Ik beleefde mooie uurtjes met 'Claire Marvel', een roman van
de Amerikaanse schrijver John Burnham Schwartz (voor meer
info over de schrijver, zie
http://www.johnburnhamschwartz.com/ ) uit 2002.
Het verhaal:
Twee jonge mensen, de politicoloog Julian Rose en de
kunsthistorica Claire Marvel ontmoeten elkaar bij toeval: in
de stromende regen biedt zij hem een plekje onder haar
paraplu aan. Al snel worden de twee vrienden. Ze hebben
beiden een bijzondere relatie met hun vader. De vader van
Julian is door zijn vrouw verlaten en hangt sindsdien een
beetje rond, terwijl hij wanhopig probeert te begrijpen wat
er toch gebeurd is. De vader van Claire is stervende als hij
haar vraagt om naar de plek te gaan in Zuid-Frankrijk waar
hij zoveel goede herinneringen aan heeft. Julian gaat met
haar mee, wat een nieuwe fase in hun vriendschap inluidt. De
verlegen Julian merkt dat hij zeer verliefd is op Claire,
maar zij prefereert zijn erudiete docent. Daarom 'vlucht'
Julian naar New York, waar hij opgroeide, om les te gaan
geven aan de middelbare school waar hij zelf opgezeten
heeft. Pas als hij Claire jaren later weer tegenkomt, beseft
hij dat hij eigenlijk altijd op haar gewacht heeft. Dan
verdwijnt ze weer uit zijn leven. Het boek krijgt een
indrukwekkende ontknoping in Zuid-Frankrijk.
Eigenlijk een simpel liefdesverhaal, maar het is geen suf
boeketboekje, nee, in tegendeel, het is juist mooi. Eén
minpuntje: het gaat hier en daar wel behoorlijk ver in het
opnemen van allerlei politicologische beschouwingen waarvoor
je behoorlijk ingevoerd moet zijn in de Amerikaanse
politieke geschiedenis en de verhoudingen binnen de
Amerikaanse politiek. Maar voor sommige grrls die de huidige
verkiezingsstrijd volgen is dit vast geen probleem.
-------------------------------------------------
Rain the size of Tic Tacs was pelting me; water was leaking
out of my hair and down the back of my neck. I rubbed a
sopping shirtsleeve across my face.
-------------------------------------------------
She'd sat beside his rented hospital bed in the living room
of the Stamford house, se later told me, jottin gdown his
memories. And what surprised her was how fresh it all still
was to him, particular and distinct. As though is wasn't the
past that had gotten abstracted and fragmented by life, but
rather the present.
-------------------------------------------------
>From a one-lane paved road we followed a dirt path in the
direction of the ruin. The land here was desiccated and
unforgiving, savage with stone.
-------------------------------------------------
Groet,
Else
Maart 2008
