Onder ons gezegd en geschreven, ik ken niet één leuk Frans boek.  Wie wel?


Die vraag leidde tot de volgende mails:

Ik wel hoor, dat wil zeggen: jarenlang heb ik alles gelezen van Patrick Modiano. In de vertaling, dat wel;-). Mooie, nogal melancholische verhalen zijn het. Een van zijn allermooiste boeken is Dora Bruder, waarin hij het leven nagaat van een jong Joods meisje dat -zo las hij in een oude krant- midden in de Tweede Wereldoorlog als vermist werd opgegeven. Het nadeel van Modiano is dat hij altijd een zelfde soort verhalen schrijft in een zelfde soort stijl, zodat je het op een gegeven moment wel weet. Maar het is zo'n beetje de enige Franse schrijver die ik echt ken, verder wel eens iets gelezen van Sartre en de Beauvoir en Sagan maar dat was het dan ook wel. 

Modiano klinkt niet erg Frans? Even opgezocht: Belgische moeder en Italiaanse vader. De beschrijving van zijn werk klinkt heel aantrekkelijk. Ga hem proberen, maar zijn naam overtuigt me nog niet van de aantrekkingskracht van de Fránse literatuur. Herinner me nu je de Beauvoir noemt, dat ik wel onder de indruk was van dat boekje over de dood van haar moeder. Is waar ja. Kwam wel vooral door het onderwerp, van haar andere romans was ik toch niet zo hevig gecharmeerd en van Sagan al helemaal niet. Wat ik recent nog besproken heb, Bij afwezigheid van mannen van Bresson, ja, dat was ''best wel mooi'', maar blééf toch alleen maar ''best wel''. Ik hoor graag goede titels om me zelf te bewijzen dat het weer eens een vooroordeel is.

Eerst noem ik Grijze zielen (Ames Grises) van Philippe Claudel, een fantastisch mooi boek. En Gaétan Soucy's "meisje dat teveel van lucifers hield" is mooi, al is de man dan Canadees. Anne Duperrey schrijft boeken die ik goed vind, En ik heb net Albert Camus' La peste herlezen. Ook mooi! Er zijn er nog veel meer... 

Georges Perc: "Het leven een gebruiksaanwijzing". en Daniel Perec: "Zondebok",  "De gewapende Feeks" en er is nog een deel drie "De Woordenverkoopster". Die laatste moet ik nog lezen. en Amin Maalouf:  "De rots van Tanios" "Samarkant" en "De tuinen van Licht". Je kunt vooruit zou ik zeggen. Ik hoor het graag. O, en ken je niet de boeken van Yourcenar: "Hadrianus Gedenkschriften" en  "Als stromend water"? Nou zal ik ophouden.......

De Zondebok, daar ben ik in begonnen, maar dat sloeg
niet aan, van Yourcenar heb ik inderdaad een aantal boeken gelezen. Claudel ligt hier te wachten. Maar het is natuurlijk toch goed denkbaar dat de ene mens beter aansluit op het Engelse levensgevoel en een ander meer op het Franse. Alleen zat ik wel te overdrijven. Maar laten we wel wezen: Yourcenar is weer een Belgische van geboorte en Amin Maalouf een Libanees. Daniel Pennac (ik denk dat je die bedoelt met Daniel Perec?) is
geboren in Casablanca. Er zitten tussen jullie aanbevelingen totnogtoe meer Franstalige buitenlanders dan Fransen. Camus is ook al geen Fransman, maar een Algerijn. Georges Perec is wel een onvervalste Parijzenaar, zijn boek staat wel op mijn verlanglijstje, maar ik ken hem nog niet. Claudel is dacht ik ook een Fransman. Wie weet kan hij mijn gevoel dat Fransen een
andere taal spreken dan ik, en dan niet letterlijk, wegnemen. Begin er vanavond aan. 

