Op de achterflap:
"Acht verhalen over mensen die zoeken naar een opening in het
verborgen deel van hun leven. Zij verlangen naar verwantschap of
verbondenheid, naar een moment van ontmoeting en hopen op werkelijk
contact."
Timmerije zet in een paar pagina's haar personages zo goed neer dat je
helemaal mee leeft. Het zijn herkenbare situaties, tragisch soms,
ontroerend, confronterend.
In het verhaal "loopdroom" vindt een eenzaam meisje een hond die
vastgebonden aan een boom achtergelaten is. Het meisje beseft dat ze de
eigenaar op moet sporen, zeker als blijkt dat de hond "kunstjes" kan en
op ene bijzondere manier afgericht moet zijn. Maar voor ze ertoe bereid
is om haar enige vriend weer af te staan, gebeurt er iets dramatisch..
"ze doen wel hun best om interesse te tonen in mij en daarom
spelen we in het weekend gezinnetje. Dat betekent leuke dingen doen
en vervolgens evalueren en analyseren."
"Aus liebe" gaat over een vader en dochter die elkaar alleen maar hun
liefde kunnen tonen via de Mattheus Passion. Ieder jaar gaan ze samen
naar een uitvoering, maar toen het meisje zestien was had de vader
tijdelijk een andere geloofsovertuiging waarin de Mattheus niet paste.
"en zelfs toen ze de draad van hun muziek weer oppakten, gebeurde
dat aarzelend, onwennig bijna, alsof zij opnieuw moesten leren vader
en dochter te zijn."
'Aanspraak" is een ontroerend verhaal over een kleine jongen die het
leven van een oude man opvrolijkt. "maar je bent al zo allenig,"zegt
Dario.
"vandaag niet knul, vandaag heb ik een goeie dag." "Knul? Raar
woord. Xieje, Marcus, "zei Dario en rende naar zijn moeder.
"De plaats der dingen": een man is geobsedeerd door orde en netheid.
"Hij hoeft zijn ogen niet te sluiten om te zien hoe het vroeger
was, want alles is onveranderd gebleven. De zit-eetkamer met de
nepzijden lampenkappen en de eiken uitschuiftafel, de ouderlijke
slaapkamer, nu de zijne, het keukentje en de badkamer- de balkondeur
klemt zelfs als vanouds."
Maar dan komt de werkster in opstand..
Het mooiste verhaal is het titelverhaal "Zwartzuur". Sofia is na de
dood van haar ouders in huis gekomen bij tante Kiep.
"terwijl ik opgroeide vertelde Kiep wie Kat (=de moeder) was. Ik
luisterde, maar alleen maar naar de mooie verhalen. Het waren geen
verhalen met een kop en een staart, eerder vertellingen. Hoe ze van
huis naar school fietsten, bijvoorbeeld, en welke jongens ze leuk
vonden, maar ook over de ontdekking dat ze allebei een dagboek met
een rode kaft hadden en daarin op dezelfde dag van hetzelfde jaar
voor het eerst hun bijnaam hadden geschreven, in koeienletters."
Er ontstaat een bijzonder band tussen Sofia en Kiep, die innig blijft,
ook als Kiep voelt dat ze gaat sterven.
Stuk voor stuk zijn de verhalen juweeltjes, het is me nog nooit
overkomen dat ik een verhaal uit een bundel voor een tweede keer wilde
lezen, het is Anneloes Timmerije gelukt. Zwartzuur is een verhaal dat
alles heeft: tragiek, maar ook humor. Verbondenheid, weemoed, ontroering,
prachtig geschreven. Marjo