Huisvesting in Moskou
Net een hele hete week achter de rug. Lesgeven was bijna niet mogelijk . Mijn arme schaapjes zaten te zuchten in de klas. De school is, zoals de meeste gebouwen in Moskou, een constructie van betonnen platen en voor de meeste mensen is het in een hete zomer niet om uit te houden in de stad. De russische scholen zijn al lang met vakantie. Op 31 Mei luidt de laatste bel en de dag daarna sturen vrijwel alle ouders hun kinderen naar een of andere datsja.Huisvesting was hier overigens het thema van de week. Dat kwam eerst en vooral door mijn vriendin Tanya. Tanya is 48 en is assistente in onze kleuterschool. Ze krijgt naar Russische normen een goed salaris (450 $ per maand) en woonde tot voor kort met haar zestienjarige zoon, haar partner (met een drankprobleem) en haar vijfenzeventig jaar oude bijna blinde moeder in een tweekamerflat. Dat mag voor ons dan wel vrij krap klinken, maar hier zijn twee kamers voor vier personen bijna een luxe. De flat is geprivatiseerd. Dat betekent dat ze zo goed als Tanya's eigendom is, alleen moet er toch nog elke maand huur voor worden betaald. Die huur is belachelijk laag, als je een "propiska" hebt. Dit is nog een overblijfsel van het Sovjet-systeem. Het gaat hier om een stempel in je paspoort met je officieel adres. Alleen wie een propiska heeft mag officieel in Moskou (of een andere stad wonen) en heeft recht op gratis verzorging in het ziekenhuis, onderwijs etc. Zonder propiska gelden er heel andere regels en vooral heel andere huurprijzen.
Maar goed, na de augustus crisis zijn er een boel mensen in de problemen geraakt. Zo heeft Tanya's broer geen werk meer en is de winkel waar zijn vrouw werkte gesloten. Na een paar maanden gezocht te hebben, kwam Sergey (Tanya's broer) met het volgende idee op de proppen. Zij zouden hun flat verhuren en zelf hun intrek nemen bij Tanya. Omdat Tanya een van die goede zielen is die nooit nee kan zeggen, wonen ze nu al maanden met zeven mensen in die tweekamer flat. Dat is iets wat de meeste mensen zich nauwelijks kunnen voorstellen. Vooral in een koud land waar je zomaar niet de straat opkan. Toen Tanya me opbelde zag ze het even niet zitten. "Ik zit met de telefoon op het toilet" huilde ze, want er is nergens anders plaats.
Een collega van mij, Svetlana, woont al jaren met haar twee tieners, een zoon en een dochter, in een eenkamer flat. Ze staat al sinds eeuwig op de lijst voor een grotere flat en dit jaar was het dan zover. Ze zou recht hebben op een driekamer flat in een van de buitenwijken. Het geld had ze. Haar papieren waren in orde, dacht ze. Ze loopt nu al maanden van de ene instantie naar de andere. Ze heeft constant flessen drank in haar tas, voor het geval ze iemand moet omkopen en kan nooit naar een vergadering of een feestje komen, want ze moet weer eens "iemand gaan overtuigen", zoals dat beleefd heet. Maar ze heeft er alles voor over, zegt ze, want ze wil na al die jaren haar prive-leven terug.
Over omkoperij gesproken.Een andere vriendin van mij, Lydia, kreeg onlangs een vreemd telefoontje. Lydia woont al jaren alleen en nu belde er plots om twee uur 's nachts een zogenaamde politieagent, die absoluut met Rachmed Abdoelovitsj wilde spreken, die volgens hem op Lydia's adres een propiska had. Dit is een typisch voorbeeld van een combine van de Tsjetsjen Maffia. Sinds de oorlog in Tsjetsjenie zijn een groot aantal vluchtelingen in Moskou, zonder propiska, maar met geld en connecties. Ze kopen dan iemand om in het paspoort bureau en worden ingeschreven op een adres in Moskou waar gewoonlijk een alleenstaande of een gepensioneerde woont. Eerst en vooral geeft dat hun het recht op medische verzorging en wie weet, als de persoon in kwestie komt te overlijden en onze Tsjetsjen de enige is met een propiska, heeft hij het recht zich de flat toe te eigenen. Lydia is dus hals over kop naar de politie gerend en moet nu met boel papierwerk aantonen dat zij de enige rechtmatige eigenaar van de flat is. Geen wonder dat de Tsjetsjens in Moskou niet erg geliefd zijn (maar daarover een andere keer meer.) Dit zijn nog maar een paar problemen waar de mensen hier elke dag mee te maken hebben. Je kan je dan ook voorstellen dat de meeste mensen niet aan politiek denken, maar aan overleven. En het ziet er niet naar uit dat daar snel verandering in zal komen.
Cathy.
Terug naar Boekgrrl in Moskou Index
Laatste keer bijgewerkt: 03/01/01 Eisjen: http://home.wxs.nl/~vdk/