Ik geloof dat ik in September net terug was van mijn geweldige
'tussendoortje Vlieland', inclusief over het strand galoperen op een
IJslander, toen ik op een van mijn aktievere Bookcrossing momenten op de
site zag dat iemand dit boek aanbood als bookray. Dus had ik me in een
opwelling voor ingeschreven om dat daarna gelijk te vergeten. Ach ja,
zo'n paardengekgrrlie als ik tijdelijk was als tiener ben ik allang niet
meer - ik zat er niet echt halsreikend naar uit te kijken ofzo. Wat was
het dan een heerlijk verassing om in November het boekje, keurig
ouderwets ingepakt in bruin papier met touwtjes eromheen en prachtige
postzegels uit Singapore in mijn werkkamer in Utrecht te vinden tussen
de andere veel saaiere poststukken. Het boek kwam op een van mijn
informele stapels Ooit te Lezen en werd afgelopen weekend meegenomen als
'noodboek' omdat ik vreesde dat er toch een eind aan Orhan Pamuk zou
komen en ik wist niet zeker of ik
gelijk zin had om daarna meteen aan Jeanette Winterson te beginnen.
Een stukje 'literaire non-fictie' tussendoor leek me een verstandige
keus. (Soms kan ik zO verstandig zijn dat ik mezelf een beetje eng vind!
;-o) En jawel, een schot in het leesroosje was het! Wat een prAchtig
boek is dit! Even voor de duidelijkheid - dit boek heeft niets, maar dan
ook niets, te maken met dat oerstomme boek van Nicholas Evans die The
Horse Whisperer heet!! Of nee, jawel, Evans heeft blijkbaar zijn verhaal
aan het leven van deze man gebaseerd. Dat dan weer wel... Maar hij heeft
een vreselijk sentimentele #@*verhaal van gemaakt, eigenlijk niets meer
dan een ondermiddelmatig liefdesverhaal met een zoet-zweverige sausje
eroverheen gekwakt - erg onsmakelijk allemaal. (Ik beken, ik heb het
ooit tot me genomen, aangemoedigd omdat 'iedereen' het erover had. Het
heeft triestlang geduurd voordat ik de viese leessmaak uit mijn leesmond
kon krijgen - pah!)
Maar goed, zand erover - ik heb het nu over dit boek. Dat ik
razendsnel uitlas. Met de obligaat lach en een traan. Echt waar, bij de
prologue al liepen de tranen over mijn wangen en ik heb ook af en toe
hardop moeten lachen. Terwijl de prologue over zijn ontmoeting met de
Britse koningin gaat - en daar hEb ik niets mee, en toch, hoe hij erover
praat wordt ze echt. Omdat hij het bijna exclusief over hun gedeelde
liefde voor paarden heeft.
Want hier gaat dit boek over. Een man die zag hoe zijn vader beginnende
paarden trainde en besloot dat hij het anders, zonder geweld, kon doen.
Zijn vader was een erg geweldadige man - hij sloeg niet alleen zijn
paarden om hun de baas te worden. Mwah, klinkt nu erg zwaar zeker, maar
er zijn ook veel lichte momenten in het verhaal. Als kind speelde de
kleine Monty vaak als stunt double in films waar paarden in voor kwamen.
Hij 'was' dus o.a. Elizabeth Taylor in National Velvet. Later was hij
dikke vrienden met James Dean. Hij heeft enorme doorzettingsvermogen en
als kind al nam hij een werkdruk aan die je alleen maar bewondering voor
kan hebben. Ach, achteraf vraag ik me een beetje af of hij echt zo
geweldig kan zijn als hij overkomt in dit boek... maar dat komt
hoogstwaarschijnlijk door mijn eigen tekortkomingen.
Tijdens het lezen werd ik wel meegesleept doorzijn enthusiasme. Als
autobiografie is het wel erg vlot geschreven. Er zit vaart en struktuur
in het verhaal. Wat ik zelf een beetje een teleurstelling vond was het
feit dat zijn verhalen over beter communiceren met paarden bleven
beperkt tot zijn werk met 'unbroken' (nog niet onder de zadel) paarden.
Prachtig allemaal hoe hij beschrijft hoe je de natuurlijke herd instinct
van de beesten kan gebruiken om met ze te 'praten'. Als jij maar
hetzelfde taal leert spreken. Maar ik had gehoopt om wat meer praktische
tips voor het beter omgaan met 'gewone' paarden. De meeste rijders komen
nooit in
kontakt met een 'rauwe' paard dus hebben niet zo veel aan zijn
methoden als ze eenmaal in de zadel zitten. Desalniettemin een lekker
tussendoortje.
elma
december 2007
> Evans die The Horse Whisperer heet!! Of nee,
jawel, Evans heeft > blijkbaar zijn verhaal aan het leven van deze man
gebaseerd.
o ja heel erg! vond trouwens dat in the whisperer bar weinig werd
gefluisterd.
> communiceren met paarden bleven beperkt tot zijn
werk met 'unbroken' > (nog niet onder de zadel) paarden.
heb daarvan juist een staaltje meegemaakt bij nicht in Okla. paarden
zijn net honden is daar de opvatting. hoewel ze schrikachtiger zijn. je
moet kennelijk inspelen op het willen pleasen van de beesten. maar ja
honden hoef je niet te zadelen.
zag ook n.a.v. alle opwinding over de fluisteraar een paar filmpjes
over hoe anderen wilde paarden breken. zoals dat over de man die nu de
paarden voor het leger vangt en traint, laat de dieren één voor één in
een graansilo bedelven onder graan. als ze helemaal vaststaan en
vreselijke angst hebben, gaat hij het dier bevrijden. het paard is op
slag mak als een lammetje en volgt gehoorzaam de lessen. hij was op het
idee van de angstbeleving gekomen door de keer dat hij een bijna
verdronken wild paard uit een modderpoel had bevrijd. het beest was hem
gedwee gevolgd en was a.h.w. gebroken door de nood.
