Van de achterflap:
Als de gevierde cellist Arthur Bronckhorst in
Londen een aantal masterclasses geeft ontmoet hij de begaafde
studente Chrissie Pagett, die met Dvoráks celloconcert een
verpletterende indruk op hem maakt. Haar talent en bravoure openen
hem de ogen voor zijn tekortkomingen als musicus. Langzaam komt hij
tot het pijnlijke besef dat zijn carrière ten einde loopt.
In de dagen die volgen, de laatste dagen van het jaar, maakt
Bronckhorst de balans op van zijn leven, dat volledig in het teken
stond van de muziek. Hoe moet hij er zin en invulling aan geven als
hij niet langer kan schitteren op de internationale concertpodia?
Hij realiseert zich wat hij zijn omgeving heeft aangedaan in zijn
zucht naar succes en raakt er steeds sterker van overtuigd dat
Chrissie hem kan helpen zijn fouten te herstellen. Maar dan bezorgt
ze hem een verrassing die zijn leven voorgoed verandert.
Het verhaal zou je
in het dagelijkse leven “te gek voor woorden” noemen, maar Natalie Koch heeft de juiste woorden gevonden. Woorden vol muziek en het geheel vormt
een bloed spannend verhaal. Meeslepend tot het paukende einde.
Waar gaat het over:
Over een beroemde
vader (cellist) met twee zonen die met elkaar concurreren om de liefde
van hun vader. Een heftige en pijnlijke concurrentie strijd.
Over musici die zich
een plaats in de muziekwereld moeten veroveren.
Over een man in de
penopauze. Het kritieke moment zowel in zijn privéleven als in zijn
carrière. Privé maakt hij er zo'n puinhoop van dat je op een gegeven
moment denkt: “nee hè, dat niet hè, ouwe smeerlap. Kun je wel met zo'n
jong kind.” Bijna had ik het boek weggelegd, maar ik dacht “als je zo
meeslepend kunt schrijven, dan kan dit toch niet de kern van het verhaal
zijn” en dat deed me verder lezen. Geen moment heb ik daarna spijt gehad.
Het gaat over
vrouwen die veel van hun mannen tolereren totdat de maat echt vol is en
ze ineens de naakte, misselijk makende waarheid zien.
Over mensen die er
alles voor over hebben om de band met hun kind te herstellen.
Meer wil ik er ook
niet over zeggen, want anders kun je dit boek niet meer lezen zoals ik
het las. Bijna hijgend voor de woorden uit om toch maar te weten wat er
gaat gebeuren.
Nu heb ik tijd om
het nog eens te lezen. Om nog meer de muziek tot me door te laten
dringen. Eén ding nog: voor iedereen die van muziek houdt, lezen dit
boek.
Twee citaten als toegift:
'Toch dwars door de technische onvolkomenheden, de onhandigheidjes
hier en daar, schemerde iets dat niet te leren was. Een begrip van
de betekenis van elke noot.'
'Soms stelde hij zich de ziel voor als een snaar die door muziek
in trilling werd gebracht. Het moest haast wel, want hoe kon het
anders dat vrijwel niemand onberoerd bleef door muziek?'
Eisjen
November 2006
Gister
in één adem Streken van Natalie Koch gelezen. Wat heerlijk, om weer eens
een avond zo in een boek te wonen. Wat een debuut, zeg! Wauwie. Sommige
thema's kwamen we wel erg bekend voor uit andere boeken, maar ze
schrijft met zo'n vaart en zulke mooie beelden (ze doet - je kunt ook
haast niet anders verwachten van een musicoloog) vooral hele mooie
dingen met gehoor.
De titelhoofdstukken zijn in de eerste helft data, vanaf 21
december. Heeft ze dat nu van Gerard Reve overgenomen? In mijn
herinnering begint die iets eerder in de maand, klopt dat? Ook vanwege
de hoofdstuktitels, maar vooral natuurlijk vanwege de tijdsduur van het
boek en de thematiek zou ik het boek overigens Dode Dagen genoemd hebben.
