Tahar Ben Jelloun: Een verblindende afwezigheid
van licht
Maria Riva Dietrich:
Mijn moeder
Jessica Durlacher: Emoticon
Hella S. Haasse: Een
nieuwer testament
Khaleid Hosseini: De vliegeraar van Kabul
Kadare, Ismail: Koude Bloemen in Maart
Liz Jensen: Het negende leven van Louis Drax
John Kennedy Toole: Een Samenzwering van Idioten
Milan Kundera: Het leven is elders
Amulya Malladi: Het Mango Seizoen
Ian McEwan: Zaterdag
Harry Mulisch: De ontdekking van de Hemel
Audrey Niffenegger: De vrouw van de tijdreiziger
(2004)
Jonathan Safran Foer: Extreem luid & ongelooflijk dichtbij
Rascha Peper: Verfhuid
Jody Picoult: De Tweede Dochter
J.K. Rowling: Harry Potter en de Halfbloed Prins
Manon Uphoff: Koudvuur
Tommy Wieringa: Joe Speedboot
Irvin D. Yalom: De Schopenhauer therapie
[KJB] Lineke Dijkzeul: Aan de bal
[KJB] Cornelia Funke: Hart van inkt
[KJB] J.K. Rowling: Harry Potter en de Halfbloed
Prins
[KJB] Mirjam Pressler: Malka Mai
[KJB] Philip Pullman: De vogelverschrikker en zijn
knecht
[KJB] Meg Rosoff: How I Live Now
Tahar Ben Jelloun: Een verblindende afwezigheid
van licht
(Marokko 1944)
Ben Jelloun is een van de prominentste Franstalige auteurs. Hij won
de Prix Goncourt in 1987 en zijn werk is in 34 talen vertaald. Het is
wel een beklemmend boek; verhaal van een man die door zijn suggestieve
kracht een onmenselijke gevangenschap van achttien jaar zou overleefd
hebben.
"Op basis van een ware gebeurtenis schreef Tahar Ben Jelloun deze
roman. Na een mislukte staatsgreep (10 juli 1971) tegen de Marokkaanse
koning Hassan II belanden 58 lagere militairen in de gevangenis. Wat
niemand weet is dat ze na twee jaar worden overgebracht naar een geheim
strafkamp ergens in de woestijn. Eenzaam opgesloten in kleine donkere
ondergrondse celle zijn ze tot een langzame dood veroordeeld.
De gevangen geven zich echter niet zomaar gewonnen. In de duisteris
proberen ze hun wrede bestaan te verlichten door elkaar verhalen te
vertellen. Salim is na achttien jaar een van de weinige overlevenden.
Hij is in leven gebleven door alle gevoelens van haat en wraak uit zijn
geest te bannen."
Tekstfragment en meer informatie op de website van de
VPRO
"Dit boek is zeker niet dé biografie van Tahar Ben Jelloun, maar een
geklutste versie van verschillende levensverhalen en/of zijn fantasie.
Feit is dat de schrijver in Fès is geboren en later in Parijs woonde,
terwijl zijn huidige Marokkaanse basis in Tanger is. Begonnen in Marokko
als journalist, heeft hij deze loopbaan bij 'Le Monde' in Frankrijk
voortgezet. Studeerde filosofie en sociale psychologie en heeft al
talloze boeken op zijn naam staan, waarvan sommigen spraakmakend zoals
'Zoon van haar vader' (1973), waarin een meisje wordt opgevoed als
jongen. In 1988 won hij de Prix Goncourt. Maar het werk waar hij
recentelijk het meest bekend mee raakte was een boekje 'Papa, wat is een
vreemdeling?' uit 1998, waarin hij aan de hand van een gesprek met zijn
dochter aan kinderen het begrip racisme uitlegt."
Meer bij
Hotel Boekenlust
Franse website van de schrijver
Maria Riva Dietrich:
Mijn moeder
Zo'n 3 weken geleden liep ik in het Filmmuseum in Berlijn en daar was
natuurlijk heel wat aandacht voor filmdiva Marlene Dietrich. Ik kreeg
toen zin om het boek te lezen dat haar dochter Maria Riva schreef:
Marlene Dietrich (vertaald als Dietrich: mijn moeder). Misschien trekt
dat meer grrls, zodat ik hem maar aanbeveel voor de nieuwe leeslijst.
Ter variatie een vrouwenbiografie, wat non-fictie, kan geen kwaad naast
al die lekkere romans.
Ik denk dat er geen boekgrrl is die NIET weet wie Marlene Dietrich is.
Foto: Een femme fatale die als een van de eerste filmsterren
publiekelijk 'mannenkleren' droeg.
Marlene Dietrich behoort tot de groten van de zwart-witfilm, met bijv.
