Elisabeth George: Een onafwendbaar einde


Vorige week zondag in de bibliotheek kon ik het niet laten: daar lag de aangekondigde Elizabeth George op de sprinters tafel en ik nam haar mee als een grote zak snoep. Wetend dat ik er de maag mee zou bederven.

Want, eerlijk gezegd, heb ik een heel dubbele relatie met de schrijfster. Ergens in '93 of '94, in een van die hete zomers, heb ik, aangestuurd door zusje, achter elkaar alles van haar gelezen wat ik te pakken krijgen kon. En haar daarna bijgehouden. Geboeid en geërgerd door de mallotige wijze waarop ze het stokje Vane-Wimsey van Dorothy Sayers leek over te nemen (iets wat Paton Walsh op een heel wat integerder wijze gedaan heeft), de gekunstelde  opstand van de onderklasse in het gedrag van Havers (ik verwachtte elk  moment Little Lord Fauntleroy ' o them golden slippers' te horen zingen). En wat ik het meest onsmakelijk en intrigerend vond was de haast incestueuze vierhoek Deborah, Lynley, Simon, Helen, waarin pappa Deborah op een wel heel
intieme manier betrokken is. Jèch! Dus: snoep en bedorven maag. Dat gevoel.

Tot mijn grote verbazing vind ik nu George op het pad dat ze haarfijn miste aan het begin van de serie: de dodelijke confrontatie van twee werelden die elkaar absoluut vreemd zijn, een bovenwereld die zich heeft afgekeerd van de onderwereld, maar zich nooit kan beveiligen tegen het schuim dat opborrelt uit ondergrondse kanalen. Een Hobbesiaanse onderwereld die bezocht wordt door goedwillende bovenwereldse zendelingen die niet weten dat hoop daar niet kan leven.

Gaat u mij alstublieft niet kapittelen om het woord schuim. Schuim is de enige vorm, zo lijkt George te zeggen, waarin de bewoners van de onderwereld de bovenwereld kunnen betreden.De roman doet me denken aan de BBC serie De Mars van David Wheatley (1990), uitgezonden door de NOS (en wie kan me nog helpen aan een goede kopie?). Goed vertaald? Ik moet je zeggen dat ik het niet weet, zo werd ik opgeslokt  door het verlangen dat het onafwendbaar einde niet onafwendbaar zou blijken.  Ik droomde er zelfs van. Dus in elke geval heeft George me iets laten voelen van die onderwereld waaraan ik (huis, tuin, gordijnen en 'keukenplanken met kleurig serviesgoed') gemakkelijk kan voorbijzien.

Een aanrader? Ja.
Snoepgoed? Nee.
Goed boek? Nah.
Literair (zoals tegewoordig alles heet): hoezo?
Thriller? Thriller?

Zin die ik niet snap (misschien heeft even iemand de Engelse versie thuis) ergens aan het eind (wie het gelezen heeft weet wel waar) '...alleen maar dikke, dure gordijnen die laag in de ramen hingen...' Hoe moet dat eruitzien?
 

Cornelia
 


Elisabeth George
The Official website

 

hartstikke bedankt voor je uitnodigende bespreking van dit boek! ik had me na de laatste (teleurstellende) dikke pil voorgenomen geen George meer te lezen en al helemaal niet aan te schaffen, maar je trekt me een flink eind over de streep. met veel van wat je zegt over de afgelopen boeken ben ik het erg eens - die incestueuze vierhoek bijvoorbeeld. driehoek inmiddels, Helen is dood. ik was beducht dat Havers als vierde persoon toegevoegd zou worden, maar zó gek is ze gelukkig niet. de schrijfster bedoel ik. integendeel: je schrijft dat ze iets oppakt wat steeds bleef liggen:

> Tot mijn grote verbazing vind ik nu George op het pad dat ze haarfijn > miste aan het begin van de serie: de dodelijke confrontatie van twee > werelden die elkaar absoluut vreemd zijn, een bovenwereld die zich > heeft afgekeerd van de onderwereld, maar zich nooit kan beveiligen > tegen het schuim dat opborrelt uit ondergrondse kanalen. Een > Hobbesiaanse onderwereld die bezocht wordt door goedwillende > bovenwereldse zendelingen die niet weten dat hoop daar niet kan leven.<

mooi gezegd overigens.ik verheug me weer ouderwets op een nieuwe George. lekker!

lekker zul het het niet vinden (als ik je nu ken zoals ik
denk dat ik je een beetje ken). Dit boek maakt vreselijk bedroefd.

ach... niet meer vertellen hoor! overigens: bedroefd (als het tenminste niet om de eigen ellende is) kan ook lekker zijn... goed glas wijn erbij, lekker snuffen. of is het zó realistisch? neenee, zeg maar niks...

Dank, Cornelia. Ik heb zin gekregen in deze
George door jouw verhaal. Hoewel het niet vrolijk
stemt, lees ik tussen je regels door?

 

 
 
Boekgrrls

Laatste keer bijgewerkt: 07/11/06  Eisjen

Terug naar top pagina