keer gevraagd om wat tips, dus... komt ie!
*Tipje*
In een hedendaags romantisch verhaal draait het wat de liefde betreft om 'echte liefde'. Niet zozeer lichamelijk, al komt dat er natuurlijk ook vaak bij kijken, maar ook het geestelijke aspect. (Daarnaast zijn er natuurlijk de andere verhaallijnen, zoals het mysterie en noem maar op.)
De romantische spanning zit hem in het Romantisch Conflict.
Conflict betekent niet dat ze ruzie moeten maken, maar beide geliefden leveren naar aanleiding van hun liefde een innerlijke strijd met zichzelf.
Wie de verhalen nog niet gelezen heeft, kan dat nu maar beter eerst gaan doen, want er komen nu wat details. :-)
Trude en Hilde hebben schrijftechnisch al schitterende potentiële conflicten gecreëerd.
Jolande valt voor Giovanni terwijl ze getrouwd is met Cor. Stof te over voor een pracht van een innerlijk conflict! Ik geef expres geen voorbeelden, want ik wil het verhaal niet gaan 'sturen', maar oh, wat zit ik me hier in te houden. LOL
Giovanni neemt het niet zo nauw in de liefde, maar Jolande heeft iets in hem losgemaakt... Daar zit ook genoeg stof in voor een prachtig innerlijk conflict.
En dan is er natuurlijk ook Cor, die niet van Goudse kaas houdt bij de spaghetti, maar die na een confrontatie met Giovanni natuurlijk meteen ook geen Gorgonzola meer hoeft. LOL
Wie last krijgt van een innerlijk conflict als ze pikante scènes zou moeten schrijven, kan dus op emoties terugvallen.
*Tipje 2*
Trude en Hilde hebben dat al prima opgelost, maar voor de anderen nog een tipje. Het is in een Vervolgverhaal niet nodig om afgeronde verhalen te schrijven. Blijf gerust ergens midden in een scène steken en laat je opvolgster maar kijken hoe ze daar weer uitkomt. LOL In vaktermen heet dat de
"Clifhanger".
Okee, ik kan het even niet laten :-)
Jolande hangt gillend met één roodgelakte nagel op drie hoog aan de gammele dakgoot te bungelen, terwijl het verbouwereerde
supermarktpersoneel beneden op de parkeerplaats uiïg naar de resten van een totaal kapotte ladder staat te staren.
Ah, daar gaat de schoolbel. Einde van de les, meiden. Maar met vragen kunnen jullie me altijd mailen. :-) Groetjes, Anita
Bedankt voor de leerzame tips, Anita! Ik ben toch niet in de wieg gelegd voor het romantische verhaal, want ik vind de 'echte liefde' te saai;-) Ik zie het verhaal liefst zonder innerlijk conflict: Jolande moet zonder schuldgevoel genieten van Giovanni, Giovanni moet een versierder blijven en Cor een zijkerd. Eventueel mag Jolande Cor (of andersom) met het kaasmes ombrengen en in de tuin begraven! Maar goed, misschien kun jij e.e.a. nog rechtbreien aan het einde van het verhaal;-) Trude (die door de soaps de term cliffhanger wel kent)
ik zie ineens mogelijkheden voor die lawaaierige broodsnijmachine om een grotere rol in het verhaal te spelen... Elma, die gisteren dromerig en zigzaggend door de grootgrutter slenterde en af en toe bij het zien van een seniore signora een lachje moest onderdrukken...
grrls zijn dol op parodie en echte liefde, tja, die leent zich meer voor andere genres dan de parodie. De parodie is een vorm van metatekstualiteit, ze moet dus steeds beschouwd worden tegen de achtergrond van het model dat ze bewust deformeert. O jee, gaat de schoolbel nu al?
helemaal nooit gedacht aan een glazen plafond... maar prachtig! ik genoot. ik hou van die verkeerde ouwe kerels. nu petra.. zet 'm op! en dan 'nijmegen calling', zal zo langzamerhand alvast een beet je na gaan denken. vrees dat ik meer van de gerstekorrel ben dan van de 'cliffhanger', huh? cliff richard?? (ben bang dat ik weet wat voor draai Agnes eraan gaat geven. Als je dAt doet wil ik voor jou!)
LOL, verheug me op Agnes' mogelijke zwenking. Kan niet wachten!
Het glazen supermarktplafond was een vondst van Trude! Hilde
...in het stof, in het stof...
Dit wordt een verhaal in een verhaal (heette dat niet een raamvertelling?) over mijn mogelijke pirouettes en zwenkingen. Geen idee wat jullie weten en vrezen, dan wel waar jullie je op verheugen. Ik zal eens bij Hella Haasse te rade gaan, die het immers had over het waarmaken van de droom van de toeschouwer. De toeschouwer die wenst dat jij als acteur, spreker of schrijver waarmaakt wat de kijker of lezer wil zijn maar niet kan worden. (Excuses voor deze schamele vertaling van wat zij zo prachtig onder woorden bracht.) Ron, heb ik gisteravond hints gegeven zonder het zelf te weten? Wat hoop jij dat ik .... Wacht even, al schrijvende begint mij iets te dagen. LOL. (sorry grrls voor deze mistige, misschien zelfs mysterieuze mail, maar ik kan er geloof ik even niks aan doen). Nee Ron, jij mag niet voor mij! Ik wacht alle wendingen en zwenkingen van Jolande en de grrls voor mij af, en zal er dan eens een smeuïg vervolg aan breien. Desnoods alsvast in gerstekorrel. ROFLOL Agnes
Heerlijk Hilde, ik heb alweer genoten van dit onverwachte vervolg. Bedankt! Die Mieke gaat ook nog genieten denk ik tot ze ruzie krijgt met Jolande....................... Irene, die vergeefs zoekt naar gorgelsla bij haar grootgrutter!