Katherine Hepburn, Greta Garbo, Clark Gable. Toen ze van het filmdoek
verdween bleef ze nog een poos optreden als zangeres, maar trok zich op
een gegeven moment geheel terug uit het publieke leven. Over
mythevorming gesproken. Dat er nog steeds interesse in haar is blijkt
wel uit dat er nog vandaag op eBay digitale kopieën worden aangeboden
van het dossier dat de FBI over haar samenstelde toen ze in de oorlog
van Duitsland naar de VS emigreerde. De veiling loopt over 55 min. af
;-)
De ster Dietrich was een creatie. Dat blijkt uit het boek van Maria
Riva, die schrijft dat Marlene vaak in de 3e persoon over zichzelf
sprak. "Oh, Dietrich would never wear that hat." Op de website van
Stanford lees ik: "'Dietrich' was not a real person at all, but a
lifelong work of art cultivated by one Maria Magdalena Dietrich, born in
Berlin in December, 1901, and maintained right up until her death in
May, 1992. Admire not the person she was, but the illusion she created"
Het lijkt me boeiend om eens wat meer over deze diva te lezen, vanuit
het perspectief van haar dochter. Een wie weet organiseer ik dan ook nog
een loekuitje bij mij thuis ;-)
Het boek is uitgegeven in 1992 (NL 1993) en is goed te krijgen in de
bieb. In 2002 werd het in Nederland herdrukt.
Dietrich: mijn moeder / Marlene Dietrich
Vert. uit het Engels door Mariëlla Snel
Uitgave 1992 NL: 1993/2002
ISBN 9024514347
752 p.
Jessica Durlacher: Emoticon
Het leven in Israel van verschillende kanten gezien. Vanuit de
luxe positie van de Joodse westerlingen die uit hun leunstoel weten te
vertellen hoe het moet en in de jaren 80 mee gaan helpen in de kibboets
en daar op de werkelijkheid worden geduwd of in het begin van deze eeuw
als vrijwilliger in het leger en daar het slachtoffer wordend van het
geweld.
Van de kinderen van de holocaust slachtoffers, die met het leed van hun
ouders niet overweg kunnen.
Ook vanuit de Palestijnen die geen weg weten met hun haat, hun
pijn, hun onderdrukt zijn.
En vanuit de Joden in Israel zelf. Hoe te leven met aanslagen etc.
Een prachtig triest verhaal. Over geboren worden, leven, liefhebben,
lijden, te boven komen, ten ondergaan en doodgaan. Van mensen, landen,
volkeren en culturen. Geschreven in een tempo dat je de adem ontneemt en
het zweet van angst om wat gebeuren gaat, wat onvermijdelijk is op je
voorhoofd tovert. Zo ging het in ieder geval met mij. Ook ik ben moeder,
ook ik ben bang voor het kwetsbare van wat je het liefst is, het
belangrijikste is. Je gezin.
Website Jessica
Durlacher
Dossier Lezen
Ze heeft geen fijn 'toucher', ze heeft geen lichte 'toets', geen wijd
uitwaaierend 'pallet', ze schrijft met 'zilverstift' noch Reviaanse
kroontjespen. Met twee volle vuisten uit opgestroopt mouwen hanteert ze
een in zwadder gedoopte hark, een riek, een hooivork. Een
schrijftechniek die een stijlbotanist al op één enkele pagina (en wel
76) tal van bloemetjes laat vergaren
Dr. F.R.W. Stolk Universiteit van Utrecht
Emoticon is een onweerstaanbaar goed en zeer belangrijk boek van Jessica
Durlacher. Het verhaal speelt zich af in Nederland en Israël, via de
levens van Esther, Daniël - de zoon van Esther's vriendin Lola - en de
Palestijnse Aisja.
Nu.nl Boek
Scholieren.com met een boekverslag
Hella S. Haasse: Een nieuwer testament
Voor de nieuwe leeslijst wil ik graag aanbevelen "Een nieuwer testament." van Hella S. Haasse. In haar autobiografische teksten in
"Het dieptelood van de herinnering." laat Haasse weten dat dit haar
lievelingsboek is. De volgende beschrijving is afkomstig van de blurp. Het verhaal speelt zich af in Rome, waar op 5 juli 417 het proces
begint tegen een groep heidense Romeinen, die wordt beschuldigd van staatsgevaarlijke activiteiten. Al snel blijkt dit geen routineproces te
zullen worden. Onder de beklaagden bevindt zich namelijk een man, die bijzondere indruk maakt op Hadrianus, de hoogste magistraat. Tijdens deverhoren voelt Hadrianus een grote onrust in zich opkomen, die te maken
hebben met herinneringen uit zijn jeugd. De beklaagde heet Claudius
Claudianus, dichter in hofdienst. Hij is aangeklaagd wegens beoefening van magie en het offeren aan afgoden. Tien jaar daarvoor was dat voor
Hadrianus reden om de man uit Rome te verbannen. Nu de twee mannen weer tegenover elkaar staan blijkt de confrontatie een clash te zijn tussen
twee culturen: het heidendom en het christendom.
