Priscilla is een meid van rond de twintig. Ze heeft de Havo afgerond
en had daarna geen zin om verder te leren. Ze is gaan werken bij een
platenzaak.
Daar heeft ze Karim leren kennen, een Marokkaan.Hij is de tegenpool:
studeert met plezier (Nederlandse letterkunde zelfs!) en heeft ambities.
Hij komt uit een modern Marokkaans gezin, een hecht warm gezin.
Priscilla
maakt deel uit van een gezin met vader, stiefmoeder en stiefbroer,
waarbij
ieder zijn eigen gang gaat. Ze is smoorverliefd op Karim, praat zelfs
een
keer over trouwen.
Maar dit komen we pas later aan de weet: het verhaal begint met de
dood van
Karim: hij is vermoord, zijn gezicht onherkenbaar gemaakt met een steen.
Zinloos geweld roept om een witte mars, om kaarsen bij de plek des
onheils
en een begrafenis met veel belangstelling. Priscilla neemt overal deel
aan,
maar ze laat geen traan, ze wil er eigenlijk helemaal niet bij zijn..ze
is
Karim kwijt en het lijkt alsof het niet doordringt.
Tenslotte stort ze in, ze wordt compleet naakt midden op de snelweg
aangetroffen en men brengt haar naar een inrichting. Daar overdenkt ze
haar
leven en komen we langzaam, mondjesmaat te weten wat ze allemaal al
heeft
meegemaakt: de ene traumatische gebeurtenis na de andere: na de vele
ruzies
de scheiding van haar ouders, dan het verraad (in haar ogen) van haar
vader
die ene andere vrouw neemt.
De geboorte van het ongewenste zusje, dat enkele jaren later
verongelukte.
Priscilla heeft een muur om zich heen, ze laat niemand toe, wil -
eenmaal in
de inrichting- ook geen familie of vrienden zien, ze houdt zich vast aan
haar 27 schriften waarin ze sinds de dood van het zusje knipsels heeft
geplakt, uiteenlopende berichtjes die alleen gemeen hebben dat ze het
woord
'bloed' bevatten.
Aanvankelijk lijkt het een popie jopieverhaal, met veel modern
woordgebruik,
en de verwerking van actuele thema's als het handje weigeren door de
imam,
de stille tocht.
Maar naarmate je dieper in het karakter van Priscilla (vader fan van
Elvis
hè) duikt, wordt het boek serieuzer. De aanvankelijke vrolijkheid van
het
meisje wordt verdrongen door eenzaamheid, het gevolg van het steeds weer
teleurgesteld, verraden zijn door haar geliefden.
De ontknoping geeft de lezer een stomp in de maag, ik zag het niet
aankomen.
Een aantal vragen wordt niet beantwoord, maar dan kun je dat uit kleine
dingetjes wel afleiden. Maar dat ene dat ik niet zal verklappen wordt
juist
uitgebreid beschreven. Het maakt het nog indringender.
Het verhaal van Priscilla, een meisje dat totaal de weg kwijt is, maakt
op
mij een grote indruk.
Marjo van T.
