De eerste reactie luidde:

* Pffff..... ik heb het uit. Ik vond het een zware bevalling! Ik heb altijd moeite met boeken met veel personages en dat was bij dit boek ook het geval. Bovendien is het niet echt een meeslepend boek, dus elke keer als ik het boek weer oppakte, moest ik er voor mijn gevoel weer opnieuw inkomen. En weer terugbladeren 'wie is dat ook alweer'.

De personages worden vrij stereotiep neergezet als 'people of the nineties': Daphne heeft een eetziekte, Nadine is een bijstandsmoeder met pijn in haar schouders en nek en oma kijkt porno.

En dan die flauwe rijmgrapjes: "Zondag heel gedwee, even langs voor een kopje thee, zeg haal je neus eens uit die Privé, eh ja, okee. Nou, hoe is het ermee, och jeminee. Ach en wee" Moet dat nou??? Net alsof de schrijfster dat ooit bedacht heeft en dat nu even in deze roman propt.