Volgens
mij begint de Avonden ook op 21/12!
Net ff gegoogled en ja hoor: "De Avonden (dat als ondertitel 'een
winterverhaal' meekreeg) beschrijft de laatste tien dagen van 1946
vanuit de beleving van de kantoorklerk Frits van Egters.", zo meldt de
wikipedia.
De
Avonden begint om kwart voor 6 op zondag 22 december 1946, of heb je
het hier over een ander Reve boek?
en Else wrote:
>Volgens mij begint de Avonden ook op 21/12! Net
ff gegoogled en ja hoor: "De Avonden (dat als ondertitel 'een
winterverhaal' meekreeg) beschrijft de laatste tien dagen van 1946
vanuit de beleving van de kantoorklerk Frits van Egters.", zo meldt de
wikipedia.<
ik zou net heel stellig gaan roepen dat die wikipedia (vrEselijk woord
trouwens!) dus helemaal _fout_ is, maar dan heb ik even snel op mijn
vingers geteld en dat van 'de laatste 10 dagen' klopt dus wel.
elma
die 3 jaar geleden samen met een aantal ander grrls De Avonden las,
beginnend op kwart voor 6 op zondag 22 december... en iedere keer als de
22e op een zondag valt ga ik het weer lezen - heerlijk vooruitzicht ;-)
Zo
blijkt maar weer: tellen is ook een vak... dat ik niet beheers :-)
Else
Hallo
Eisjen,
Ik lees net de (mooie!) reacties op jouw recensie van Streken en ik vind
één opmerking zo leuk dat ik het niet kan laten om te reageren. Een
persoon (er staat geen naam bij) schrijft: 'Ook vanwege de
hoofdstuktitels, maar vooral natuurlijk vanwege de tijdsduur van het
boek en de thematiek zou ik het boek overigens Dode Dagen genoemd hebben.'
Mijn boek heeft heel lang de titel Dode Dagen gehad! Die titel zat al
vanaf het allereerste begin in mijn hoofd. Uiteindelijk heb ik op
aandringen van de uitgever naar wat anders gezocht omdat titels met 'dood'
erin slechter schijnen te verkopen en mijn uitgever het te riskant vond
om een debuut met zo'n titel op te zadelen. 'Streken' vonden we toen een
mooie vervanging, met net zo'n dubbele lading.
De hoofdstuktitels met de data heb ik overigens niet in navolging van
Reve gekozen; het paste qua verhaaltijd en sfeer gewoon goed om het zo
te doen.
Succes met de boekgrrls-site en ik wens je hele fijne feestdagen en alle
goeds voor 2007!
Groetjes,
Natalie
Arthur Bronckhorst, groeit op met zijn broer Alexander. Beiden zijn zéér
muzikaal en hebben een vader die op een veeleisende manier probeert het
uiterste uit zijn zoons te halen. Hij zorgt ervoor dat de broers als het
ware een concurrentieslag aangaan. Arthur is de extraverte van de twee
broers, hij weet het publiek te bespelen met zijn charme. Alexander is
eigenlijk een begaafder musicus maar hem gaat het meer om de muziek zélf.
Van hem hoeven de optredens niet, hij wil componeren, zijn eigen muziek
maken en niet keer op keer de strijd aangaan met andere musici. Na weer
een concurrentieslag verdwijnt hij. Zijn naam mag vanaf die tijd niet
meer
genoemd worden in huize Bronckhorst. Arthur groeit uit tot een gevierd
cellist maar de gedachten aan zijn broer blijven hem achtervolgen.
Inmiddels is Arthur bijna vijftig, zijn lijf begint te weigeren, het
harde
werken, het vele spelen breekt hem op. Hij heeft een vrouw en een
minnares
maar feitelijk houdt hij alleen van zichzelf, draait alles om hem. En
dan
ontmoet hij Chrissie, een zeer begaafde, jonge celliste, leerling van
het
conservatorium waar hij masterclasses geeft. Chrissie raakt met haar
spel
een snaar in hem die hij al lang niet meer gevoeld heeft. "Hij leunde
achterover en luisterde. Haar vingers vlogen over de snaren, kneedden en
poetsten de tonen tot ze leefden, haar hoofd bewoog heen en weer als een
contragewicht voor de soms lyrische, soms vinnige streken van haar arm.