Geen spijkers op laag water zoeken, hoor! Hoeveel Eengelse schrijvers en hoeveel Amerikaanse schrijvers zijn ook niet volbloed?? En Nederlanders niet te vergeten..
Laten we het franstalige en engelstalige schrijvers noemen, ben je er dan gelukkiger mee?

Over Grijze zielen: ik meen dat hij zijn personages aandikte om het
standenverschil des te duidelijker te maken: de mannen waren toen immers "hoogstaander" dan vrouwen. En ze profiteerden ervan..

Ja, La Peste is een aanklacht tegen onrecht. Jouw voorbeeld is wel heel duidelijk, en schrijnend. En ondanks dat Onrecht iedere dag weer gebeurt, staan we de volgende morgen toch weer op. En gaan we er weer voor. Is dat niet de boodschap van Camus? 

Is voor mij toch geen kwestie van spijkers op laag water. Ik houd niet zo van Fransen, voorzover ik ze ken, en denk dat andere Franstaligen op de wereld weliswaar Frans spreken, maar een heel andere cultuur vertegenwoordigen. Je kunt een Franstalige Canadees niet als een Fransman beschouwen, net zomin als een Spaanstalige schrijver uit Zuid-Amerika een Spanjaard is. Dus nee, het ging me juist niét om Franstalig. Vond het dus opvallend dat er weinig ''echte'' Fransen voorkwamen in de lijst van goede Franstalige schrijvers. Maar ik heb veel te weinig van Franse auteurs gelezen om er een verantwoorde mening over te hebben. Wie weet leef ik lang genoeg om daar nog verandering in te brengen.

Oef, de boodschap van La Peste. Wat ik uit het boek heb opgemaakt, is, dat ''fatsoen'' voor Camus het leidend beginsel is. De dokter in het verhaal vertegenwoordigde dat fatsoen. Hij was geen held, geen mensenredder, maar een ''fatsoenlijk mens''. Iets wat voor iedereen haalbaar zou moeten zijn.

Als voormalige studente Romaanse filologie, moet ik hier toch ook mijn favo Franse auteurtjes aan toevoegen:
Victor Hugo (zijn "Les travailleurs de la mer" is gewoonweg fantastisch, maar 'k weet niet echt of dat in het Nederlands vertaald is... ah - na een korte search op het net - blijkbaar wel: "Ploegers van de zee")

Marjane Satrapi (ok, een inwijkeling van Iran, maar ze schrijft in het
Frans, haar stripreeks "Persepolis" over haar eigen jeugdervaringen in Iran en Europa is simpelweg schitterend!)

Jean-Paul Sartre, "Huis clos", een briljant stukje toneel, waaruit voor eens en altijd blijkt dat "l'enfer, c'est les autres" ;)

En, als rechtgeaarde Belg, moet ik hier ook Amélie Nothomb vernoemen, ok, ze is dan niet Frans (hoewel die XXXX Fransen willen denken van wel...), maar ze schrijft wel in de taal van Baudelaire... Haar boeken zijn stuk voor stuk pareltjes en aanraders voor iedereen (maar begin voor alle zekerheid met "Aanslag op de goede smaak", haar absolute meesterwerk) 

Kijk, hier kan ik dus ook iets aan toevoegen. Tijdens mijn vakantie heb ik van Nothomb "Robert avec les noms propres" (of le nom propre? - ik weet 't niet want ik heb 't uitgeleend) gelezen. 't gaat over een meisje genaamd Plectrude en die naam zag ik in een ander mailtje terugkomen, dus dat zal de Nederlandse vertaling wel zijn. En ik ben hartstikke trots op deze prestatie, want 't was m'n eerste franstalige boek in tien jaar!

