Een emotioneel, spannend verhaal van voor de sexuele revolutie van de
jaren zestig in de twintigste eeuw. Over twee mensen die zielsveel van elkaar houden, maar
elkaar lichamelijk volledig niet begrijpen. Elk verzinkend in hun eigen
verliefde idee over de ander en waarom die is zoals hij/zij is
culminerend in een huwelijksnacht waarin de huwelijksbelofte:
'ik eer u met mijn lichaam'
op een ontstellende teleurstelling uitloopt.
Razend knap zoals McEwan zich in beide mensen, Edward en Florence,
weet te verplaatsen. Een spanning opbouwend door dan uit het standpunt
van de één en dan uit die van de ander de kijk op elkaar weer te geven.
Door middel van korte verhalen tussendoor
over hun beider jeugd de achtergrond te schetsen van de hoofdpersonen. Kleine verwijzingen naar wat Florence zou
hebben meegemaakt, zonder het ooit te benoemen. Wat Edward in zijn
ouderlijk huis heeft doorstaan en gezien. Knap ook zoals hij de
sfeer van het 'pré-de-pil-tijdperk', waarin sexuele zaken onbenoemd werden
gelaten, weet te beschrijven. McEwan is van 1948, dus naar mijn gevoel
van het 'de-pil-tijdperk'. Maar wat hij beschrijft doet hij met zo'n
kennis van zaken en zo'n gevoel van consideratie en inzicht dat je je
afvraagt waar zijn kennis van zaken vandaan komt. Wie heeft zijn hart
bij hem blootgelegd, of is het toch (gedeeltelijk)
autobiografisch? Op de website van Felix Meritus staat dat hij a.s.
vrijdag zal vertellen over de ontstaansgeschiedenis van dit boek. Ik ben
zeer benieuwd!
Heel mooi ook om weer eens te lezen hoe tegenpolen elkaar aantrekken.
Florence de violiste die alles heeft met klassieke muziek, uit een
gegoed milieu en Edward, de plattelandsjongen opgegroeid in een
behoorlijk ontwrichte situatie, gek op rock and roll. Deze twee volledig
verschillende mensen denken het geluk bij elkaar te vinden. McEwan weet
ook beeldend te beschrijven waaruit die aantrekkingskracht bestaat en
waarom.
Een boek om eens gezamenlijk met de grrls te lezen. Met grrls van
alle leeftijden moet dat toch tot een interessante discussie kunnen
leiden. Noch even van de flaptekst om jullie verder over te halen om
dit boek beslist te lezen en misschien te kiezen voor onze leeslijst.
'Ze waren jong, welopgevoed en allebei nog maagd op deze avond
voor hun huwelijksnacht, en ze leefden in een tijd dat een gesprek
over seksuele problemen ronduit onmogelijk was. Maar eenvoudig is
dit nooit. Ze zaten aan de avondmaaltijd in een kleine zitkamer op
de eerste verdieping van een Georgian herberg. In de kamer
ernaast was door de open deur een hemelbed zichtbaar, tamelijk smal,
waarvan de sprei hagelwit was en verbluffend strak getrokken, als
het ware het niet door mensenhand.'
Met deze zinnen opent Aan Chesil Beach, het verhaal van een
jong echtpaar aan de vooravond van hun huwelijksnacht tegen het
decor van de seksuele revolutie begin jaren zestig. Net als in al
zijn boeken weet McEwan het verhaal op te bouwen met de koele
spanning van een thriller.
De beschrijving 'een koele spanning' maakt het afstandelijk. Dat is
het niet, dat kan het naar mijn gevoel onmogelijk zijn. Wat mij betreft
zou de beschrijving moeten zijn: Het leest als een thriller, vol warmte, mededogen, begrip en
tegelijkertijd mislijkmakend spannend. Ik heb het boek in één spannende,
trillende zucht uitgelezen. Een
absolute, emotionele aanrader.
