Prachtig, spannend,
emotioneel, een heerlijk boek bestaande uit zes korte verhalen. Op één
verrukkelijke avond in een zalige zucht uitgelezen. Nou wat willen
jullie nog meer? En dat terwijl ik helemaal niet van korte verhalen houd!
En al zeker niet van verhalen met een open eind. Het laatste verhaal is
hier - naar mijn gevoel - een uitzondering op. Daar kun je je
voorstellen hoe of het verder gaat. Bij de anderen moet je daar naar
raden.
Het zit 'm naar mijn idee daarin dat elk verhaal draait om een steen die
veel mensen om de één of andere reden zwaar op de maag ligt. Allemaal
andere stenen, maar we kennen ze, van ons zelf of van onze omgeving.
Zelfs in dat ene verhaal waarin de steen helemaal niet benoemd wordt
maar je, door de taal van Murakami, zo intens met de vrouwelijke
hoofdpersoon mee kunt leven die met haar onbekende probleem rondloopt,
dat je het gevoel hebt hand in hand met haar verder te kunnen.
Je begrijpt zelfs de man in het vreselijk bizarre verhaal waarin hij
thuiskomt en daar een sprekende reuzenkikker aantreft die hem vraagt met
hem mee te gaan om onder de grond te vechten tegen Worm, zodat tenminste
Tokio niet door een aardbeving wordt getroffen......
Ik voelde me krankzinnig genoeg prima na het laatste ellendige verhaal,
want vrolijk zijn ze alles behalve. Alsof je door een soort therapie
gaat van bizarre verhalen, waarbij je leert dat je grootste vijand je
eigen verbeelding is. Als je die vijand kunt verslaan dan kun je de
malle molen in je hoofd stil zetten en verzinken in stilte.
Murakami schrijft in zijn nawoord dat hij ervan uitgaat dat 'het
schrijven van romans en verhalen in wezen een heilzame manier is om een
bepaalde vraag om te gieten in een andere vraag'. En verder dat we 'door
moeten gaan met ons eigen verhaal te vertellen en dat verhaal dient een
moraal te hebben om ons te warmen en op te beuren'. Als ik het zo neer
schrijf klinkt het Jomanda-achtig, maar de open-einde verhalen in het
boek doen je zelf doordenken, brengen je op een pad. Een onbekend pad en
daarmee ook weer een vraag.
Ik begin te zweven geloof ik.....
Kan 't ook niet helpen.
Maar het is wel prettig zweven :-)
In het boek is het de aardbeving in Kobe die tot een soort ommekeer
leidt. De hoofdpersonen zijn er geen van allen slachtoffer van geworden,
ze wonen allemaal op afstand van de ramp, maar de aardbeving leidt bij
ieder van hen tot een soort van besluit, tot een wending in hun leven.
Op de achterflap staat:
Vaste grond
onder je voeten hebben is een veilig gevoel, maar als die grond
opeens dreigt weg te vallen, kan dat heel nare gevolgen hebben. De
zes verhalen in deze bundel exploreren de psychologische gevolgen
die een aardbeving teweeg kan brengen, zelfs als zij ver weg gebeurt.
De hoofdpersonen zien vaak geen uitweg in hun bestaan, maar zij zijn
allemaal Gods kinderen, ook de reusachtige kikker die Tokio voor een
zekere vernietiging behoedt. In Na de aardbeving is Murakami
op zijn absurde, grappige, ontroerende best.
De zin 'maar zij
zijn allemaal Gods kinderen' vind ik iets irritants hebben, alsof het
boek daarom zou draaien, 'Gods kinderen'. Dat doet het helemaal niet en
komt misschien voort uit het verhaal 'Gods kinderen dansen allemaal',
waarin de hoofdpersoon de zoon is van een jonge vrouw die volledig
opgaat in een sekte.
Ik had nog nooit iets gelezen van Murakami, maar het is subliem, absurd
en ontroerend.
Ik zou dit boek willen aanbevelen voor onze volgende
leeslijst.
Een absolute aanrader en ik ben benieuwd hoe grrls vragen kunnen
omgieten in andere vragen.
Eisjen
januari 2008
Die
Murakami doet het iedere keer weer!
Ik kan me niet herinneren ooit iets negatiefs over deze schrijver
gelezen te hebben.. Als het aanwezig is in de meeste bibliotheken steun
ik jouw voorstel dus van harte!
't
Wordt tijd dat ik ook es iets van die auteur ga lezen. Las laatst een
erg leuk interview met hem in de VN. Dat ie voor z'n schrijverschap een
jazzclub had in Tokio, uit pure liefde voor die muziek. En dat ie zich
't schrijven heeft aangeleerd via de muziek: ritme via de stijl; de
melodie via woordschikking; de harmonie : de beelden onder de woorden.
En dan mag ie
beginnen aan 't allergaafste: de vrije improvisatie.
Leuk!
Dit
was m'n eerste Marukami. Veel grrls gingen me vrolijk voor met een flink
aantal titels. Ik was benieuwd.
Mij viel om te beginnen op dat de man erg 'lekker' schrijft. Althans -
ik
las een buitengewoon smakelijke vertaling, gemaakt door Jacques
Westerhoven.
'Gebaseerd op de Japanse tekst', staat achterin. Een vrije vertaling dus?
't Bleek even wennen, het lezen van deze verhalen. Even je gebruikelijke
strategie laten voor wat ie is. Want doorgaans bouw je in je kop, al
lezend,
met de geboden informatie een min of meer logische constructie. Niks
gebeurt
'zomaar'. En hooguit wordt chaos geordende chaos.
Zoniet in deze 6 verhalen. Op de achtergrond speelt, zoals bekend, de
aardbeving die in 1995 Kobe verwoestte. De hfdpersonen hebben daar
persoonlijk weinig mee - maar indirect en waarschijnlijk onbewust -
blijkt
hun kwetsbaarheid manifest te worden. En ze doen maar wat. Een aantal
verhalen hebben dan ook nauwelijks een concrete 'pointe'. Eindigen in
'niets'. De grond is onder de poten weg.
Ik las de meeste verhalen twee keer. Was een plezierige moeite. Welke
bleven
bovendrijven? Ik noem er twee. Heel erg mooi vond ik 'Gods kinderen
dansen
allemaal'. Over die jongen die is ingeprent dat God zijn vader is en
dansend
op de middenstip van een honkbalveld hoopt nou eindelijk ballen te
kunnen
vangen. Prachtig! 'Landschap met strijkijzer', mooi en verdrietig. Twee
mensen aan een kampvuur aan zee, gestookt met drijfhout. Kijkend in de
vlammen. Ieder met eigen verdrietelijkheden. 'Zullen we maar samen
doodgaan'?
Deze twee verhalen zou ik tig-keer (nou ja) kunnen herlezen. Sommige
lieten
me koud. 'Thailand' bv. las ik als een zeer traditioneel kort verhaal.
'Honingkoekjes' als een lief vertelsel. Het begin had ik aan een
kleinkind
kunnen voorlezen - en ja - zo begint 't verhaal dan ook.
Me vielen wel wat gemeenschappelijke details op in de diverse
verhalen..Allemaal te maken met nachtmerries over 'ingeslotenheid' : een
konijnenhok, een koelkast, een kist. Vast niet voor niks. Moet ik nog
even
over nadenken.