De eerste week van mijn vakantie las ik de laatste roman van Isabel
Allende. Hierin beschrijft ze het geromantiseerde leven van Inés Suárez,
die in het stichten van Chili in de 16e eeuw een belangrijke rol speelde.
We volgen Inés vanaf dat ze een jaar of twintig is en zich geeft aan een
foute man. Die foute man bezwijkt voor de fabels met goud en roem die
geschilderd worden als zekere toekomst voor mensen die de Nieuwe Wereld
(Zuid-Amerika) onder Spaanse heerschappij zullen brengen. Inés volgt
haar man (die inmiddels overleden is) en krijgt een verhouding met Pedro
de Valdivia, de militair die op listige en briljante maar vreselijk
wrede wijze het land weet te veroveren. Samen lijken ze een
onverslaanbaar duo.
Haar organisatietalent, stichterstalent, doorzettingsvermogen en zijn
militaire inzicht. Ze wonen samen, maar vormen geen stel: hij is
getrouwd (al is zijn vrouw in Spanje achtergebleven). Op het moment dat
er druk op Pedro moet worden uitgeoefend dwingen ze hem Inés te
verstoten. Zij wordt naar Spanje teruggestuurd (want voor ongetrouwde
vrouwen werd Zuid-Amerika
als veel te gevaarlijk beschouwd) tenzij ze trouwt. Dat doet ze prompt,
met een vriend van Pedro, Rodrigo de Quiroga, een andere conquistador
die zijn Indiaanse vrouw pas heeft verloren. Niet lang daarop komt Pedro
om het leven. Inés leeft nog vele jaren.
Een intrigerend leven, een intrigerend tijdperk. Het had een mooi boek
moeten zijn. En toch: na 250 pagina's (van de 410) had ik het wel gezien
Meer van hetzelfde: slachtingen onder de Indianen, meer slachtingen, nog
meer slachtingen. En Allende heeft daarnaast sinds haar eerste roman
geen andere manier van vertellen uitgeprobeerd. En daar was ik al eerder
op uitgekeken. Heb het wel uitgelezen, met lange tanden (want anders had
ik niet voldoende vakantieleesvoer bij me gehad). Gaat in de ruildoos.
Misschien kan het een andere grrl wel boeien.
Else
augustus 2007
|
Andere boeken van Isabel Allende besproken bij de grrls:
Inez Suarez
|