Antjie Krog



Volgens Trouw is er rondom de bundel Lijfkreet van Antjie Krog een heel schandaal ontstaan in Zuid Afrika. "Te overexpliciet seksueel." Dat deed me lachen. Nergens wordt het (in mijn ogen) afstotend, nergens vulgair. Het enige wat het doet is zoeken naar woorden voor het nog onbenoemde. Zoeken naar taal voor het ouder wordende eigen lijf en dat van de partner. Het wordt gewoon duidelijk. Prachtig. Ik heb genoten, gelachen, tranen weggeveegd en mijn hart vastgehouden.

Er staat zo veel moois in deze bundel dat ik moeite had een keuze te maken. Maar die is er dan toch. En wel om twee heel uiteenlopende redenen.

Ten eerste omdat men het bij het ouder wordende lijf meestal heeft over het vrouwenlijf. Ook in deze bundel van Anjtie Krog, maar dat is haar boek en gaat over haar leven. In onderstaand gedicht beschrijft ze echter haar partner.

Ten tweede omdat ik me, de nog geen vijf minuten dat ik keek, wezenloos geërgerd heb aan de heer van 't Hek. Al schuddend met zijn bekken vertelde hij dat een seksuele relatie na 33 eigenlijk niet meer bestaat. Om en passant ook nog even uit te roepen, nadat hij al fake-copulerend verteld had dat hij een oude vriendin was tegen gekomen, "nooit geweten dat er zo veel rimpels in een wijf konden". Daar staat dan een man op leeftijd met zo veel overgewicht dat het waarschijnlijk al heel lang geleden is dat hij zijn ouwe jongeheer anders heeft gezien dan in de spiegel!. En de zaal lacht en klapt.......

Mevrouw van 't Hek mocht willen dat ze met meneer Krog het bed deelde, die weet blijkbaar wel hoe je een seksuele relatie goed moet houden. En meneer van 't Hek kan van mevrouw Krog leren hoe je iets zegt zonder extreem dom en uiterst vulgair over te komen.


Trouw
20 mei 2006
'In je korrelige kaalgeplukte poes'

 

Hoe zeg je dat

Ik weet echt niet hoe ik het zeggen moet
je verwinterde getrimde baard is misschien
te nà, mij voor taal te dichtbij, te kiezelgrijs

ik weet werkelijk niet hoe ik je ouder wordende lijf moet weergeven
zonder de woorden 'verlies' of 'fataal'. Ik heb geen idee
ik weet niet waarom het woord 'rimpels' zo banaal klinkt
ik weet niet hoe ouder worden moet klinken in taal

de irissen van je beruchte blauwe ogen
zijn intussen doordesemd geraakt met groen
maar dan stamelender en inniger - twee

blijvende koelten die mij een leven lang liefhebben
mijn wijsvinger trekt je wenkbrauwen na
waaruit haren groeien als bliksemschichten
gezicht dat ik liefheb: gezicht van verwering

als ik je tegen me aandruk voelen je haren als dons
je hoofdhuid verbaast me om zijn textuur - evenals
de lange groeven die van je oren naar je hals lopen

de mond die geniaal aan mootjes hakte rust nu
geurig tegen mijn slaap genadig als brood
je handen laten mijn borsten als glazen donkere
wijn in hun palmen zinken    misschien wil ik wel zeggen

dat ik je dikke buik zo sexy vind
dat een erectie tegen de lichte glooiing
mij het water in de mond doet lopen    misschien wil ik

wel zeggen dat ik mij voor de eerste keer
kan overgeven aan je dijen vanwege hun weke
witheid, dat ik het zachte lubberen van je billen
liever heb dan de jonge harde opgefokte geilheid

van vroeger    het gaat je bij seks niet meer
om jezelf, maar om mij    het gaat
je niet meer om de voortplanting, maar je

wijdt je in alle rust aan mij - in
deze schat aan ervaring strek ik me uit. het is
alsof je dieper in me gaat, ik stiller word, alsof we
in alle heelheid klaarkomen. hoe verzet je

je tegen de gemakkelijke smoes die oud worden botweg
tot metafoor van de dood vermomt? hoe
kom je aan de woordenschat van de ouderdom?