Haasse schrijft zelf over dit boek: "In wezen gaat "Een nieuwer testament" over de vader-zoon verhouding, zowel op het politieke
vlak, als in dat waar Jodendom en Christendom met elkaar geconfronteerd
worden; over verzet tegen autoriteit, die zichzelf uitholt, geen levend voorbeeld meer is; over creativiteit versus verstarring, over dichtkunst
en leven-in-het-platte-vlak."
Khaleid Hosseini: De vliegeraar van Kabul
De vliegeraar van Kabul "of "de vliegeraar"schijnt een en hetzelfde boek te
zijn, alleen een andere omslag.
Ik lees veel en heb veel toppers, maar ik denk dat voor dit jaar (het
loopt nog ruim 3 maanden) voor mij de topper dit boek zal zijn.
Wil het boek dan ook gaarne aanbevelen voor de leeslijst.
Amir en Hassan zijn gevoed door dezelfde min en groeien samen op in de
hoofdstad van Afghanistan.
Amir komt uit een bevoorrechte familie, Hassan en zijn vader zijn arme
Hazaren, in dienst van Amirs vader.
De loyaliteit van Hassan is grenzeloos, maar dit is niet wederzijds.
Een gruwelijk voorval drijft hen voorgoed uit elkaar.
Na de Russische inval in Afghanistan vluchten Amir en zijn vader naar de
VS.
Amir bouwt daar een nieuw bestaan op,
maar slaagt er niet in Hassan te vergeten.
Zijn voornemen om zijn oude schuld jegens Hassan in te lossen sleept hem
tegen wil en dank mee in een huiveringwekkend avontuur.
Een spannend en ontroerend boek over vriendschap, leugens en verraad.
Kadare, Ismail: Koude Bloemen in Maart
"Een klein stadje in het noorden van Albanië aan het begin van het
jaar 2000. Tien jaar na de val van het communisme zijn de mensen nog
steeds getraumatiseerd. In alles ziet men tekenen van moderniteit. Zelfs
een bankoverval wordt gezien als symbool van verwestersing. De 'Kanun'
de eeuwenoude grondwet, probeert weer terrein te winnen, net als al het
andere dat onder het communisme verboden was. Er doen zich
opmerkelijkheden voor. Men begint raadselachtige gebeurtenissen uit het
verleden op te halen. Oude legendes, zoals de bruiloft van het meisje
met een slang, krijgen ineens een moderne betekenis. Aan de rand van de
stad proberen mensen een bunker binnen te dringen die geheime archieven
zou
bevatten. Ze zijn op zoek naar de misdaden die ze in het donkere
verleden
hebben begaan. Tegen deze achtergrond speelt de liefdesverhouding tussen
een schilder en een jong meisje, die als de dag en de nacht contrasteert
met de schaduwen van het verleden." En dan de concluderende woorden van
de
achterflap: "Het is een liefdesverhaal met op de achtergrond een
Albanese
lente die nog te kil is om niet te vrezen voor een nieuwe vorstperiode
die
de voorzichtige ontbloesemingen van de hervonden vrijheid zal vernielen."
Het is een prachtig boek om te lezen, rijk aan fantasievolle
geschiedenis,
maar ook verwarrend. Het leek me daarom leuk als anderen het ook lazen
en
we er met elkaar van gedachten over wisselen? Wat is de vrees van Kadare?
Dat de oude tradities een nieuwe tijd zullen overvleugelen? Dat het oude
gewoonten als de Kanun zijn die worden gemoderniseerd in plaats van het
land zelf? En die schrijfstijl van Kadare: is ie nou over de top of vol
verbeeldingskracht? Lijkt me wel wat om over te praten.
Liz Jensen: Het negende leven van Louis Drax
(The Ninth Life Of Louis Drax)
vert. door Ton Heuvelmans
Uitgever: Mouria, 2004
ISBN: 9045850915 / ISBN (EN): 1582344574
Aantal pagina's: 272
De eerste zin: "Waarschuwing. Ik ben niet zoals andere kinderen. Ik ben
Louis Drax. Dingen overkomen mij die niet zouden moeten gebeuren, zoals
gaan picknicken en dan verzuipen."
Ik hoorde voor het eerst van Louis drax in het BBC-programma
Pageturners. En daarna nooit weer... Terwijl iedereen die het gelezen
had erg enthousiast was en het een heuse pageturner vond ;-) Andere bij
Pageturners besproken boeken kwamen hier wel in de publiciteit, zoals
Never let me go van Ishiguro en De vliegeraar van Kabul, maar over Louis
Drax heb ik in NL nog niemand gehoord. Nou ja, tot ik voor jullie op
zoek ging naar info natuurlijk, want toen ontdekte ik een enthousiaste
recensie van Arie Storm in het Parool. Daarin wordt gerefereerd aan
Henry James' The turn of the screw - wow, dat vond ik ook al zo'n mooi
boek. Dus zet ik dat gevoel van "get, weer zo'n boek met een bijzonder
jongetje in de hoofdrol - het lijkt wel mode" snel aan de kant. Dat deed
ik eigenlijk al na drie tellen toen ik het enthousiasme in Pageturners
hoorde ;-)
Over Liz Jensen zegt het Parool: ".. een auteur die romans schrijft die
zich aan een duidelijke genreaanduiding onttrekken. Ze gebruikt van
alles wat: sciencefiction, soaps (melodrama), psychologie en misdaad.
