Jan
Siebelink, de schrijver van o.a. "Knielen op een bed violen"
liet zich echter interviewen door Annemiek Schrijver, bekend van tv en
radio. Ook heeft ze haar eerste boek geschreven "Rachab"dat gaat over de
prostituee uit de bijbel die de verspieders de stad Jericho binnen liet
komen via een touw.
Wat
een fijn kapstokje om mijn 'boekverslag' aan op te hangen.
Ik heb net Rachab gelezen, inderdaad van Annemiek Schrijver.
Ik heb Knielen op een bed violen en ook Vera van Jan Siebelink niet
gelezen
(ooit wel een aantal andere boeken van hem zoals Vrouw aan de rivier,of
zoiets was de titel), maar ik heb het idee dat Rachab wel wat wegheeft
van
Knielen...
De hoofdrolspeelster in het boek is Manon. Het boek begint als zij in
het
ziekenhuis ligt en er wordt voor haar even gevochten. Gaandeweg ontdek
je
wat er voorgevallen is. Manon 'droomt' haar leven terwijl ze in coma
ligt.
Ook speelt haar popje Rachab een belangrijke rol in haar leven.
Manon komt uit een orthodox christelijk milieu, Kamp 13 heet de gemeente
waar haar ouders bij horen.
Manon gaat ook naar eenzelfde school, zwaar christelijk. Manon valt een
beetje uit de toon met een moeder die zangeres is en ook in het
buitenland
optreedt. De meester heeft de pik op haar en vernielt de rest van haar
leven
door de dingen die hij doet, doordat hij haar als voorbeeld stelt voor
de
rest van de klas. Ik vertel hierover niet meer, want dan zou ik teveel
vertellen!! ;-) Manon probeert de rest van haar leven te voldoen aan het
beeld dat de meester van haar heeft...
De moeder van Manon zit zelf nogal in de knoop als Manon nog klein is,
natuurlijk zijn er een stuk of acht broers en zussen en de moeder is
teveel
met zichzelf en haar carrière bezig.
Rachab laat weer eens zien wat voor gruwelijks allemaal gebeurd uit naam
van
het Geloof, waar je allemaal zogenaamd aan moet voldoen, hoe je je moet
gedragen en wat er allemaal fout is. Triest gewoon.
Dan schaam ik me voor mijn mede-gelovigen.
Rachab is een mooi boek, niet leuk om te lezen, maar het blijft je wel
bij.
Ik weet niet of ik het iemand aan zou raden.
Een
week of twee geleden stond in de Cicero (VK) een bespreking van
deze roman. Veel details weet 'k er niet meer van. Wel herinner 'k me de
slotzin. Die luidde ongeveer als volgt: 'Het is pas maart, maar de
slechtste roman van dit jaar is al verschenen'. Au!, dacht ik. 't Zal je
debuut maar wezen!
Herken je ook iets 'beroerds' aan dit boek? Aan de orthodox-
chtistelijke kontekst alleen kan 't niet liggen. 'Knielen ..' scoorde
hemelhoog. Ook ik las 't ademloos.
Rachab
laat weer eens zien wat voor gruwelijks allemaal gebeurd uit naam van
het Geloof, waar je allemaal zogenaamd aan moet voldoen, hoe je je moet
gedragen en wat er allemaal fout is. Triest gewoon. Dan schaam ik me
voor mijn mede-gelovigen. Rachab is een mooi boek, niet leuk om te lezen,
maar het blijft je wel bij. Ik weet niet of ik het iemand aan zou raden.
Ik
heb dit boek niet gelezen als een aanklacht tegen een christelijke
gemeente, een christelijke opvoeding. Het is zo totaal anders dan wat
Jan
Siebelink heeft geschreven, zelfs totaal anders dan wat Maarten 't Hart
ervan maakt, die met een vrolijke noot ook een aanklacht neerzet.
Ik vind het boek van Schrijver meer het verhaal van hoe een vrouw
volwassen
wordt (ze wordt dertig in het boek), en beschouw haar achtergrond als
een
kapstok. Triest ja, maar het maakt de hoofdpersoon niet monddood, ze is
niet
het bedeesde, onderdanige meisje dat ze zou moeten zijn. En dan is ook
het
boek in een totaal andere stijl geschreven. Het zit vol humor, en
eindigt
zelfs als een thriller.
Ik word hier totaal niet somber van, zoals Siebelink dat wel voor elkaar
krijgt.
Ik vind het prachtig, en zou haar zo de debutantenprijs geven.. maar ik
heb
nog niet alle kandidaten gelezen, dus dat zou voorbarig zijn. Een boek
voor
de shortlist toch zeker wel!
