"Ik heet Renée, ben
54 en ben de conciërge van Rue de Grennelle no. 7, een gebouw waar de
Franse bourgeoisie woont. Ik ben weduwe, klein, lelijk en viezig, ik heb
eksterogen aan mijn voeten en, op sommige ongemakkelijke ochtenden, een
stinkende adem. Maar bovenal ben ik zo in overeenstemming met het idee
dat men zich gemaakt heeft van conciërges dat bij niemand het idee op
zou komen dat ik meer geletterd ben dan al deze rijken.
Ik heet Paloma, ben
12 jaar en woon Rue de Grenelle no. 7 in een rijkelui’s appartement.
Maar al heel lang weet ik dat mijn eindbestemming die viskom is van het
volwassen bestaan. Hoe ik dat weet? Omdat ik toevallig heel intelligent
ben. Bijzonder intelligent zelfs. Daarom heb ik mijn besluit genomen:
aan het eind van dit schooljaar, de dag dat ik 13 wordt, pleeg ik
zelfmoord."
Dit is een poging
tot de vertaling van het begin van een fantastisch boek, dat ik las met
mijn Franse leesclub en ik heb net ontdekt dat het ook in het Nederlands
verschijnt / is verschenen.
Dit boek is een
absolute aanrader. Wij hebben er vanochtend de hele ochtend over
nagepraat. Vooral Renée, de super intelligente conciërge sprak ons
allemaal vreselijk aan. Een vrouw geboren op het Franse platteland
tussen mensen die nauwelijks met elkaar praten, die eigenlijk pas tot de
ontdekking komt dat ze een voornaam heeft als ze naar de kleuterschool
gaat waar ze er voor het eerst mee aangesproken wordt. Een vrouw die ook
al heel jong tot de ontdekking komt dat je maar beter niet uit je eigen
sociale omgeving kunt proberen te stappen, want daar staat een straf op.
Dus haar intelligentie verbergt ze en dat doet ze op een op heel
humoristisch beschreven wijze. Meer zeg ik er ook niet van, want het was
voor mij een ontdekking die me kippenvel gaf toen ik eindelijk las
waarom ze zo geworden was.
Dan Paloma, zusje
van Colombe. Hoe bedenk je het om je beide kinderen in verschillende
talen 'duif' te noemen. Tegelijkertijd ook een illustratie van de
absurditeit van de snobistische omgeving waarin ze opgroeit. Mensen die
de conciërge niet groeten, maar alleen opdrachten geven. Die als haar
man komt te overlijden geld inzamelen voor bloemen en die dan af laten
leveren met een lint waarop niets staat. Paloma praat in de taal van
haar generatie en heeft de meest geweldige observaties van haar
omgeving.
Alles verandert in
het leven van deze twee als er na bijna 30 jaar een appartement in het
gebouw verkocht wordt en er een bejaarde Japanner intrekt.
Lezen dit boek. Het
heeft fantastische kunst- en filosofische beschouwingen, zowel van
Paloma als van Renée. Hun beider kijk op het leven leidt tot heerlijke
gesprekken hebben we vanochtend ontdekt. Het is subtiel, grappig (ik heb
nog nooit zoveel smilies in de marges getekend in een boek), teder, diep
menselijk en werkelijk indrukwekkend van begin tot eind. Een aanrader
voor iedereen die van woorden, kunst en van het leven houdt. Dat laatste
heb ik gepikt van het Franse forum dat dit boek bespreekt omdat ik het
er zo verschrikkelijk mee eens ben.
Hierbij een link
naar de Nederlandse blurb die naar mijn gevoel de lading onvoldoende
dekt en zelfs enigszins eraan voorbij gaat. Het is niet alleen het "geheim''
van Renée dat Paloma verder inzicht geeft in haar bestaan.
Eisjen
maart 2008