[..] Het negende leven van Louis Drax (The Ninth Life of Louis Drax),
kan worden omschreven als een psychologische thriller - zij het dat de
psychologie soms sf-achtige trekjes krijgt." En ook de soap doet zijn
intrede. Het is naast elkaar een griezelverhaal, een politiethriller,
een doktersroman en een boek over relaties. En vast nog meer ;-) Ik houd
wel van boeken die niet makkelijk in een hokje passen! :-) Voor wie nu
schrikt zegt Arie Storm nog geruststellend:
"Al deze elementen samen zouden natuurlijk een volstrekt overladen
roman hebben kunnen opleveren, maar Jensen redt zich er uitstekend
uit, nergens gaat het boek te snel of te langzaam en nimmer doen de
verschillende elementen afbreuk aan elkaar."
Hier de Paroolrecensie.
Voor de liefhebbers: er is bij
Bookcrossing een internationale
boekring gaande.
John Kennedy Toole: Een samenzwering van idioten
Van het internet deze aanbevelingen geplukt:
Een samenzwering van idioten speelt zich af in New Orleans en vertelt
het
verhaal van Ignatius J. Reilly: de onvergetelijke, zwaarlijvige,
boerende,
vanuit intellectueel opzicht zijn omgeving constant terroriserende en
Don
Quichotte-achtige hoofdpersoon. Ignatius' onverdraaglijk arrogante
karakter, gepaard aan het onvoorstelbare aura van lichaamsgeuren dat om
hem heen hangt, heeft hem weinig geluk gebracht bij sollicitaties. Maar
als hij dan eindelijk een vacature kan vervullen bij Levy Pants,
organiseert hij een wilde staking en wordt ontslagen. Hij eindigt als
hotdogverkoper.
John Kennedy Toole (1937-1969) pleegde op 32-jarige leeftijd
zelfmoord. Een samenzwering van idioten verscheen uiteindelijk postuum
in
1980, dank zij de inspanningen van Toole's moeder.
'Goed opgelet, maar in de afgelopen 458 bladzijden geen normaal mens
kunnen ontdekken... de grote verdienste van Toole is dat hij erin is
geslaagd dit krankjorumme pandemonium in de hand te houden. Nergens
vliegt de situatie uit de bocht, altijd is hij meester van de
situatie' Theo Hakkert, GPD
'Zo nu en dan verschijnt een boek dat er werkelijk toe doet... Een
samenzwering van idioten is een boek dat eigenlijk alles heeft wat
veel literatuur vandaag de dag zo node mist: straatrumoer, mensen van
'vlees en bloed', een lach, een traan, een parade van memorabele figuren,
schitterende en schrijnende scènes. Het is geestig, vaak pure slapstick,
banaal en bizar, kluchtig, flauw, fantastisch en fascinerend. En nog
voortreffelijk geschreven ook' Nico de Boer, Noordhollands Dagblad
'Iemand die je laat brullen van het lachen om iets dat in wezen diep
treurig is... herlezen, dat is het enige dat helpt' Dirk-Jan Arensman,
Het
Parool
'Een wervelend Mardi Gras in taal... de gemiddelde komedie-schrijver
slaagt erin om één of twee personages komisch uit de verf te laten
komen; Toole heeft er een dozijn geschilderd...
het boek is briljant geconstrueerd en bulkt van de mooie zinnen,
running gags en de gekke metaforen... het zijn niet alleen tragiek en
diepere betekenis die een meesterwerk maken. Soms heb je aan humor en
spetterende taal genoeg' Pieter Steinz, NRC Handelsblad
'Een samenzwering van idioten behoort zonder meer tot de geestigste
romans van de vorige eeuw' Rob Hartgers, Vrij Nederland
Vassalucci
Milan Kundera: Het Leven is Elders
Van deze roman (361 p.) heb 'k zeer genoten, mag ik wel zeggen. En 'k
heb ook erg vaak zitten grinniken. Niet dat Kundera hier nou zo'n
hilarisch verhaal te vertellen heeft. Maar met een konsekwent
volgehouden, soms dodelijk sarcasme heeft ie een in feite zeer serieuze
roman geschreven. En dat vind ik knap.
Eerst over die toonzetting. Het boek bestaat uit een aantal delen, elk
onderverdeeld in soms heel kleine hoofdstukjes. Uit de inhoudsopgave:
* de dichter wordt geboren
* de dichter masturbeert
* de dichter vlucht
* de dichter is jaloers
* de dichter sterft.
(Voelt u de grijns al kriebelen?)
