Aan tafel
Vragen wij vandaag aandacht voor de lucht
Zie haar trillen!
Kijk hier buigt zij rond de schoorsteen!
Hier wordt zij uitgespuugd!
Kijk hier raakt zij het water!
Vliegt zij over een ijsschots!
en rent door de huizen!
De lucht gaat in het schaap!
De lucht gaat in de bever!
Hier verdwijnt de lucht in het toetje!
Kijk die vla haar vasthouden!
Die moet!
Die moet in een kind terechtkomen!
En jawel we tellen af!
Drie!
De lepel wordt geheven!
Twee!
Het vliegtuig vliegt al aan!
Een!
De lucht gaat in het kind
Marije Langelaar (1978)
uit: De rivier als vlakte (2003)
ook in 'De 100 beste gedichten van 2003'
Ik vind dat Marije Langelaar, dichteres en beeldend kunstenaar, een heel verrassend uitgangspunt neemt voor haar gedicht: de lucht die wij allen delen. De lucht die overal deel van uitmaakt, die er móet zijn, die leven is. Daar maakt zij geen zwaarwichtig, maar juist een heel 'luchtig' gedicht van. Al die uitroeptekens: je moet er het lef maar voor hebben!!! (dat je daar ook anders over kunt denken, kun je
hier
lezen. Opmerkelijk is dat alleen de eerste en de laatste regel dat uitroepteken
missen. Zo worden die regels met elkaar verbonden en het gedicht tot een eenheid gesmeed.
Edith
 >
Al die uitroeptekens: je moet er het lef maar voor hebben!!!
prachtig. het wordt een sportverslaggever, zo. de toenemende
opwinding en urgentie heel duidelijk uitgebeeld. dat die recensent dat
niet ziet!
miriam
leuk
gedicht, Edith. Jammer dat ik geen klein genoeg kindje meer heb om dit
voer-trucje bij uit te kunnen proberen. Bijna zou ik in de verleiding
komen nog een kindje op de wereld te zetten ;-) Hoewel, de truc met het
vliegtuig gebruikt vast en zeker ook iedere ouder (bij ons werd aan de
verkeerstorens van alle ons bekende vliegvelden toestemming om te landen
gevraagd. Altijd lekker om ongegeneerd te kunnen zeggen: 'Kloten,
kloten,
permissie om te landen, permissie om te landen' :-D ) Het klinkt ook
bijna als een gebed, niet? 'Vragen wij vandaag aandacht voor de lucht'.
Zo kun je in de kerk aandacht vragen voor hen die ziek zijn of een
dierbare verloren hebben of of of... interessant. Die 'sacrale'
invalshoek trof me eigenlijk als eerste. Beetje plechtige taal.
Verassend om dan ook de tocht van de vla richting het mondje als 'uitkomst'
te zien na zo'n begin.
Else, die ziet dat ze het meest gebruikte compliment-woord uit
denederlandse taal (leuk) al een paar keer gebruikt hiero. Waar het
Verbiest-boekje al niet goed voor is.
"Jammer
dat ik geen klein genoeg kindje meer heb om dit voer-trucje bij uit te
kunnen proberen. Bijna zou ik in de verleiding komen nog een kindje op
de wereld te zetten ;-)" (Else)
En dan zeggen ze nog dat literatuur en poëzie los staan van het
dagelijks leven ;-)
Edith
Heel
herkenbaar. Mijn vliegtuigje vliegt vaak mooi aan, maar wordt ook
weleens de landing geweigerd om onnaspeurbare redenen, waarop het helaas
moet terugkeren naar de toetjeshangar waar het vandaan komt. Erg mooi,
de openingszin; inderdaad, zoals Else als opmerkte, bijna als een gebed.
De aandacht die de dichteres daar aanroept wordt juist door de herhaalde
uitroeptekens extra aangescherpt. Het past in dit gedicht waar de
beelden over elkaar heen tuimelen en dat alertheid vraagt. Mij storen ze
dus niet, zoals de recensent in het gelinkte artikel. Ik vind, met
Edith, dat de
eerste en de laatste zin zonder uitroepteken het gedicht mooi rond maken,
maar ze hebben ook nog eens dezelfde "plechtigheid". Dat vind
ik nog het mooiste, geloof ik.
Bernique
|
Overzicht
van gedichten die aan de orde kwamen in: Woensdag Gedichtdag
|
