K. Michel: Een gevaarlijke onderneming


Een gevaarlijke onderneming
je dromen echt te maken

Wie weet
wat er uit de hoed komt

Misschien wel een wortel
of een rode haring

een derde been of een diepe zucht

een albino auto ongeluk
of een gouden geraamte

Vaya!
Er zit niets anders op

Nietwaar, princesa!


uit: Ja & Boem, Meulenhoff, Amsterdam, 2000


Vorige week en ook al eens eerder hadden we het in de WG-rubriek over
toeval. Volgens sommigen bestaat het niet. Of dat zo is weet ik niet. Zeker
is het zo dat een toeval je soms zo kan frapperen dat je je nauwelijks kunt
voorstellen dat het om toeval gaat. Maar met evenveel recht en reden kun je
de stelling betrekken dat dat nu net een wezenskenmerk van toeval is.
Ik koop en lees al jaren de Dagkalender van de Poëzie van uitgeverij
Meulenhoff. Doe je dat lang genoeg, dan is het niet zo vreemd dat het wel
eens voorkomt dat een gedicht op een bepaalde dag die voor jou iets
bijzonders betekent, lijkt te slaan op die betekenis. Zo stond er vorig jaar
op de twintigste sterfdag van mijn allerliefste, allerzorgzaamste man het
gedicht 'Mijn vriend' van Leonard Nolens, waaruit ik de eerste strofe en de
laatste regels van de derde strofe citeer:

Ik heb een goede vriend, mijn vriend is goed
Als een met sneeuw bestoven verte.
Mijn vriend is een verafgelegen land
Geworden om de hoek, hij blijft op roepafstand
Bezorgde brieven schrijven in de spelling
Van voorgaande eeuwen, de stereotiepe stijl
Van alle jaren die nog moeten komen.

(...)

Ik heb een goede vriend, mijn vriend is goed
Als een met sneeuw bestoven verte, mijn vriend
Gedraagt zich graag en vaak alomtegenwoordig.

Jullie zullen misschien begrijpen dat ik dat kalenderblaadje van 24 januari
2008 heb bewaard, zoals ik er meer bewaar.

Het gedicht van vandaag heb ik gekozen vanwege een veel luchtiger soort
toeval. Het stond op het kalenderblaadje van 9 januari van dit jaar, de dag
waarop ik in mijn uppie voor een paar weken vertrok naar het kleine fraaie
vulkaaneiland La Palma. Het kan, en zal ook wel, aan mijn vorderende
leeftijd liggen, maar ik betrap mezelf als ik op reis ga tegenwoordig kort
voor ik vertrek op tegenzin. Ik wil gaan, ik ga ook, maar er is een
stemmetje binnenin dat zeurt: "Waarom blijf je niet gewoon lekker thuis? Al
dat gedoe!" Om zo'n aanmoedigend 'Vaya!' te lezen vlak voordat je met je
koffer de deur uitgaat, is dan niet weg.
Bovendien kan het mooi dienen om onze reislustige Elma nog even een heel
goede reis te wensen, al is ze gisteren vertrokken en ziet ze dit helemaal
niet. Voor de 'aankomst' ervan vertrouw ik dan maar op Rupert Sheldrake's
morfische resonantie, nog zo'n mysterieus verschijnsel waaraan we, Elma
incluis, ooit veel regels wijdden ;-)

Ik houd van dit soort springerige gedichten die toch een geheide structuur
bezitten. Die iets te vertellen hebben en jou als lezer toch de nodige
ruimte laten. K. Michel (ps. van Michel Kuijpers, 1958) vind ik een
plezierige dichter, wat iets anders is dan een plezierdichter. Eerder al (in
de bundel 'Ja! Naakt als de stenen' uit 1989) schreef hij in een
soortgelijke stijl als het gedicht dat ik voor vandaag koos:

Dichter!/ Kam je haar, poets je schoenen!/ Trek je innerlijk aan!/ We gaan
de wind een hand geven/ We gaan de horizon begroeten// Zoveel te zien!
Zoveel te doen! (...)

Op mij werkt dat aanstekelijk, ik krijg er zin van om iets te gaan doen.
Daarom laat ik het hierbij. Aan de slag! :-)

Edith

meer over K. Michel: http://www.kb.nl/dichters/michel/michel-01.html
meer over Leonard Nolens: http://nl.wikipedia.org/wiki/Leonard_Nolens

-------------------------------------------------------------------

Wat je zegt Edith. Het is als een meizoentje!

---------------------------------------------------------------------

Wat een aanmoedigend gedicht zo op de vroege morgen. Dank Edith!