En op pag. 1 kunnen we lezen (de moeder van de dichter vraagt zich af
waar de dichter is verwekt): "Als de vader van de dichter zich dezelfde
vraag stelde, concludeerde hij dat de dichter was verwekt in de flat van
zijn vriend, want die dag ging alles mis". En ik zette meteen een
kriebel in de kantlijn. Dit kan wat worden!
Kort de plot als rode draad. De dichter (Jaromil) wordt rond '30 geboren
in Praag. De vader verdwijnt al rap uit beeld. En 'de moeder van de
dichter' - zo wordt ze konsekwent genoemd - werpt zich op haar
kind. Overtuigd van zijn rijke innerlijke leven en buitengewone
begaafheid, besluit ze dat hij dichter wordt. Dus wordt J. dichter.
Eerst van wat romantische verzen, dan - volgens de mode - wat meer
avant-gardistisch, en na de revolutie schrijft hij 'proletarische verzen'.
Hoewel hij hoopt ooit 'groots' zijn leven te beeindigen, vat ie kou en
sterft, een jaar of 20 oud.
Dit is maar de rode draad, inderdaad. Het gaat over de verhouding tussen
moeder en zoon; en in de laag daaronder over dichters die moeders / het
huis moesten ontvluchten om vrij te kunnen zijn. NB : de titel van deze
roman is ontleed aan Rimbaud, die z'n keiharde moeder en de Ardennen
verliet.
De 'moeder v.d.d.' klit zich vast aan haar zoon. Hij is en blijft haar
eigendom. Ze leest z'n dagboek, kamt z'n haar in gezelschap (cit.), legt
z'n veel te grote onderbroeken klaar, zodat ie - als de punt eindelijk
bij de paal komt - niet met een meisje naar bed durft vanwege die
onderbroek. Etc. Maar J laat zich telkens chanteren en blijft.
Ontwikkelt zich tot een ongelukkig etterbakkie.
cit. pag 137: "Ze haalde een kam en met haar bezoek verder converserend,
nam ze zijn hoofd in haar handen en kamde zijn haar. En de grote, met
duivelse fantasie begenadigde dichter die op Rilke leek, zat daar rood
en woedend en liet zich in model kappen.."
Naarmate de roman vordert, wordt er vaker verwezen naar 'echte' dichters
die moesten vluchten om vrij te kunnen zijn. De toonzetting is dan ook
serieuzer, soms emotioneel. Zoals op p. 191: "Er komt altijd een moment
waarop de dichter zich uit de armen van zijn moeder losrukt en wegrent".
En " Maar Arthur Rimbaud vluchtte telkens weer; hij vluchtte met een
onverbrekelijke ketting om zijn nek en al vluchtend dichtte hij". Elders
in een tussenzinnetje: "Charles Baudelaire, je bent al bijna veertig en
nog steeds bang voor haar, je moeder!" En er wordt verwezen naar Shelley
die uit Londen naar Dublin (opstand) vertrekt, omdat 'het leven elders
is'.
Ja. Ik heb een erg mooi boek gelezen. Triggert om 'meer te weten van'.
En afgezien daarvan - indrukwekkende leesvoer.
Aansluitend las ik van Besson - Breekbare Dagen (2005). Gaat - jawel! -
over de laatste dagen van Rimbaud. Terug in de gehate boerderij van z'n
moeder in de Ardennen - om daar te sterven. Ook al een mooie roman. Het
is soms genieten geblazen.
Milan Kundera (1 april 1929) is een Tsjechisch schrijver. Hij
woont sinds 1975 in Frankrijk. Hij was daar tevens docent vergelijkende
literatuurwetenschap aan de Universiteit van Rennes.
In zijn werk is hij humoristisch, cynisch en lijkt er een wat
melancholische ondertoon te zijn. Hij schrijft veel over de situatie in
zijn geboorteland sinds het communisme. Hij verbindt daarbij de
persoonlijke geschiedenissen met filosofische thema's, zonder belerend
te worden. Hoewel hij uitdrukking geeft aan een Tsjechische traditie van
emotionele verdieping is hij sinds 1989 in het Frans gaan schrijven.
Zijn eerste roman 'De Grap' is tekenend voor zijn cynische humor. De
roman 'Onsterfelijkheid' is er een waarbij zowel de compositie als de
inhoud tekenend is voor al het werk van Kundera. De compositie is er
vaak een van wisselende gezichtspunten vanuit verschillende individuen,
waarbij de lezer gedwongen wordt zich in de psyche van deze individuen
te verdiepen, maar in staat gesteld wordt om een beschouwende afstand te
bewaren. Deze beschouwing wordt dan tussen de regels gevoed door
Kundera's bespiegelingen. Je zou hem een existentialist kunnen noemen
bij wie de hoop vervlogen is.
Wikipedia
'De euforische onverantwoordelijkheid van de verbeelding, het plezier
van het fantaseren, het verrassen, ja zelfs het choqueren door een
verzinsel.'
Milan Kundera bij Biblioweb.
Amulya Malladi: Het Mango Seizoen
Van het net gehaald nadat ik een stukje las in het tijdschrift SEN. Dit
boek staat in ieder geval op mijn eigen leeslijst. Natuurlijk vanwege de
combinatie eten en lezen.
