Dag grrls,
Hierbij mijn bijdrage voor de woensdag gedichtdag, al op dinsdagavond
laat verstuurd omdat ik zelf woensdag niet thuis ben, ik was 'even'
vergeten dat ik op cursus moest... Ben benieuwd naar jullie reacties als
ik donderdagavond de computer weer aanzet!
Else.
----------------------------
Reizen
Een schoorvoetende reiziger
van het bed naar de tafel
die mijn zware armen steunt.
Het papier drinkt de inkt.
De woorden willen wel weg,
ze verheugen zich op roomwitte
geribbelde stranden, op de lichtflits
van een omzwiepende bladzijde.
Wie zullen ze zoenen in het donker,
wie zal hen zien. Reislustig
zijn ze, de woorden, ze verdringen
zich voor de uitgang.
Van het bed naar de keuken
maak ik de kleine rondreis
naar de tuin naar de tafel
Anna Enquist
uit: Klaarlichte dag (1996)
----------------------------
Waarom koos ik dit gedicht? Ik vind het een prachtige weergave van het
scheppingsproces van een boek of een gedicht (dat wordt niet duidelijk).
Eerst aarzelend (een 'schoorvoetende reiziger') maar allengs
enthousiaster (ze 'verheugen' zich) en misschien zelfs wel dwingend (ze
'verdringen' zich) staan de woorden te wachten tot de schrijver/schrijfster
hen aan het
papier toevertrouwt.
De titel: niet alleen de woorden willen aan de reis van de gedachte tot
het geschrevene beginnen, ook zijn er vooruitwijzingen naar de lezer die
de woorden tot zich neemt op roomwitte, geribbelde stranden. Daar wordt
de bladzijde omgeslagen hetgeen een lichtflits tot gevolg heeft (kennelijk
is het lezen in de felle zon). Doet mij exotisch aan. Het boek gaat op
reis!
En ook kan het zijn dat ze 's nachts gelezen worden (als er slecht
geslapen wordt?). Of duidt het zoenen misschien op een liefdesbrief die
de lezer zoent als ware het zijn/haar geliefde?
Kennelijk staat er al wel wat op papier (het papier drinkt immers de
inkt), maar nog niet alle woorden zijn opgeschreven. Ze verdringen zich
namelijk voor de uitgang, maar de schrijver/schrijfster is nog niet
zover. De armen zijn namelijk zwaar en daarna moet er nog een ommetje
gemaakt worden door de tuin. Dan pas gaat de schrijver/schrijfster aan
tafel zitten. Of de resterende woorden dan alsnog aan het papier
toevertrouwd zullen gaan worden blijft ongezegd, maar het lijkt erop dat
het zover is.
leuk
gevonden gedicht, en wat jij er in ziet, dat ís helemaal goed. De eerste
keer dat ik las, nog niet jouw indruk lezende , o, ze is een beetje 'ziek',
een been gekneusd, misschien erger iets gebroken en dan 'strompelend van
bed naar tafel, haar armen leunend op een stok, of op de tafel, steun
zoekend ,vandaar die zwaarte.-) Dan wil ze weg, dagdromend naar witte
stranden, op vakantie, weg van dit alles. De zoenen, de 'vakantie'
liefde... Maar het is zoals jij zegt, ze schrijft een brief... het
papier drinkt de inkt...heel leuk zeer beeldend gedicht.
groetjes Rim
Behalve
wat Else en Rim eruit halen en wat ik heel goed kan meevoelen, vind ik
ook iets van het onrustige gevoel dat je hebt als je niet toekomt aan
wat eigenlijk moet gebeuren: schrijven. De geest reist ver vooruit, ziet
al wat het resultaat van het schrijven zal zijn, maar het lijf is op een
klein oppervlak aan het rondreizen, van bed naar tafel en via keuken en
tuin toch weer naar de tafel. Aan die tafel moet het gebeuren kennelijk.
Maar daar zijn de armen zwaar. Enquist geeft in een paar simpele
zinnetjes de spanning tussen droom en daad goed weer.
Ik ben niet (meer) zo'n Enquistfan, maar dit gedicht spreekt me aan,
Else. Bedankt.
Leidje
Hoi
Else, inderdaad een prachtig gedicht! Mijn bijdrage is een gedicht van
Willem Wilmink, waarvoor ik een enorme bewondering heb. Het gedicht is
naar mijn mening nog steeds actueel. Het raakt me altijd weer als ik het
lees... Groet, Jacqueline
Ben Ali Libi
Op een lijst van artiesten, in de oorlog vermoord,
staat een naam waarvan ik nog nooit had gehoord,
dus keek ik er met verwondering naar:
Ben Ali Libi, de goochelaar.
Met een lach en een smoes en een goocheldoos
en een alibi dat-ie zorgvuldig koos,
scharrelde hij de kost bij elkaar:
Ben Ali Libi, de goochelaar.
Toen vonden de vrienden van de Weduwe Rost
dat Nederland nodig moest worden verlost
van het wereldwijd joods-bolsjewistisch gevaar.
Ze bedoelden natuurlijk die goochelaar.
Wie zo dikwijls een duif of een bloem had verstopt,
kon zichzelf niet verstoppen, toen er hard werd geklopt.
Er stond al een overvalwagen klaar
voor Ben Ali Libi, de goochelaar.
In 't concentratiekamp heeft hij misschien
zijn aardigste trucs nog wel eens laten zien
met een lach en een smoes, een misleidend gebaar,
Ben Ali Libi, de goochelaar.
En altijd als ik een schreeuwer zie
met een alternatief voor de democratie,
denk ik: jouw paradijs, hoeveel ruimte is daar
voor Ben Ali Libi, de goochelaar.
Voor Ben Ali Libi, de kleine schlemiel,
hij ruste in vrede, God hebbe zijn ziel.
Schitterend
gedicht!
Trude
Leuk
dat je je ŽantwoordŽ op mijn bijdrage aan de WG ook weer in een gedicht
verpakte. En dan nog wel zoŽn mooie! Moest gelijk denken aan het
programma over Wilmink dat past op Ned 3 was en waarin ook zijn laatste
weken aan bod kwamen. Het gedicht over Ben Ali Libi werd daarin ook
voorgedragen al kan ik me bij God niet meer herinneren door wie. Herman
Finkers staat me bij. Weet een andere grrl dat misschien?
Else
Het
gedicht Ben Ali Libi van Wilmink werd indrukwekkend voorgedragen door
Joost Prinsen. groetjes, Erica