Eisjen
april 2007
In
het
Felix Meritus huis heb ik eind vrijdag middag kaartjes opgehaald die
Maaike al gereserveerd
had. Daarna heb ik lekker door de stad gezweefd op mijn fiets (auto
gratis parkeren bij Paula's woonark in de buurt en daarna de stad
infietsen - kan ik van harte aanbevelen aan Amsterdam-bezoekende
grrls) genietend van het mooie weer en alle vrijdagmiddagAmsterdammers
die ook van het mooie weer genoten - veel volk op straat en balkons te
zien met wijn flessen binnen handbereik. Op zo'n dag is Amsterdam een
prachtstad - je hoort alle mogelijke taalcombinaties om je heen, ach
Trude, je hebt eigenlijk gelijk; Utrecht is hiermee vergeleken
eigenlijk een provinciale dorp... Maar goed, ik had met Maaike
afgesproken om 19.30 in de bar en tegen 19 uur had ik genoeg
rondgedoold en ging weer richting Keizersgracht 324. Ik had ook een
heel lekkere boek (meer hierover als ik het uit heb - het is een Echte
boekgrrls aanbevelenswaardigboek) in de binnenzak van mijn jas en had
zin om daar verder in te lezen terwijl ik wachtte. Wegens het
belachelijk mooi weer was het terrasje (handvol tafels in een rij dan)
buiten open en kon ik daar een plaats bemachtigen om de voorbijgaande
mensen te bekijken tussen het lezen door. Terwijl ik net begon te
twijfelen of er ooit iemand zou komen om me een drankje te brengen
(moest ik dan toch zelf naar de bar, met de kans dat ik mijn
buitenzitplek dan kwijt zou kunnen raken?) stonden ineens Chanou en
Erik voor mijn neus. Oja, die zouden ook 'misschien' komen. Leuk.
Erik bood aan om wat te drinken te halen terwijl Chanou en ik onze
terrasterritorium uitbreidden. Terwijl we daar zaten zagen we iemand
die we vermoedde Ian McEwan was naar binnen gaan. (Achteraf was het
hem wel.) Kees van Kooten zagen we ook zijn fiets vastmaken en naar
binnen gaan. Jawel, zo´n terrasje is echt wel de plek om ´mensen te
spotten.´ Ik dacht ook heel even dat ik Adriaan van Dis zag, maar
misschien zeg ik dat gewoon om Duikje weer wakker te schudden ;-).
Maaike kwam er ook net op tijd opdagen en gingen we naar binnen.
Eerst kreeg McEwan een enthusiaste intro van Michael Zeeman, die
engels spreekt alsof hij Shakespeare aan het declameren is op een
podium, erg pompeus en gedraaaaaaagen allemaal. Dan las de schrijver
een stukje uit zijn nieuwste boek On Chesil Beach. Ik houd niet zo
van voorgelezen worden en gelukkig duurde het niet al te lang voordat
er werd omgeschakeld naar een een gesprek tussen Zeeman en McEwan. Ik
vond het erg gelikt allemaal, en niet zo erg interessant eigenlijk -
enig dat me bijgebleven is, is dat hij een schrijver noemde, Nathaniel
West, die ik niet kende. Die ga ik dus opzoeken. Daarna konden
mensen uit het publiek vragen stellen. Ik vond het niet zo gepast om
te vragen 'Can you tell us some more about Nathaniel West?' in een
zaal vol fans die duidelijk bezig waren met gerichte vragen over zijn
eigen werk dus dat heb ik niet gedaan. Er was wel een erg domme vraag
die hij erg slim antwoorden. (Do you think it's possibe for male
writers to really get inside a woman's mind? - vraag gesteld door een
man.) McEwan antwoordde dat hij hoopte dat het wel mogelijk was want
anders... waar zou het eindigen? Jongeren mogen niet over ouderen
schrijven? En anders om. Blanken niet over zwarten, arm niet over
rijk, enzovoort. De logische conclusie van zulke grenzen is dat
uiteindelijk mag iedereen alleen over zichzelf schrijven en dat zou de
dood van literatuur betekenen. Daarna konden er uiteraard boeken
gekocht en gesigneerd worden maar wij gingen liever nog een drankje
aan de bar halen. Zoals iemand zei, het is erg prettig om in een plek
te zijn waar iedereen om je heen lezer is. Ik vond de hele sfeer van
de Felix Meritus huis erg prettig en nu dat ik de weg naartoe heb
gevonden zal ik zeker terug gaan. Al is het maar om nog een keer
gebruik te maken van de enigszins bizarre toilet ruimte...
elma