Priya is een Indiase van 27, werkt sinds haar twintigste in de VS als
programmeur en woont er samen met haar grote liefde Nick. Wanneer ze na
zeven jaar terugkeert naar haar moederland India, beseft ze dat ze
gedurende haar afwezigheid verwijderd is geraakt van haar familie, haar
land, hun cultuur en gewoontes.
Het India dat ze bij haar terugkeer treft is veranderd, althans in
Priyas beleving. Alles is er vuil en smerig, onhygiënisch en god, wat
een
hitte. Een heel verschil met de Verenigde Staten. Ook de dominantie van
haar moeder en de starheid van haar grootouders stuiten haar tegen de
borst. Het lijkt onmogelijk haar familie te vertellen over de relatie
met
haar Amerikaanse vriend, want in India is het de gewoonte de dochters
uit
te huwelijken. Deze relatie zou de familie onteren. Tijdens het inmaken
van de mangos bij oma thuis, zitten alle generaties samen en blijken de
tradities springlevend: ze verneemt er over de huismeid die de keuken
niet
in mag omdat zij van een lagere kaste is en moet de verhalen aanhoren
over
de regels van het uithuwelijken, over onzuivere nakomelingen en over hoe
alleen Indiase huwelijkspartners deugen. Maar zelfs dat is nog niet
genoeg: voor een gezegend huwelijk volstaat het niet van dezelfde kaste
te
zijn, de bruid moet ook uit zelfde deelstaat zijn. Priyas familie
behandelt de vrouw van één van de zonen, die geen Telugu-brahmaan is
zoals
zij allemaal, als lucht. Daar zit je dan met je Amerikaan.
Gaandeweg begint Priya zich uit te spreken tegen de conservatieve en
ronduit racistische opvattingen van haar familie. Ze oogst er enkel
ruzie
en zelfvertwijfeling mee. Ze twijfelt om te vertellen over Nick, uit
angst
door de familie verstoten te worden. Wanneer ze half gedwongen instemt
met
een kennismakingsceremonie (pelli-chupulu) voor een gearrangeerd
huwelijk
met een Indiase jongen, slaat ze helemaal door. Hoe kan je nu trouwen
met iemand op basis van een gesprek van tien minuten? Ze weigert de
logica
te aanvaarden van een huwelijk dat slechts een zakelijke transactie is.
Wanneer de familie van de tegenpartij instemt met het huwelijk, is Priya
wel gedwongen over Nick te vertellen. De familie is ontzet, diep
bedroefd
en vernederd.
Het boek dompelt je onder in een cultuur. Elk hoofdstuk begint met een
authentiek Indiaas recept en tussen de bedrijven door wordt er heel wat
afgekookt en op plaatselijke markten rondgestruind. In vele opzichten
verrijkende lectuur.
cjp.be
Ian McEwan: Zaterdag
"Zaterdag 15 februari 2003: neurochirurg Henry Perowne wordt vroeg
wakker en ziet een vreemd schouwspel door het raam. Zoals gewoonlijk
gaat Perowne die dag naar de squashbaan en doet hij boodschappen. Het
voorspelbare en gemoedelijke leven van de chirurg wordt echter ruw
verstoord door een schijnbaar klein ongeluk dat hem in aanraking brengt
met de crimineel Baxter. Diezelfde avond verstoort Baxter de
familiereünie in het huis van Perowne, met verstrekkende gevolgen.
Afgezien van deze verhaallijn schijnt het boek ook te gaan over het
gevoel van continue dreiging, het gevoel alsof er iets verschrikkelijks
te gebeuren staat, wat zich na 11 september in de westerse maatschappij
heeft genesteld. De recensie hierover in de
Volkskrant
heeft me erg nieuwsgierig gemaakt.
Saturday Selected for the Man Booker Longlist
Harry Mulisch: De ontdekking van de hemel
Ik schreef onlangs over De ontdekking van de hemel van Harry Mulisch:
Zwaar onder de indruk, echt inderdaad een fantastisch boek.
Het was maar goed dat ik het tijdens de vakantie las want anders zou ik me
sufgegoogled hebben op van alles en nog wat.
Nu heb ik me alleen maar laten meeslepen: uitermate boeiend, belangwekkend,
interessant, spannend en een heerlijk verhaal. En met een einde dat je
versuft achterlaat.
Het is ooit boek van de maand geweest, ik zou er niets op tegen hebben als
het nog een keer genomineerd werd. Het verdient toch echt een steviger
bespreking dan wat er nu van op de website staat.
En Yvonne P reageerde:
Je kunt dit zo naar Eisjen sturen als aanbeveling. Het is inderdaad een boek
dat de moeite van het herlezen waard is.