Eigenlijk viel het me enorm mee. Het is gewoon een kwestie van doorlezen en je vooral niet druk maken om een woord dat je zo één twee drie niet kent (in mijn geval waren dat er zo'n drie per zin en toch bleef ik het verhaal prima snappen). Om me een duwtje in de goede richting te geven, kreeg ik voor mijn verjaardag meteen nog een franstalig boek en ik heb inmiddels al mijn Franse middelbare schoolromans weer afgestoft om ze te gaan herlezen. Camus, Modiano en anderen: here I come.

hee grappig. ook ik lees voor het eerst sinds jaaaren weer frans. en ook ik dacht: laat ik beginnen met nothomb, dat schijnt leuk te zijn. alle boekgrrls zeggen het. alleen, ik kwam er echt niet doorheen. ik schrok er een beetje van, zou mijn frans zo slecht geworden zijn? totdat ik in mijn kast toevallig een excerptje van nothomb aantrof, in het nederlands. zo'n promo-actie van de boekhandel. wat blijkt: ik vind die hele nothomb gewoon niks aan. wat een opluchting. gauw een ander boek gepakt (marc levy - et si c'etait vrai...) en dat gaat al een heleboel beter!

Ha, leuk! Ruimschoots literair advies. Ploegers van de zee heb ik genoteerd. Met Satrapi alweer een inwijkeling in de Franse literatuur, vast goed voor de Fransen, al dat verse bloed;-) Persepolis klinkt aantrekkelijk. Heb altijd een hekel gehad aan de kreet van Sartre: "l'enfer, c'est les autres". Ieder is in de eerste plaats zelf een hel. En ja, jezelf kom je tegen in het kontakt met de ander. Maar waarschijnlijk geeft zijn toneelstuk er een lading aan die ik niet voorzie. Heb het als achttienjarige wel ooit gelezen, maar weet er niets meer van. Misschien probeer ik het opnieuw, maar ik voorzie dat ik honderd moet worden. Van de Belgische, ja zeker, Nothombe heb ik twee boeken gelezen en vond dat boek over het zakenleven in Japan ''best wel''. Zal Aanslag op de goede smaak proberen, die ken ik niet. Bedankt!!

Ff nadenken over andere boeken van Amelie Nothomb:

  • Spiegel van Mercurius
  • Hygiëne van de moordenaar
  • Cosmetica van de vijand
  • Plectrude
  • Vuurwerk en ventilators
  • Les combustibles (toneelstuk, niet vertaald in het Nederlands)

'k heb ze stuk voor stuk gelezen en het ene is al wat beter dan het
andere, maar ze blijft toch een top-auteur

"Vuurwerk en ventilators" is haar debuut waarin ze schrijft over haar
kindertijd in China en wie zou denken dat het allemaal rozengeur en maneschijn is... think again ;) niet zo bij Amelie...

Nog een frans boek dat ik erg mooi vond; Zout op mijn huid van Benoîte Groult

Erg mooi boek, vond ik indertijd. Gedurfd, veel seks, nergens ordinair (naar mijn middelbare optiek, maar ik werd er wel moe van, van al die seks, zelfs van het lezen erover), romantisch, maar niet té, en erg goed geschreven. Ik heb het zelfs tweedehands terug gekocht, nadat ik het door uitlenen was kwijtgeraakt. In dezelfde gebonden uitgave. Ik heb van haar nog staan "Het leven zoals het is", maar daar ben ik nooit aan toegekomen. 

Hier nog een paar tips:
George Sand, bv la mare au diable, ze heeft er nog veel meer. Fred Vargas, diverse boeken. Michel Quint,  les jardins effroyables. Romain Gary la vie devant soi en le roi du pantalon (het kan dat dit anders heet).  Mooi maar wel een beetje moeilijk le rouge et le noir van Stendhal.  Guy de Maupassant veel mooie verhalenverhalen.  Anny Ernaux,  la place.  Simone de Beauvoir,  les belles images. Deze schieten mij zomaar te binnen, als ik weer wat lees laat ik het wel weten.

Mooi boek over: Franstalige literatuur van nu van Margot Dijkgraaf.

