Is ooit vertaald als "Druiven der Gramschap" geloof ik. Had ook "De
druiven worden duur betaald "kunnen zijn. Vlak voor mijn vertrek naar
Californie. deze beduimelde, oud grijze pinguin editie uit de kast
getrokken. Was er al een paar keer in begonnen, maar kwam er niet door
heen. Ik had""East of Eden", van deze Californische schrijver tijden
geleden al gelezen en herlezen. Ook het ontroerende "Of Mice and Men "
Ik doe dit onbewust wel vaker; een somber boek in de koffer voor op
vakantie, als een soort tegenhanger. Alsof ik tegen mezelf wil zeggen
dat het niet overal zo zonnig is als in mijn huidige leven, en dat is
ook zo, de toestanden in dit boek zijn nog lang niet de wereld uit, maar
daarover later.
Dit boek gaat niet eens over Californie, het beschrijft de tocht er naar
toe. De staat Californie als het "Beloofde Land ", waar het geld
makkelijk verdiend wordt, de druiven en de perziken, je mond in vliegen,
terwijl je loopt te plukken....denken ze.Geschreven in 1939, vertelt het
boek over de Familie Joads die van huis en haard verdreven wordt, in de
staat Oklahoma. Ze worden letterlijk uit hun huisje weg gebuldozerd.
Steinbeck gebruikt een soort "tussen hoofdstukjes", waarin hij o.a.
uitlegt waarom dingen gebeuren. Van het weg buldozeren zegt hij:
"A single family moved from the land. Pa borrowed money from the
bank, and now the bank wants the land. The land company -that's the
bank when it has the land- wants tractors not families on the land".
Iets verder:
"I lost my land ,a single Tractor took my land, I am alone and I
am bewildered"
Steinbeck gaat in dit hoofdstukje verder over oorzaak en gevolg.
Ongelooflijk, wat kon die man schrijven, werkelijk om te huilen zo mooi,
vooral die tussendoortjes. Er is er een die gaat over een schildpad die
de weg oversteekt en 2 keer bijna overreden wordt.Maar de schildpad is
oud en bijna onsterfelijk.en overleeft het. Of ook een over het huis dat
achter gelaten wordt en waar de vleermuizen bezit van nemen. Eigenlijk
zou ik het hele boek over willen typen. Ik weet eigenlijk helemaal niet
hoe dit boek te bespreken. De familie gaat op stap. De dochter is
zwanger met man, een zoon is net uit de gevangenis voor moord, verder
zijn er nog 2 zonen. De moeder is de behoedster van de Waardigheid van
de familie. En dat die Waardigheid iets is dat ten alle tijden bewaard
moet blijven, ook daar over gaat dit boek. Er is ook nog een vader, een
oom, een afgedwaalde priester, grootouders. Allemaal met hun eigen
verhaal. Ze nemen de legendarische route 66 in een afstandse truck.
Onderweg worden ze beledigd, uitgekotst en in elkaar geslagen. Ze vinden
meereizigers, en ze helpen elkaar onder weg., ze hebben vooral honger,
honger en nog eens honger. En altijd is daar Ma die ze terugmept als ze
de verkeerde kant op dwalen en hun hoop of waardigheid dreigen te
verliezen. Ze vinden onderdak in een kamp waar de reizigers zichzelf op
een uitstekende wijze georganiseerd hebben, maar er is geen werk en dus
geen eten. Ze worden uitgebuit en uitgezogen en moeten voor
hongerloontjes werken. Wanneer ze in opstand komen wordt dat
neergeslagen Kortom ze hebben geen schijn van kans. Ze waaieren bijna
allemaal uit en Ma ziet haar familie beetje bij beetje uitelkaar vallen,
misschien is zij wel de enige die aan het eind van de reis nog een
beetje overeind staat. Sommigen van de familie zijn weg gelopen anderen
zijn omgekomen, en ze hebben nog steeds honger..
Geen vrolijk boek,maar zooo mooi. En daar liep ik dan in het zonnige San
Francisco. Zo te zien hadden aardig wat afstammelingen het toch nog
gemaakt. En werkten ze zich nu te pletter in de torenhoge wolkenkrabbers
van de Embarcaderio. Anderen hadden minder geluk, en zitten aan de voet
van diezelfde wolkenkrabbers te bedelen. Gelukkig zitten de
vuilnisbakken vol met halfopgegeten eten. Er was ook een vrouw die ik
zag ,die wat ze had te verkopen, in 3 winkeltrolleys had zitten. Ze was
zich aan het settelen op de hoek van een straat. Voordat ze begon,
veegde ze haar omgeving schoon. Dat was een regelrechte nazaat van Ma.
Ook kreeg ik beelden op mijn netvlies van aanspoelende Afrikaanse
illigalen aan de Spaanse kust. Ook door honger, en misschien ook ambitie,
gedreven, hopend op een menswaardiger bestaan. Wie zijn wij eigenlijk om
ze dat te willen ontzeggen?
Nou... als jullie nu denken dat ik niet genoten heb daar in Californie,
niets is minder waar. Ik heb heerlijk gegeten op de Fisherman's Warf
etc. Maar het kan geen kwaad zo nu en dan eens een kijkje te nemen
achter de glamour en de glitter vooral in de States. Misschien zijn ze
ook wel zo obees omdat ze het zo hebben moeten bevechten. Who knows?
Ik ben ook nog naar Yosemite Park en Death Valley geweest, en daar kwam
ik gelukkig nog tegen wat ik in San Francisco gemist had, er werd
aandacht besteed aan de Indiaan. In een park verstopt dat wel. De natuur
was onbeschrijflijk mooi, en je moet ze het nageven die Amerikanen, ze
houden hun Nationale Parken in ere. Ontembare natuur. Prachtige
wandelingen gemaakt. De kleurschakeringen in Death Valley, zijn niet na
te vertellen. De hitte ook niet. 50 graden celsius!!! De hitte slaat in
je gezicht is te zwak uit gedrukt, hij snijdt in je gezicht. Je komt er
wel achter dat je lijf uit bijna alleen maar water bestaat, en dat je
dat spul iedere minuut ongeveer nodig hebt in deze onaardse omgeving.
Fascinerend!
Well dit is uit gelopen op een boekbespreking/reisbeschrijving.,
misschien was het ook een manier om jullie te vertellen wat literatuur
met mij doet, het geeft zin aan mijn bestaan. Ook als ik op vakantie ben.
Ik zou ook wel eens een heldere uiteenzetting willen geven over een boek,
maar raak bijna altijd verstrikt in mijn eigen perceptie.
Sobeit
Loes