Zojuist heb ik uit mijn archief vele mailtjes over dit boek gelezen. Een
behoorlijk aantal hiervan ging over de verfilming van het boek. Ook waren er
lappen ergeniswekkende, ongenuanceerde haatteksten tegen de persoon van de
schrijver bij. Maar gelukkig ging het merendeel over het boek zelf. Ook werd
een paar gezegd dat het boek opnieuw besproken moest worden omdat de website
het boek geen recht doet (daar kan de samenvatter van het boek niets aan
doen natuurlijk, die kon alleen werken met wat ze had en dat was toen nog
veel).
Vandaar hierbij mijn aanbeveling voor De ontdekking van de hemel.
Toen ik net in het boek begonnen was, verbaasde ik me erover dat ik nooit
over de dubbelzinnigheid van de titel had nagedacht. Ik ging er zonder meer
vanuit dat de mens de hemel zou ontdekken. Nooit heb ik er bij stil gestaan
dat de hemel iets over de mens zou kunnen ontdekken. Na lezing geloof ik dat
de titel de beide betekenissen bedoelt.
Het begin:
de chef van de hemel maakt zich zorgen over het voortbestaan van zijn hemel.
Hij geeft zijn topambtenaar opdracht dit te verhelpen. Deze geeft de
opdracht door aan een ondergeschikte die dichter bij de mensen staat. De
opdracht behelst de geboorte van degene die de hemel kan redden, een soort
omgekeerde messias. Het heeft hem 100 mensenjaren gekost om tot het juiste
Spermatozoön en de juiste Vonk te komen. Er is het nodige leed in de vorm
van oorlogen aan voorafgegaan en er zijn heel wat mensen 'zonder speciale
bedoeling geboren' moeten worden om tot die juiste combinatie te komen.
Het boek dat we dan lezen is het verhaal van deze 'messias' en de korte
voorgeschiedenis ervan, beginnend op 13 februari 1967, zoals verteld door
die ene ambtenaar aan die andere. Het verhaal wordt daarna nog twee keer
onderbroken door intermezzo's: commentaar van de hoge ambtenaar op het
verhaal en de verdediging daarvan door die andere (engel)ambtenaar.
Over het verhaal zelf wil ik niet veel kwijt. De belangrijkste personages
zijn:
Onno, een talenwonder, afkomstig uit een aanzienlijke familie. Zijn vader is
meen ik ooit president geweest. Op een bepaald moment in Onno's leven gaat
hij zelf ook de politiek in en schopt het behoorlijk ver. In dit deel zou
het leuk zijn om te zien in hoeverre er sprake is van een sleutelroman. Ik
meen in ene Dorus (?) Dries van Agt te zien.
Max, astronoom, wees en rokkenjager. Zijn vader is geëxecuteerd omdat hij
als SS-er Max' moeder in een concentratiekamp heeft laten plaatsen waar zij
zou zijn omgekomen.
Ada, de celliste, dochter van een lieve boekhandelaar en een strenge moeder.
Quinten, het verschrikkelijk mooie kind en de verlosser van de hemel.
En daarnaast veel bewoners van het kasteel waar Quinten woont. Al deze
kleurrijke bewoners dragen wel iets bij aan Quintens opvoeding waardoor hij
in staat is zijn vrijwel onmogelijke missie tot een goed einde te brengen.
Om het spannend te maken: in de vele mails over dit boek is wel
gediscussieerd over de rol van Onno, maar de in mijn ogen belangrijkste
reden waarom Onno geboren moest worden, is niet ter sprake gekomen.
Plaatsen van belang in het boek: Den Haag, Amsterdam, Havana, Westerbork en
een landgoed enkele kilometers ten zuiden daarvan, Rome en Jeruzalem.
Tot slot dan nog maar een paar warmmakers uit de vorige mails:
Heel veel omgevouwen bladzijden - ik kan onmogelijk Alles uittikken dat ik
interressant vond, maar wel een paar stukken. Prachtig prachtig boek. En ja
ja, ok ok, het is bArstensvol met melodramatic 'toevallig' gebeurtenissen
maar - het is toch door een engel allemaal bestuurd dus dat kAn toch wel
;-)!! Volgens mij heeft Mulisch de grootste lol gehad in het schrijven van
dit boek - engelen als gestressde ambtenaren die de uitvoering van hun
opdrachten moeten uitleggen aan De Chef. Heerlijk allemaal.
ik heb pas het boek gelezen en was er helemaal weg van.
Nou en of! Eerst het boek gelezen, daarna in Rome geweest. Later het boek
nog eens gelezen. Het was een dikke pil, maar het verhaal heeft mij gegrepen
van het begin tot het eind.
Ja, ik heb het boek met groot enthousiasme gelezen. Zou het graag met de
boekgrrls nog eens herlezen, ook om een betere discussie over het boek op
onze website te zetten. Dat in nu niet zoveel soeps ;-).