Feilloze stokbeheersing [...] Hij vergat waar hij was. [...] Hij
betrapte
zich erop dat hij zijn adem inhield [...]" "Zoals de tonen zich
loszongen
van de snaren, zoals ze vol passie joeg en van iedere noot poëzie maakte,
een onmisbaar woord in een hecht verhaal. Ze resoneerde in hem alsof hij
zelf speelde, vrij van alle belemmeringen zoals hij lang niet meer
gespeeld had. [..] In haar spel hoorde hij wat het zijne miste."
Vanaf die tijd is Arthur gefascineerd door Chrissie, als een verliefde
jongen maakt hij plannen, zoekt hij contact, verwaarloost voor de rest
zijn optredens, zijn vrouw, zijn minnares. En Chrissie? Zij is erg
gevleid
maar reageert heel anders dan Arthur had kunnen denken.
Een goed verhaal dat blijft boeien. De liefde voor muziek spat als het
ware van de bladzijden af. De personages zijn goed uitgewerkt. Chrissie
de
sterke, jonge vrouw die weet dat ze goed is versus Arthur, de charmeur,
de
gevierde man, gewend alles te krijgen wat hij wil maar duidelijk in een
mid-life crisis zit, levend met een verleden dat hij moeilijk van zich
af
kan zetten. Je ziet ze voor je. Er zitten mooie, onverwachte wendingen
in
het verhaal. Een boek dat moeilijk na te vertellen is omdat er een sfeer
gecreëerd is die je moet ervaren. Lezen!
Na enthousiaste beschrijvingen van o.a. Ina (geloof ik) wilde ik
dit boek
graag lezen. Alle boeken waar een hoofdrol voor musici is weggelegd vind
ik (meestal) boeiend om te lezen.
Zo heb ik genoten van Verwante stemmen van Vikram Seth, en van alle
verhalen van Margriet de Moor (ook musicus:zangeres/pianiste) waar
zangers
of pianisten in voorkomen, en vooruit, het geheim van Enquist, ook over
een pianiste. Het verhaal van "Streken" (te interpreteren als de streken
die een strijker op zijn instrument maakt, en de streken die sommige
mensen uithalen) op zich is best goed, meeslepend zelfs:
Het is het verhaal van de beroemde cellist Arthur Bronckhorst, die door
een schouderblessure tegen het einde van zijn solocarrière aankijkt, die
tevens masterclasses geeft en vaak een liefje oppikt.
Hij wordt een beetje als een hufter omschreven, hufterig gedrag vertoont
hij wis en zeker : in zijn jeugd tegenover zijn broer, tegenover zijn
vrouw , die altijd alles maar slikt en alleen van hem verlangt dat hij
met
feestelijke gelegenheden, als er veel bezoek is, thuis is, tegenover
zijn
medekwartetgenote/minnares en als dat zo uitkomt tegenover studenten of
andere collega's.
Nee, niet iemand waar je bevriend mee zou willen zijn.
Zijn worsteling om te komen waar hij gekomen is, ten koste van zijn
minstens zo getalenteerde broer, vind ik wel mooi omschreven, maar ook
allemaal een beetje onwaarschijnlijk o.a. door de houding van beider
vader.
Zéér onwaarschijnlijk en een beetje misselijkmakend vond ik de
verhouding
tussen docent en leerling die de schrijfster had bedacht.
En, eerlijk gezegd, hoe de vork in de steel zat, de grOte verrassing die
op de flap voorspeld wordt, had ik al door toen de cello van het meisje
Chrissie beschreven werd.
Vond het toch leuk om te lezen, leest trouwens als een trein.