Philippe Claudel - Grijze zielen. Een heel fijn gepenseeld verhaal. Ik gebruik die term omdat ik ernaar heb zitten kijken als naar een schilderij. Ik werd niet zelf in het verhaal getrokken, ik werd niet iemand uit het verhaal, ook niet de verteller, al zie je alles uit zijn perspectief en ook niet een van de vrouwen of
meisjes, maar het verhaal bleef boeiend, spannend zelfs en is mooi geschreven. Grijs worden de zielen genoemd omdat een mens nooit alleen maar zwart of alleen maar wit is, maar een beetje in tegenspraak daarmee is dat de mannen wel errug boosaardig zijn en de meiskes errug mooie en fijne blommekes. Is er zwart in het zieltje van Belle de Jour of in dat van Lysia Verhareine? En wit in die van de ellendige rechter Mierck en zijn handlanger Matziev? Juist dit goed tegenover het kwaad geeft een sprookjesachtige sfeer. Wel is het een angstaanjagend sprookje, vooral tijdens het verhoor van de twee jonge, gedeserteerde soldaten. Het woord mensenrechten was nog niet uitgevonden zeker in 1917? Aan het eind van het boek worden wit en zwart alsnog onthutsend gehusseld. Dit boek is een aanrader en Claudel zeker een schrijversnaam om te onthouden.

citaten: ''Zodra de oude Destinat een zoon had, zette hij de machinerie stop. Officieel vond hij het welletjes. Wat hem er niet van weerhield om een paar buiken te vullen met een stelletje prachtige bastaarden, die hij tot hun twintigste een goudstuk gaf en op de eerste van hun eenentwintigste een goede aanbevelingsbrief en een symbolische trap onder de kont, zodat ze heel ver weg zouden uitzoeken of de aarde wel rond was.''

''Velen van de jury zouden net zo goed op het bankje aan de andere kant kunnen belanden, tussen de twee besnorde agenten die zo stram waren als de figuurtjes op de tarotkaarten van Epinel. En ik weet zeker dat ze dat diep van binnen zelf ook wisten, dat ze zich ervan bewust waren maar het niet wilden toegeven, en dat ze daarom vaak zo hatelijk en onwrikbaar waren jegens degene over wie ze moesten oordelen en die ze eigenlijk dus zelf hadden kunnen zijn, die hun ongelukkige of dappere broeder was.''
(mooi praktijkvoorbeeld van Jungs schaduwtheorie)

''De mens is zo laf als hij zich kan veroorloven''.


 Zie verder onze Franse Hoek

 

      relevante links:

  • Simone de Beauvoir

  • Besson, Philippe (F)

  • Albert Camus (F)

  • Philippe Claudel

    • Grijze zielen (Ames grises)
      "Ik heb nog nooit een schoft of een heilige gezien. De dingen zijn nooit helemaal zwart of helemaal wit, alles is grijs. Mensen en hun zielen ook…'' Met deze uitspraak van een van de subpersonages is niet alleen de titel, maar ook de kern verklaard van de roman Grijze zielen (het Parool) 

  • Margot Dijkgraaf 
    Directeur van het Centre Français du Livre, verbonden aan Maison Descartes, het Frans cultureel centrum in Amsterdam. Sinds begin jaren negentig is ze als literair criticus verbonden aan NRC Handelsblad, gespecialiseerd in Franstalige literatuur en literatuur van tussen-twee-culturen. Ze komt geregeld in Parijs, waar ze met schrijvers en uitgevers spreekt, de nieuwste boeken leest en daarvan verslag doet in artikelen, essays, interviews en reportages. In haar nieuwste boek Franstalige literatuur van nu. Een vreemd soort geluk zet zij haar bevindingen op een rijtje.

  • Anny Ernaux (Eng.)

