John Steinbeck: Grapes of Wrath


Is ooit vertaald als "Druiven der Gramschap" geloof ik. Had ook "De druiven worden duur betaald "kunnen zijn. Vlak voor mijn vertrek naar Californie. deze beduimelde, oud grijze pinguin editie uit de kast getrokken. Was er al een paar keer in begonnen, maar kwam er niet door heen. Ik had""East of Eden", van deze Californische schrijver tijden geleden al gelezen en herlezen. Ook het ontroerende "Of Mice and Men " Ik doe dit onbewust wel vaker; een somber boek in de koffer voor op vakantie, als een soort tegenhanger. Alsof ik tegen mezelf wil zeggen dat het niet overal zo zonnig is als in mijn huidige leven, en dat is ook zo, de toestanden in dit boek zijn nog lang niet de wereld uit, maar daarover later.

Dit boek gaat niet eens over Californie, het beschrijft de tocht er naar toe. De staat Californie als het "Beloofde Land ", waar het geld makkelijk verdiend wordt, de druiven en de perziken, je mond in vliegen, terwijl je loopt te plukken....denken ze.Geschreven in 1939, vertelt het boek over de Familie Joads die van huis en haard verdreven wordt, in de staat Oklahoma. Ze worden letterlijk uit hun huisje weg gebuldozerd. Steinbeck gebruikt een soort "tussen hoofdstukjes", waarin hij o.a. uitlegt waarom dingen gebeuren. Van het weg buldozeren zegt hij:

"A single family moved from the land. Pa borrowed money from the bank, and now the bank wants the land. The land company -that's the bank when it has the land- wants tractors not families on the land".

Iets verder:

"I lost my land ,a single Tractor took my land, I am alone and I am bewildered"

Steinbeck gaat in dit hoofdstukje verder over oorzaak en gevolg. Ongelooflijk, wat kon die man schrijven, werkelijk om te huilen zo mooi, vooral die tussendoortjes. Er is er een die gaat over een schildpad die de weg oversteekt en 2 keer bijna overreden wordt.Maar de schildpad is oud en bijna onsterfelijk.en overleeft het. Of ook een over het huis dat achter gelaten wordt en waar de vleermuizen bezit van nemen. Eigenlijk zou ik het hele boek over willen typen. Ik weet eigenlijk helemaal niet hoe dit boek te bespreken. De familie gaat op stap. De dochter is zwanger met man, een zoon is net uit de gevangenis voor moord, verder zijn er nog 2 zonen. De moeder is de behoedster van de Waardigheid van de familie. En dat die Waardigheid iets is dat ten alle tijden bewaard moet blijven, ook daar over gaat dit boek. Er is ook nog een vader, een oom, een afgedwaalde priester, grootouders. Allemaal met hun eigen verhaal. Ze nemen de legendarische route 66 in een afstandse truck. Onderweg worden ze beledigd, uitgekotst en in elkaar geslagen. Ze vinden meereizigers, en ze helpen elkaar onder weg., ze hebben vooral honger, honger en nog eens honger. En altijd is daar Ma die ze terugmept als ze de verkeerde kant op dwalen en hun hoop of waardigheid dreigen te verliezen. Ze vinden onderdak in een kamp waar de reizigers zichzelf op een uitstekende wijze georganiseerd hebben, maar er is geen werk en dus geen eten. Ze worden uitgebuit en uitgezogen en moeten voor hongerloontjes werken. Wanneer ze in opstand komen wordt dat neergeslagen Kortom ze hebben geen schijn van kans. Ze waaieren bijna allemaal uit en Ma ziet haar familie beetje bij beetje uitelkaar vallen, misschien is zij wel de enige die aan het eind van de reis nog een beetje overeind staat. Sommigen van de familie zijn weg gelopen anderen zijn omgekomen, en ze hebben nog steeds honger..

Geen vrolijk boek,maar zooo mooi. En daar liep ik dan in het zonnige San Francisco. Zo te zien hadden aardig wat afstammelingen het toch nog gemaakt. En werkten ze zich nu te pletter in de torenhoge wolkenkrabbers van de Embarcaderio. Anderen hadden minder geluk, en zitten aan de voet van diezelfde wolkenkrabbers te bedelen. Gelukkig zitten de vuilnisbakken vol met halfopgegeten eten. Er was ook een vrouw die ik zag ,die wat ze had te verkopen, in 3 winkeltrolleys had zitten. Ze was zich aan het settelen op de hoek van een straat. Voordat ze begon, veegde ze haar omgeving schoon. Dat was een regelrechte nazaat van Ma. Ook kreeg ik beelden op mijn netvlies van aanspoelende Afrikaanse illigalen aan de Spaanse kust. Ook door honger, en misschien ook ambitie, gedreven, hopend op een menswaardiger bestaan. Wie zijn wij eigenlijk om ze dat te willen ontzeggen?

Nou... als jullie nu denken dat ik niet genoten heb daar in Californie, niets is minder waar. Ik heb heerlijk gegeten op de Fisherman's Warf etc. Maar het kan geen kwaad zo nu en dan eens een kijkje te nemen achter de glamour en de glitter vooral in de States. Misschien zijn ze ook wel zo obees omdat ze het zo hebben moeten bevechten. Who knows?

Ik ben ook nog naar Yosemite Park en Death Valley geweest, en daar kwam ik gelukkig nog tegen wat ik in San Francisco gemist had, er werd aandacht besteed aan de Indiaan. In een park verstopt dat wel. De natuur was onbeschrijflijk mooi, en je moet ze het nageven die Amerikanen, ze houden hun Nationale Parken in ere. Ontembare natuur. Prachtige wandelingen gemaakt. De kleurschakeringen in Death Valley, zijn niet na te vertellen. De hitte ook niet. 50 graden celsius!!! De hitte slaat in je gezicht is te zwak uit gedrukt, hij snijdt in je gezicht. Je komt er wel achter dat je lijf uit bijna alleen maar water bestaat, en dat je dat spul iedere minuut ongeveer nodig hebt in deze onaardse omgeving. Fascinerend!

Well dit is uit gelopen op een boekbespreking/reisbeschrijving., misschien was het ook een manier om jullie te vertellen wat literatuur met mij doet, het geeft zin aan mijn bestaan. Ook als ik op vakantie ben. Ik zou ook wel eens een heldere uiteenzetting willen geven over een boek, maar raak bijna altijd verstrikt in mijn eigen perceptie.
Sobeit

Loes


 

 

 

 


 

John Steinbeck

Boekgrrls

Laatste keer bijgewerkt: 17/07/07  Eisjen