In dit boek van Arundhati Roy (volgens de kaft de Bookerprizewinnaar van
1997) begon ik jaren geleden eens, en ik kwam er niet doorheen. Nu
nogmaals
moed gevat, en het viel eigenlijk alles mee. Weliswaar houd ik niet zo
van
boeken waarin mensen extreem vreemd gedrag vertonen (als de grootvader
in
het verhaal door z'n zoon betrapt wordt op het mishandelen van zijn
vrouw en
zoon zegt dat hij dat nooit meer wil hebben, is vader reactie:
"Late at
night he went into his study and brought out his favourite mahogany
rocking
chair. He put it down in the middle of the driveway and smashed it into
little bits with a plumber's monkey wrench. (...) He never touched
Mammachi
again.But he never spoke to her either as long as he lived."
tsja...),
maar
gelukkig voerde dat aspect beslist niet de boventoon.
Een andere persoon in het verhaal die is gestopt met praten is Estha,
die
samen met zijn zusje Rahel een tweeëiïge tweeling vormt. Rahel komt op
haar
dertigste terug naar India, naar Ayemenem, omdat Estha door zijn vader
naar
het ouderlijk huis is teruggestuurd. Daar woont nu alleen nog Baby
Kochamma,
een oudtante van de tweeling, met haar bediende Maria (de familie is
christelijk). Vanuit dit heden wordt verteld wat zich heeft afgespeeld
toen
de tweeling zeven of acht was, toen hun nichtje Sophie Mol (mol betekent
klein) het huis in Ayemenem bezocht en toen is overleden. Waarna de
tweeling
werd gescheiden, omdat Estha naar zijn gescheiden vader in het noorden
van
het land werd gestuurd.
Door de gebeurtenissen die zijn voorgevallen is
Estha, zo begrijp je als lezer, uiteindelijk zijn spraak verloren, en
dat
maakt nieuwsgierig.
In het boek wordt vervolgens afwisselend een stukje over het heden en
een
stuk over het verleden verteld. De stukken over het heden droegen aan de
onthulling van wat in het verleden was gebeurd niet echt bij, en spraken
me
daarom niet zo aan, ze hielden het verhaal tamelijk onnodig op, vond ik.
Maar de stukken over het verleden waren interessant en spannend: wat is
er
in vredesnaam voor ergs gebeurd? In deze stukken bouwt Roy knap de
spanning
op en probeert je daarbij het perspectief van de de kinderen te geven
door
geregeld scènes te beschrijven in de vorm van uiterst korte zinnen (vaak
maar één woord) die zintuiglijke waarnemingen weergeven:
"They locked his arms across his back.Click.And click."
Verder neemt Roy je mee in het verhaal door personen en situaties op een
bepaalde manier te beschrijven, en later alleen die beschrijving te
laten
terugkomen. Zo is een van de personages de 'omeletteer' van het dorp,
wat
slaat op de uitdrukking 'you can't make an omelette without breaking
eggs',
en zo wordt Rahel soms aangeduid als een fountain of een love-in-Tokyo,
omdat dat laatste een haarelastiekje is waarmee Rahel een staartje
bovenop
haar hoofd heeft staan, als een fontein. Ik vond dit een mooie manier
van
schrijven en van samenhang in het verhaal brengen.
Wat betreft de gebeurtenissen waar je nieuwsgierig naar wordt gemaakt is
wat
er is gebeurd met Velutha, een onaanraakbare die in dienst is bij de
familie
en waar de tweeling gek op is, gruwelijk. En des te erger omdat het,
zoals
Roy benadrukt, vooral een uitvloeisel is van het kastensysteem. De
manier
waarop deze gebeurtenis voor de familie echter wordt 'opgelost' door
Baby
Kochamma moet weliswaar de frustraties van Estha en Rahel verklaren,
maar
dat deel van de ontknoping vond ik helaas nogal ongeloofwaardig.
Nou ja, al met al toch een mooi boek om gelezen te hebben.
Monalisa
|
Arundhati Roy has been described as: charming, humorous,
strong-willed, independent, energetic, creative, with a great sense of
fun, 1.55m of doe-eyed delicateness, a down-to-earth 'girl next door', a
towering intellect with a poetic fluency with words delivered in a soft
modulated voice, a dog-lover. She is 40 years old and describes her two
favourite pastimes as 'writing and running'.
(meer op
deze website van een fan) The first Indian citizen to win the
prestigious booker prize and a million dollar book deal has made
Arundhati Roy, a celebrity and a tall literary lioness persona. Now in
her late-30s, living in Delhi, Arundhati Roy (One of People Magazine's
"50 Most Beautiful People in the World 1998") grew up in Kerala, in
which her award winning novel "The God of Small Things" is set.
(Website
met foto's van Kerala) Speaking of influences and defenses, your work
has been compared to Salman Rushdie's. And now, in India, you face
charges of obscenity in India for the erotic ending of "The God of Small
Things" -- a controversy reminiscent of (but not as severe as) Rushdie's
fatwa (death sentence).
(meer in het interview met
www.salon.com) |
indertijd
lazen we het met de levende leesclub. Ik genoot er van en volgens
mij was dit boek ook waarin ik bananenjam vond die ik toen gemaakt hebt.
Zoet en machtig. Maar het boek was prachtig. Veel en vol.
Je
vindt ons toch hopelijk geen dode leesclub? ;-)
absoluut
niet!
>
volgens mij was dit boek ook waarin ik bananenjam vond die ik toen
gemaakt > hebt. Zoet en machtig.
Kan kloppen. De jam is een product van het inmaakbedrijfje van
grootmoeder, dat later door haar zoon over de kop wordt geholpen. De
bananenjam is een discutabel produkt, omdat het niet genoeg wegheeft van
jam. Ik kan me daar iets bij voorstellen: nam dit voorjaar een potje
bananenjam mee van Lanzarote, dat weinig 'jammigs' had (maar wel lekker
was).
ik
heb het ook ooit gelezen met een 'levende' leesclub. Kan me niet zo veel
meer van herinneren. Ik geloof dat ik er niet zo veel aan vond. Vaag
Indiase sfeer staat me nog bij. Was er ook niet een tweeling in het
verhaal? Raar eigenlijk - dat er een tijd was waarin ik boeken las en _geen_
mails over schreef...
>
Vaag Indiase sfeer staat me nog bij.
Die sfeer vond ik vaak wel erg goed beschreven, vooral de stilte en
(s)loomheid die de hitte met zich mee bracht.
> Was er ook niet een tweeling in het verhaal?
Ja, een tweeëiïge, die blijkbaar desondanks elkaars gedachten en
gevoelens kon waarnemen (wat normaliter hoogstens bij eeneiïge
tweelingen voorkomt, voor zover ik weet).
> Raar eigenlijk - dat er een tijd was waarin ik
boeken las en _geen_ mails > over schreef...
Zo verbaasd was ik ook dat ik over dit boek op de site vond, omdat ik
het echt een soort boekgrrls-boek vond. Maar ja, het is ook al uit '97,
dus bijna tien jaar oud...
|
|