De eerste zin treft mij als wat tegenstrijdig met wat volgt. Als je je
dromen
echt maakt, dan komt er mijns inziens niet iets uit een hoed. Maar een zin
met
*proberen echt te maken*, past natuurlijk niet in het gedicht maar dan
klinkt
het voor mij logischer.

Wij zeggen hier over toeval, dat het geen geheugen heeft;-)

---------------------------------------------------------------------------

Dank voor je heerlijke gedichten Edith,
en toeval, morfogene velden, het heeft van alles met elkaar te maken,
daar ben ik inmiddels ook wel van overtuigd !

de zon schijnt ! Vaya !

-------------------------------------------------------------------------

bedankt edith!
mooi die K.Michel.

ik neem vandaag een rode haring. ;-)

--------------------------------------------------------------------------

Je dromen echt maken, ja, dat kan een gevaarlijke onderneming worden.
Wie weet wat er uit de hoed gegoocheld wordt. Kan van alles zijn. Misschien
zelfs wel toeval. Misschien blunders, misschien iets geweldigs.
Dat je een opsteker kreeg van dat Vaya! op het twijfelmoment vlak voor je
reis vind ik begrijpelijk, maar verder zegt mij dit gedicht, zoals je merkt,
niet veel.

Ik zie echt geen 'geheide structuur', Edith, waar zit die dan in?

Het gedicht van Nolens vind ik prachtig. Als gedicht, zonder dat ik weet dat
het toevallig op die voor jou speciale datum staat. Een dierbare persoon
zien als een oud vertrouwd landschap dat er altijd is en altijd zal zijn. Zo
lees ik het.

-----------------------------------------------------------------------------

> Ik zie echt geen 'geheide structuur', Edith, waar zit die dan in?

De regelindeling bijvoorbeeld. En er zit een goed, stuwend ritme in.
Ik vind het ook prima van toon. Er wordt meer in gezegd dan er opgeschreven
is; daar houd ik van, veel meer dan van gedichten waarin alles wordt
uitgeschreven.

> Dat je een opsteker kreeg van dat Vaya! op het twijfelmoment vlak voor je
> reis vind ik begrijpelijk, maar verder zegt mij dit gedicht, zoals je
> merkt,
> niet veel.

Dat kan gebeuren. Het overkomt mij ook nogal eens :-)

> Een dierbare persoon
> zien als een oud vertrouwd landschap dat er altijd is en altijd zal zijn.
> Zo
> lees ik het.

En tegelijk iemand die er in de fysieke werkelijkheid niet meer is. In de
tweede strofe, die ik niet heb geciteerd, staat dat met zoveel woorden, maar
ook uit het geciteerde stuk kun je het denk ik wel afleiden.

------------------------------------------------------------------------------

> Dichter!/ Kam je haar, poets je schoenen!/ Trek je innerlijk aan!/ We
> gaan
> de wind een hand geven/ We gaan de horizon begroeten// Zoveel te zien!
> Zoveel te doen! (...)

Leuke regels, alleen denk ik dat ik mijn uiterlijk aan zou moeten trekken?
Dat innerlijk is er altijd wel.

--------------------------------------------------------------------------------

> Leuke regels, alleen denk ik dat ik mijn uiterlijk aan zou moeten trekken?
> Dat innerlijk is er altijd wel.

Ja, maar gebruiken we dat innerlijk ook altijd? Ik vond dit een heel
krachtig gedicht. Het zette me echt letterlijk in beweging. Lekker stevig!
En vandaag ga ik weer de wind een hand geven en de horizon gedag zeggen,
want ook al ben ik geen dichter, er is veel te zien en veel te doen.

--------------------------------------------------------------------

Ja, een gedicht met vaart en aanmoediging. Ik vind het ook grappig
door wat hij allemaal opnoemt. Ik vroeg me af wat dat onvermoede
'princesa' zou betekenen aan het eind. Lezen lezen, en toen dacht ik
dat de (Spaanse) prinses, lees geliefde, zijn eigen droom zou kunnen
zijn, die werkelijkheid is geworden. Hoewel 'Er zit niets anders op'
weer niet zo vleiend klinkt; misschien was het een blind date en viel
ze tegen! Met recht een gevaarlijke onderneming. Maar het kan ook op
hemzelf slaan en dat zijn droomvrouw het met _hem_ zal moeten doen.

Leuk, Edith.
 






 


 

 




 


Boekgrrls

Laatste keer bijgewerkt: 01/07/09  Eisjen

 
Woensdag Gedichtdag