Een Debuut, al heeft Bouwman al wel verhalen gepubliceerd.
Het is een origineel boek, dat moet gezegd worden. Echt duidelijk is het
allemaal niet, het is zeker geen afgerond geheel, maar de sfeer blijft
hangen, en het boek roept vragen op. Het zijn dromen, ideeën,
herinneringen, e-mails, feiten, alles door elkaar zonder samenhang en
toch duidelijk.
Het gaat over een vrouw, die alleen door haar vader opgevoed is. Ze zit
vol verhalen over de lichamelijke spelletjes die ze met hem deed,
paardje rijden, of in de lucht zwieren, steeds is hij de sterke vader.
Hij is ook de bramenvader, de man die ieder jaar emmers vol bramen
plukte, die waste in het bad -en het maakte hem niets uit als zij erbij
zing zitten- en potten vol bramenjam maakte. Zelfs de afgekeurde rotte
bramen gebruikte hij: ze werden paars bramenwater die een tijdlang in de
tuin stonden en later bij de bramenstruik leeggegooid werden. Maar de
vader werd stil en bedrukt als de dochter vroeg naar haar moeder. Wie
was zij? Hoe zag ze eruit? Is ze dood? Hoe dan? Ze krijgt geen antwoord.
De lezer dus ook niet.
Deze verhalen waarin ze kind is en gevaarlijke spelletjes speelt op de
treinrails of vreemde vrouwen aanspreekt met de vraag of ze een
moedervlek hebben (want haar moeder had er een op haar rug, dat heeft
haar vader tenslotte wel verteld), worden afgewisseld door verhalen
waarin ze volwassen is, en een beetje zinloos door haar leven dwaalt.
Aanvankelijk brengt een anonieme mailer zin in haar bestaan. Zonder
elkaar echt te kennen wisselend ze heel intieme brieven uit, maar iedere
poging van haar kant om hem beter te leren kennen mislukt. Ook van hem
zal ze nooit weten wie hij is..
En wie ze zelf is? Komt ze dat te weten?
Dat is het verhaal, maar het geeft absoluut de vorm en de sfeer van het
boek niet weer. De hoofdstukken hebben titels als 'de rug', 'de benen',
het hele lijf af. Lichaamsdelen spelen een grote rol. Lichaamsdelen en
bramen..
"Lange benen. Witte benen. Zachte benen. Slanke benen. Ik zie ze
rustig lopen op hoge hakken. Sierlijk zonder dat er ook maar een
logge beweging aan zit te komen. Benen om te koesteren. Benen om te
hebben. Benen om te houden. Ik zie ze overal.
Vrouwenbenen."
Zo is de stijl: kort en krachtig, poëtisch vaak, soms kabbelend, vooral
als ze zich aan zee bevindt.
Beitske Bouwman is genomineerd voor de
Brabantse Letterenprijs, ze mag zeker op de Debutanten Shortlist!
Marjo
van T.
