Was ik onlangs zo blij met
Verfhuid omdat
ik wel zin had in een nieuwe Rascha Peper, kwam ik erachter dat ik ook
Wie scheep gaat nog ongelezen in de kast had staan. Mooie
verrassing als je net op zoek bent naar een boek om mee te nemen op
luiervakantie!
En ook van deze Peper ben ik erg onder de indruk. Vooral de wat
wereldvreemde onderzoeker Gerard, de puber Emma en de kleermaker
LeCoultre von ik zo levensecht dat ze gewoon extra gezelschap waren
tijdens m'n vakantie. Ontroerend vond ik de relatie tussen LeCoultre en
Gerard: ze waarderen elkaar en vinden bij elkaar steun voor het verlies
van Hanna. Verdrietig dus, als LeCoultre dood gaat, en nog wel nét
voordat Gerard weer in Nederland is. Daarbij kreeg ik het gevoel dat
veel in het boek gaat over een dramatisch "te laat", maar bij nader
inzien is het ook vaak "te vroeg": Gerard komt te laat naar Nederland om
LeCoultre nog te ontmoeten (of: LeCoultre gaat te vroeg dood), Emma
ontmoet Robin te vroeg (want als beiden ouder zouden zijn, zou het
leeftijdsverschil niet meer van belang zijn) en Sai Kho te laat (had ze
hem vóór Robin getroffen dan zou hij haar gewone eerste puberliefde zijn
geweest), Hanna sterft te vroeg om terug te komen bij Gerard, en Robin
duikt te laat naar de vergane boot om haar aan te treffen en dus ook te
laat om überhaupt te weten of ze wel is omgekomen. En aan het eind van
het boek komt Emma's moeder Eva te vroeg aan bij haar atelier, zodat ze
Waardenburg betrapt, die te laat is met het afleren van z'n afwijkend
gedrag.
Met dit alles kon ik de intermezzo's met de gedachten van één van de
door Gerard uitgezette plastic eendjes niet zo heel goed plaatsen: leuk
bedacht, leuk om te lezen, en vast wel betekenisvol, maar hoe? Gelukkig
vond ik bij thuiskomst een heel mooie en aansprekende verklaring in de
mail van Paula over dit boek: net als de eendjes hebben mensen een
bestemming, maar ze bereiken die slechts zelden, en hebben daar ook maar
een geringe invloed op (zo is het eendje aan het eind van het boek
rázendtrots dat hij zichzelf heeft omgekeerd, maar hij beseft ook dat
hij daarmee maar een nietige invloed heeft op z'n lot). En in het
verlengde hiervan ook nog een verlaat antwoord op de vraag van Jop: ja,
inderdaad, in de meeste eendjes in het boek is een gaatje geboord, zodat
ze wel móeten zinken. Alleen die zónder gaatje ('gebrek'?) kunnen dus
hun 'bestemming' bereiken, en da's dan weer, zoals Jop opmerkte, niet
hun eigen verdienste. En als je 't op deze manier bekijkt, lijken alle
hoofdpersonen in Pepers boek zou hun eigen 'gaatje' te hebben ;-).
Wat ik verder erg leuk vond aan het boek waren de titels van de
hoofdstukken: daarin werd steeds een zin uit het hoofdstuk naar voren
gehaald, waardoor die een extra betekenis kreeg. Leuk om daar na lezing
van een hoofdstuk steeds even naar terug te bladeren, en zo het gelezene
in een nét even ander perspectief te zien. Wat ik minder vond was dat
het boek eindigt met zoveel open eindes. Een tikje onbevredigend vond ik
dat, omdat het toch ook wel een 'feel good boek' is. Maar aan de andere
kant: een happy end op alle punten zou niet geloofwaardig zijn. Toch wel
passend dus, dat opene.
Verder jammer dat ik de mails van andere grrls over dit boek niet heb,
waarschijnlijk door de computercrash van vorig jaar. Als er nog een
bewaargrrl is die ze wel heeft: kun je ze aan me doormailen?
Dan nog een reactie op de mail van Paula die ik wel heb:
Je schreef:
> Toen ik in december in New York was, vielen me
meteen de waterreservoirs > op de daken op. Ik wees Hans erop en zei dat
ik een boek had gelezen > waarin die reservoirs ter sprake kwamen. Maar
shit, ik kon niet op de > titel komen! Toen ik pas geleden aan 'Wie
scheep gaat' begon, kon ik > opgelucht adem halen. Ik had het boek nooit
gelezen, ik had de mails > erover gelezen!
Ik had ook een soort déja vu ervaring, maar die was niet gebaseerd op de
mails over dit boek, maar op een ander boek: De watervang (Waterworks)
van E.L. Doktorow. Speelt eind 19e eeuw in New York, en de watertanks
speelden er ook een rol in. Hoe of wat weet ik niet meer precies, en ook
niet of het een erg goed boek was, want ik las het lang geleden. Maar
voor als je net als Gerard geďntrigeerd bent door de New Yorkse
watervoorziening, is
het misschien wel lezenswaardig :-)
> Ik heb een foto waarop beide zichtbaar zijn: dat
onverwachte licht en > wel 7 watertonnen, mooi, mooi!
't Zal wel niet, en ik ben wel brutaal, maar: als je die digitaal
hebt,
houd ik me aanbevolen!
> Voor mij is de enige echte grote vraag waarom
Hanna nooit heeft laten > weten dat ze nog in leven is en waar ze
bereikbaar is. En daarin is ze > als een van die blauwe eendjes die
uitgezet zijn en van wiens vondst > nooit melding is gemaakt.
Mooi, hoe je die eendjes en Hanna ook met elkaar in verband brengt. Ik
had al vrij snel het idee dat Hanna misschien helemaal niet verdronken
was, maar vond dat aan het eind van het boek uiteindelijk toch nogal in
het midden blijven: Robin lijkt er vanuit te gaan dat ze bij het ongeluk
uit de boot is geslingerd, maar wél omgekomen. Maar de eendjes kun je
inderdaad zien als aanwijzing dat ze er nog wel is, alleen: niet
gevonden. Dat geeft het boek nog een extra open eindje...
Monalisa
Wil je weten wat ik lees?
Kijk op
http://www.monalisa.web-log.nl
Zoek je zelf iets te lezen? Kijk op
http://www.bookcrossing.com/mybookshelf/monalisaa
|
Wie scheep gaat (2003) is Pepers dikste boek tot nu toe: 480
bladzijden! Maar het is zó meeslepend verteld dat je het uit hebt voor
je het weet. Je krijgt een inkijkje in het leven van enkele mensen, die,
hoe verschillend ook, het een en ander gemeen hebben. Ze zijn op zoek,
sommigen letterlijk. Als eerste leer je Gerard kennen, wetenschapper,
werkzaam in New York. Zijn vriendin Hanna is onder onduidelijke
omstandigheden verdwenen. Waarschijnlijk is ze verdronken toen ze met
een allochtone jongen, min of meer op de vlucht, betrokken was bij een
scheepsongeluk voor de kust van Marokko. Haar vader, haar jonge nichtje
Emma en Robin, een vriend van Gerard met wie Hanna ook een relatie heeft
gehad, zijn allemaal op hun manier bezig met die verdwijning. En dan
maak je ook nog kennis met een beschaafde oudere man met een
opmerkelijke seksuele 'tic'. Kortom, je leeft enkele uren een aantal
interessante levens mee in dit verhaal, komt in verrassende, spannende
én grappige situaties terecht en houdt naar alle waarschijnlijkheid aan
het einde een plezierige gevoel over van dit boek. Een aanrader dus.
Dossier Lezen
|