    • Annie Ernaux (1940) is een auteur die steevast haar eigen leven als uitgangspunt neemt voor haar werk. Haar jeugd in Normandië, waar haar ouders een kruidenierswinkel hadden, haar lichaam, haar ontsnapping uit het arbeidersmilieu, de moeite die ze ermee had tot de ‘bourgeoisie’ te gaan behoren – het is allemaal onderwerp geweest van één van haar vele prachtige boeken. Bij Ernaux gaat het om ingrijpende elementen in een vrouwenleven: passie, verlies, afkomst, liefde of vriendschap. (Maison Descartes 2004)

    • Een aanbeveling bij de Boekgrrls

  • Romain Gary  (F)

  • Benoîte Groult (F)

    • Zout op mijn huid
      "De meeslepende roman over gepassioneerde liefde die niet slijt of gedoemd is ten onder te gaan aan dagelijkse beslommeringen.
      Zij is een intellectuele Parisienne, hij een Bretonse visser. Beiden zijn getrouwd, alleen niet met elkaar. Hoewel hun verschillende leefstijl hen tot vreemden had moeten maken, leidt hun ontmoeting tot een levenslange hartstochtelijke verhouding." (Chicklit.com)

  • Victor Hugo (F)

    • Ploegers van de Zee

  • Amin Maalouf:  
    Studeerde sociologie en economie in Beiroet, alvorens journalist te worden. In 1977, bij het uitbreken van de oorlog in Libanon, vluchtte hij met zijn gezin naar Parijs, waar hij ging schrijven voor Jeune Afrique en de Arabische krant An-nahar. Maalouf kreeg in 1993 de prix Goncourt voor De rots van Tanios. (Boekenweek 2004)

  • Architecte et écrivain Franco-Américain

  • Patrick Modiano (F)

    • Dora Bruder
      Wat de romans van Modiano in de eerste plaats zo boeiend maakt, is de stijl. In sobere en trefzekere bewoordingen weet hij de lezers mee te slepen in zijn verhalen, die stuk voor stuk een beeld van het verleden oproepen. Modiano maakt zich niet schuldig aan 'mooischrijverij' om de doodeenvoudige reden dat hij die niet nodig heeft. Het is alsof in zijn proza alle zinnen en punten op de juiste plaats staan, waardoor je het gevoel krijgt dat de schrijver zijn verhalen keer op keer heeft doorleefd.
      Jacob Moerman (Recensies Buitenland)

  • Amelie Nothomb

  • Daniel Pennac (F)

    •  "Zondebok",  

    • "De gewapende Feeks" 

    • "De Woordenverkoopster"

  • Georges Perec: 

    • Het leven een gebruiksaanwijzing
      "De roman vormt zo een compilatie van grillige voorvallen, obsessies en belevenissen van allerlei bizarre figuren gedurende bijna anderhalve eeuw (1833-1975). Eigenlijk een superieure, erudiete speurdersroman, waarvoor Perec 1936-1982) in 1978 de Prix Medicis ontving. Een van de literaire klassieken van de twintigste eeuw." (Nieuwsshow)

  • Gaétan Soucy (F)

    • Meisje dat teveel van lucifers hield
      "De stijl in dit boek, die helemaal de stem van de jonge vertelster volgt, is een ingenieuze combinatie van geleerdheid en naïviteit, van staccato en harmonie, van versleten taal en uitdrukkingen die op een nieuwe manier worden gebruikt. Het verhaal dat Soucy vertelt is vreemd en wreed, de sfeer die hij oproept is er een vol menselijke en klimatologische koude, waardoor het je niet snel los laat."

  • George Sand (F)

  • Stendhal (F)

  • Michel Quint,  

  • Marguérite Yourcenar

    • "Hadrianus' gedenkschriften zijn dan ook allerminst een dagboek in de private, ongerichte zin des woords. Het is het privé-document van een man die als privé-persoon eigenlijk niet meer bestaat - tenminste, totdat hij verliefd wordt."
      (Het Parool) 

 

 

 

Boekgrrls

Laatste keer bijgewerkt: 16/11/06  Eisjen

 Terug naar top pagina