Anna is negentien als haar dominante vader haar naar Amerika stuurt.
Zogenaamd voor een vakantie, met als startpunt het huis van een kennis
van de vader, maar zijn verborgen agenda is dat Anna trouwt met de
oudste zoon van deze kennis, Chuck. Chucks vader is leider van een
rechts-racistische sekte waar Chuck, net als de rest van de familie,
fanatiek aanhanger van is. Anna kent de verborgen agenda van haar vader,
en neemt zich voor haar eigen gang te gaan als ze eenmaal in Amerika is.
Tot ze Chuck ziet. Ze valt als een blok voor deze knappe, charismatische
man. Halsoverkop, en zonder dwang, trouwt ze met hem. Pas na het
huwelijk leert ze de ware Chuck kennen. Hij is zeer gewelddadig,
sadistisch en agressief. Hoewel Anna in feite het hele bedrijf van Chuck
runt, is ze formeel alleen maar goed om kinderen te krijgen, wat ze dan
ook maar doet. Ze krijgt er zeven.
Langzaamaan wordt de situatie onhoudbaar. Het lukt Anna nauwelijks meer
om haar kinderen te beschermen tegen het geweld van Chuck. Als ze dan
ook nog van haar schoonzus hoort dat ze vermoord zal worden (op een
moord meer of minder lijkt de sekte niet te kijken), vlucht ze met haar
kinderen. Dat klinkt makkelijker dan het was, want de leden van de sekte
houden haar dag en nacht in de gaten. Maar zelfs dan is ze niet veilig:
er begint een juridisch gevecht om de voogdij van de kinderen. Omdat
zelfs de rechterlijke macht beinvloed is door de sekte, lijkt dit in het
voordeel van Chuck uit te pakken. Uiteindelijk vlucht Anna, met kinderen,
naar haar ouders in Nederland. Hiermee verklap ik overigens niet de
plot, omdat dit al in het eerste hoofdstuk verteld wordt.
Het verhaal schijnt waargebeurd te zijn. Anna Meijerink (de naam is
fictief, net als alle namen in het boek) heeft het met behup van
thrillerschrijver en rechercheur Bert Muns op papier gezet. Als reden
voor het vertellen van het verhaal geeft Anna zelf in het boek aan dat
het een soort 'levensverzekering' voor haar is: ook in Nederland wordt
ze nog achtervolgd door leden van de sekte, en op deze manier hoopt ze
haar kant van het verhaal te vertellen, wat ook zwart op wit staat als
haar iets mocht overkomen.
Ik sta wat ambivalent tegenover dit soort boeken. Ik moet eerlijk
toegeven dat het leest als een trein. Toch ben ik me er van bewust dat
het lezen van dergelijke waargebeurde boeken een soort ramptoerisme is,
want ik vermaak me met de ellende van iemand anders. Ook vraag ik me af
waarom iemand een dergelijk verhaal, inclusief alle intieme details, aan
de buitenwereld wil vertellen. Alleen de verklaring van de
'levensverzekering' vind ik daarvoor niet genoeg. Op internet las ik
enkele reacties dat het allemaal verzonnen zou zijn. Ik wil echter Anna
Meijerink het voordeel van de twijfel geven. Het zal absoluut gruwelijk
zijn wat ze allemaal heeft meegemaakt. Maar toch realiseer ik me dat we
maar een kant van het verhaal te horen krijgen. Chucks versie van
dezelfde periode zal ongetwijfeld heel anders zijn.
