Toen ik het boek Winter van Elizabeth Strout uit had, dacht ik, nadat ik het licht had uit gedaan en vlak voor het in slaap vallen; 'waarom vond ik dit nou zo mooi?'. Het is één op eenvolging van trieste verhalen over wat mensen tijdens het ouder worden kan overkomen. Of het vertelt hoe oudere mensen tegen jonge mensen aankijken. Slechts twee keer wordt het verhaal verteld vanuit de jonge generatie. Altijd is het misère. Eén figuur komt in elk verhaal terug. Olive Kitteridge. Een enorme vrouw. Ze steekt boven alle mensen uit en is zo zwaar dat wanneer ze in zo'n kleine cityhopper stapt de piloot vraagt of ze achterin wil gaan zitten i.v.m. de verdeling van de lading van het vliegtuigje. Ze was de wiskundelerares van het dorpje. Iemand voor wie eigenlijk iedereen bang was, terwijl zij altijd dacht dat ze het met al die kinderen vreselijk goed meende. Inclusief haar eigen, enige kind, haar zoon. Voor wie ze samen met haar man een prachtig huis bouwt, zodat haar kleinkinderen maar in haar buurt op zullen groeien. Zoonlief trouwt met een kreng en is binnen een half jaar verdwenen naar de andere kant van de US of A. Dus ook een verhaal waarin het plannen maken met betrekking tot de toekomst uitloopt op niks. Er blijft Olive niets anders over dan haar tuin en vooral haar tulpen die ze elk jaar weer op ongelijke hoogte poot zodat het resultaat er mooi golvend uit zal zien. En dan zakt ook Henri, haar man in elkaar en blijft er van hem niets anders over dan een plant die ze elke dag bezoekt in het verpleeghuis.
Bijna 334 pagina's lang het ene trieste verhaal na het ander die samen een roman vormen. En mooi! Intrigerend! Ik kan niets anders zeggen. Vlak voor het inslapen wist ik het; 'Hopper, dat is het.' Elizabeth Strout doet met woorden wat Hopper met verf doet. Psychologische spanning oproepen die je afstandelijk kunt beleven. Je verdwijnt er niet in, het zuigt je niet volledig mee, maar je herkent het en ervaart het als een kleine siddering over je rug. Heel mooi opgebouwd. Elk verhaal weer. Bij het wakker worden, was Hopper het eerste waar ik aan dacht en toen ik dan ook de zoekmachine op hem los gelaten had was ik stomverbaasd over het stukje tekst dat ik las bij Wikipedia:
Hopper creëert in zijn schilderijen een onwerkelijke, desolate sfeer. In veel van zijn schilderijen heerst ook een psychologische spanning. De mensen op zijn schilderijen zijn nooit gelukkig. Ook wekken de schilderijen een gevoel van "samen maar toch alleen" op.
Exact de beschrijving van de sfeer van dit boek.
Nog even de achterflap:
Olive Kitteridge is gepensioneerd. Haar leven lang heeft
ze lesgegeven aan de kinderen van Crosby, een idyllisch
gelegen kuststadje in Maine. Haar leerlingen hadden vaak
een ander beeld van haar dan zijzelf; nooit een blad
voor de mond nemend, in haar eigen ogen altijd oprecht,
was ze toch meer gevreesd dan geliefd.
Na haar pensionering wordt Olive meer dan ooit betrokken
bij de menselijke drama’s achter de keurige façades van
het stadje, waardoor haar leven een diepere betekenis
krijgt.
In haar nieuwe roman Winter heeft Elizabeth Strout een
prachtig portret gecreëerd van een zelfstandige, maar
kwetsbare vrouw en brengt aan de hand van haar
belevenissen een hele stad tot leven.
Voor iedereen die van Edward Hopper of psychologische spanning houdt, lezen dit boek.
