Vorig jaar ontmoette ik na jaren weer Peggy, een Amerikaanse, die ik ken
uit
de periode dat wij in Ghana woonde. Ze vertelde enthousiast over Kris
Holloway, voor wie ze de promotie-tour van haar boek verzorgde in haar
regio. Van haar kreeg ik een gesigneerd exemplaar van dit boek - en kwam
er
nu pas toe om het te lezen.
Kris Holloway vertrekt als Peace Corps vrijwilligster voor twee jaar
naar
Mali, West-Afrika. Ze wordt gestationeerd in een afgelegen dorp,
Nampossela,
in het zuiden van het land. Daar wordt ze de assistente van Monique
Dembele.
Kris is dan 22, Monique 25. Moniques schoonfamilie wordt ook het
gastgezin
van Kris. Monique heeft een beperkte medische opleiding gehad, maar in
het
afgelegen Nampossela is zij het enige aanspreekpunt op dat gebied voor
het
dorp en de dorpen eromheen.
Kris beschrijft op een ontroerende en integere manier haar tijd in
Nampossela. Over de eerste bevalling die ze meemaakt, over de maaltijden
met
Monique en haar schoonfamilie op hun compound, over haar geblunder met
de
taal. Maar ook hoe ze gaandeweg achter de buitenkant leert kijken.
Moniques
huwelijk blijkt verre van ideaal, een vriendin van Monique wordt
mishandeld
door haar man, Monique blijkt maar een schijntje van haar salaris zelf
in
handen te krijgen. Hoewel ze maar een paar jaar schelen in leeftijd,
verschillen de levens van Kris en Monique hemelsbreed. Maar er zijn ook
overeenkomsten. Gaandeweg groeit hun band. Voor Kris is het een
openbaring
als ze op gegeven moment merkt dat Monique haar net zo nodig heeft als
zij
Monique.
Het is een boek over Mali, over het leven in een afgelegen dorp, over
cultuurverschillen, over armoede, honger en gebrek aan medische
voorzieningen. Maar het is ook een boek over vriendschap. Het boek is
het
een eerbetoon aan de kracht van de (West-)Afrikaanse vrouwen. Bovenal is
het
een eerbetoon aan Monique.
Er wordt veel over Afrika geschreven. De boeken van Europeanen en
Afrikanen
over hun tijd in Afrika zijn over het algemeen niet mijn favoriete
lectuur.
Voor zover ik ze gelezen heb, zijn ze maar al te vaak romantiserend, in
zekere zin denigrerend en vooral ergerniswekkend. Dit boek heeft niets
van dat alles. Het verhaal van Monique heeft me in zijn eerlijkheid en
warmte geraakt. Een aanrader, zeker voor iedereen die iets met (West-)Afrika
heeft!
Het boek is in het Nederlands vertaald onder de titel 'Monique en de
mangoregens'.
Manon
april 2008