Antjie Krog
Lijfkreet   gedichten
Uitgeverij Podium / 2006
Oorspronkelijke titel: Verweerskrif
ISBN 9789057592607

 

Hoe sê mens dit

ek weet werklik nie hoe om dit te sê nie
jou deurwinterde kortgeknipte baard is dalk
te ná, te téén my vir taal, te grys van grint

ek weet werklik nie hoe om jou ouerwordende lyf te sê
sonder die woorde 'verlies' of 'fataal' nie. ek weet nie
ek weet niet waarom die woord 'plooie' so banaal klink nie
ek weet nie hoe ouerword moet klink in taal nie

die irisse van jou berugte blou oë
het intussen onderhewig geraak aan groen
meer stamelend en innig nou - twee

blywende koeltes wat my 'n lewe lank liefhet
my wysvinger trek jou wenkbroue na
waaruit groeisels soos weerligte knal
gesig wat ek liefhet; gesig van verwering

as ek jou teen my nader trek is jou hare donserig
jou kopvel verras my met sy tekstuur - so ook
die lange kepe wat van jou ore nek af sny

die mond wat so briljant kon klief roer nou
geurig teen my slape genadig soos brood
jou hande laat my borste soos glase donker
wyn in jou palms sink   ek dink ek probeer sê

dat ek jou verdikte buik sexy vind
dat 'n ereksie teen die effense ronding
my nat in die mond laat   ek dink ek

probeer sê dat ek my vir die eerste keer
kan oorgee aan jou dye vanweë hulle week
witheid, dat ek die sagte losheid van jou boude
verkies bo die jong harde beneukte jagsheid

van vroeër    jy gebruik nie meer seks
vir jouself nie, maar vir my    uit my
wil jy niet langer voorteel nie, maar jy

maak jouself rustig bekend aan my - in
die weelde van ervaring strek ek my uit. dis
asof jy dieper in my is, ek stiller, asof ons
met groter heelheid kom. hoe verset mens

jou teen die gemaklike uitweg wat oudword bloot
tot metafoor van die dood verstom? hoe en waarmee
verwerf'n mens die woordeskat van ouderdom?

 

Dit _is_ explciet. Daar hebben ze in Zuid Afrika gelijk in. Op het gebied van seks, van liefde, van oog voor de ander en van een geleefd leven. Wat anders te denken bij "beruchte blauwe ogen" en een "mond die geniaal aan mootjes hakte" dan dat het niet altijd even zoetsappig tekeer ging tussen die twee. Ze hebben duidelijk samen geleefd. Ze hebben geleefd, liefgehad en overleefd.

Wat bedoelt ze met die laatste strofe? Is het verzet tegen een maatschappij die oudere mensen eigenlijk als dood en niet meer als samenlevend ziet?

Een maatschappij die blijkbaar heftig kan schrikken en het schandalig kan vinden dat een oudere vrouw het in een gedicht kan hebben over de verdroging van haar vagina? (Een ander gedicht dan hierboven). Over de wanden die nat gehouden moet worden, waarbij dat vroeger vanzelf ging? Schrokken we daar in Nederland ook van? Kan toch haast niet als hier zalen vol klappen voor een vulgair grachtengordeldier?

Eisjen
eigenlijk stomverbaasd dat die Y van 't H weer bij me bovenkwam bij lezing van dit gedicht....... Had gehoopt dat overexpliciete, domme vulgariteit automatisch diep in mijn cerebrale vuilnisbak was verdwenen.
januari 2008

Een heel mooi gedicht, wat een hypocrisie, dat dit recht uit het hart
komend gedicht zoveel 'opschudding' veroorzaakt heeft.

> Ze hebben duidelijk samen
> geleefd. Ze hebben geleefd, liefgehad en overleefd.

Prachtig toch! Bedankt voor dit gedicht.

Heel begrijpelijk dat je aan 'Y.van het Hek" dacht met zijn grof
taalgebruik, ik wilde turven hoeveel 'vuiligheid' eruit zijn mond kwam, ik
kon het niet bijbenen!


Wat een mooi gedicht en dan het Zuid-Afrikaans, schitterend.

Hier spreekt duidelijk houden van in al zijn facetten.


> Ik weet echt niet hoe ik het zeggen moet
> je verwinterde getrimde baard is misschien
> te nà, mij voor taal te dichtbij, te kiezelgrijs

Moooi!


Schitterend dat tastend zoeken, hoe benoem ik wat ik zie en wat ik
daarbij voel.
Tegelijk de oudere man zien en daaronder, daarachter ahw de jonge man, én
de oudere seksbeleving over de jongere heen. Helemaal mooi vind ik 'het
gaat je bij seks niet meer om jezelf, maar om mij' 'het gaat je niet meer
om de voortplanting, maar je wijdt je in alle rust aan mij' Dat twee keer
ongeveer hetzelfde zeggen zegt wel heel veel van het belang ervan voor
haar.

Ze zegt het niet zo expliciet, maar je weet dat zij zich ook zo aan hem
wijdt.

Ben benieuwd of Y iets van dit gedicht begrijpt.
 

 

Antjie Krog eerder bij Woensdag Gedichtdag

Boekgrrls

Laatste keer bijgewerkt: 23/01/08  Eisjen

 
Woensdag Gedichtdag