Als je iedere dag opnieuw op eenzelfde tijdstip in een bus dezelfde
mensen ziet, en als je liever dan een boek te lezen mensen bestudeert,
dan ga je je onwillekeurig afvragen wie zij zijn, waar ze heen gaan.
Wiegertje Postma verdreef daar niet alleen de tijd mee tijdens de
busreis, maar ze schreef het ook nog op. Ze heeft niet gekozen voor één
hoofdpersoon die de anderen bekijkt, maar laat de mensen zelf aan het
woord. Zo krijg je van een enkel voorval meerdere kanten belicht, dat is
natuurlijk wel leuk, maar het is wat lastig te volgen. Heen en weer
bladeren is het gevolg.
In realiteit beperkt ze zich tot drie dagen, maar door in de hoofden van
de passagiers te kruipen kan ze ook een verleden en soms een toekomst
verwerken. Er verschijnen een aantal typetjes: de onzekere jongen die
voor het eerst naar een nieuwe school gaat en wagenziek wordt. Hij wordt
opgevangen door wat hij zelf aldus omschrijft: "Hij had geen opvallende
gelaattrekken en deed me daarom het meest denken aan een komkommer.
Zonder smaak, wel vriendelijk." Als de lezer nader kennis maakt
met die komkommer, blijkt die toch wel stekels te hebben. Maar wat de
gevolgen daarvan zijn, dat mogen we zelf bedenken.
Al laat Postma hen ook reageren op wat er buiten gebeurt, de voorvallen
blijven beperkt tot de ruimte in de bus. Zo is er een licht geestelijk
gehandicapte man die zodanig gefascineerd is geraakt door een
medepassagier dat hij hem zelfs stalkt. Dat die man niets van hem wil
weten, dat dringt na een tijd met een schok door. De stalker zit de
derde dag niet in de bus, maar speelt een cruciale rol erbuiten.
Dat Postma niet alleen de zichtbare buitenkant verwerkt in haar verhalen,
blijkt uit het verhaal rondom een raadselachtig mannetje, dat in
kreukvrij maatpak zijn aktetas omknelt, en in wiens hoofd zich James
Bondachtige avonturen afspelen. Maar zijn dat wel fantasieën? Wie zijn
die mannen die de bus binnendringen en hem met geweld meenemen?
Een boek dus waar je je in herkent, dat de fantasie prikkelt, waar humor
naast verbijstering ligt. Het zal niet beklijven, maar is wel een lekker
tussendoortje.

Marjo