> (ik heb in de trein nu al meerdere malen gehoord dat iemand tegen een
ander zei dat die het engelengedeelte maar moest overslaan "want dat is zo
saai";
nou jA zeg! - het is maar goed dan dat ik niet zo vaak per trein reis... wat
zou ik in vreselijk argumenten met vreemden belanden als ik zulke rare
uitspraken zou horen... zowiezo het woord 'saai' in verband brengen met
welke gedeelte dan ook van dit meesterwerk vind ik onbegrijpelijk
(En dAt ene boek van hem is echt echt echt echt... geen wOOrden voor zo
goed! ;-)
Eergisteren ben ik in het boek begonnen en nu is het uit. Wat een prachtig
en ook humoristisch verhaal. Zo nu en dan schoot ik hardop in de lach. Een
traan heb ik er niet om gelaten.
Eigenlijk ben ik wel een beetje jaloers op de heer M. Ik zie hem (net als
Onno) met allerlei aantekeningen aan een grote tafel zitten, iets verzonnen
hebben, daar weer via alle zijtakken van de boom op zoek naar de stam. Ik
ben ook zo: ik lees ergens iets, ga naar verbanden op zoek en voor ik het
weet raak ik verstrikt in allerlei "ontdekkingen" die me via allerlei
zijsporen weer terugbrengen naar het begin. Het is net als surfen op het
Internet. Het lijkt misschien een nutteloze bezigheid, maar zo kom je wel
aan allerlei feitjes en wetenswaardigheden. En dat vond ik nou zo leuk aan
dit boek.
In ieder geval was dit een boek waarvan ik zeg: Ge_wel_dig. Zeker het
herlezen waard.
Wat wil een mens nog meer?
Audrey Niffenegger: De
vrouw van de tijdreiziger (2004)
"This is the extraordinary love story of Clare and Henry who met when
Clare was six and Henry was thirty-six, and were married when Clare was
twenty-two and Henry thirty." Aldus de achterflap - en nee, ik heb geen
typefout gemaakt ;-) Het lijkt een onwaarschijnlijk gegeven: een
genetisch defect waardoor je heen en weer springt in je leven, maar in
2006 zullen we er allemaal van horen. En in dit boek ga je er
ogenblikkelijk in mee. Dramatisch. Bij het dichtslaan voelde ik me weer
10 nadat ik Alleen op de wereld had uitgelezen (of Waterschapsheuvel).
Niet qua verhaal, maar wel qua emotie en hoe ik werd meegevoerd.
Het springen in de tijd houdt je alert. Je let op of het wel klopt,
vraagt je af hoe *dat* nou zit en hoe de plot zich verder ontwikkelt.
Tijdens het lezen zag ik voor me hoe de schrijfster een schema aan de
muur van haar werkkamer moest hebben hangen met de levens van Henry en
Clare. Het gekke is dat dat niet storend werkt maar juist boeit - je bij
het verhaal betrekt.
Degenen die bang zijn dat we hier met science fiction te maken hebben
kan ik trouwens ook geruststellen. Awakenings van Oliver Sacks is toch
ook geen SF? Dit is een bijzonder verhaal over liefde en verlies.
Wanneer je elkaar regelmatig onverwacht moet missen, geniet je van ieder
moment dat je samen hebt.
The time traveller's wife is eerder genomineerd (en toen heeft-ie het
niet gehaald! tsk! had ik dit boek bijna gemist!), en de aanbeveelster
schreef toen dat het op de nominatie staat om verfilmd te worden met
Brad Pitt. Hm, not my choice:
Martin
Donovan is geknipt voor deze rol!Nu ik er zo over denk: dan kan Hal
Hartley het mooi verfilmen. Ik zal de uitgever tippen ;-)
Op onze site staat al een link naar het interview dat
Bookslut (wie
vergeet die naam als hij eens is langs geweest ;-) met Audrey
Niffenegger had.
De vrouw van de tijdreiziger is een boek dat jullie echt niet willen
missen. Vertaald door Jeannet Dekker, 510 p. ISBN: 9069746018 Eerdere
aanbeveling en link naar interview:
BTW BOEKgrrls, Henry is een bibliothecaris ;-) en Clare
papierkunstenaar.
Jonathan Foer: Extreem luid & ongelooflijk dichtbij
Omdat zo veel grrls er lovend over schreven, omdat manlief toen hij het las
veelvuldig in de lach schoot en het boek niet kon wegleggen (een unicum) wil
ik graag Extreem luid & ongelooflijk dichtbij van Jonathan Safran Foer
nomineren.
In verschillende mails over dit boek werd het vergeleken met The curious
incident of the dog in the night-time van Mark Haddon. Nu is dit boek al
uitgebreid besproken en er staat een samenvatting van op de boekgrrlsite in
de gezondheidshoek.
Eigenlijk zou ik ook dit boek wel genomineerd willen zien en dan
onmiddellijk voor of na Extreem luid enz. willen lezen. Maar omdat degene
die het boek voorstelt er ook een samenvatting van moet maken en er zo
uitgebreid over is gemaild heb ik niet zo veel zin om het aan te bevelen.
Dus. wie durft?
Een andere mogelijkheid is om de samenvatting van Mark Haddon te combineren
met Foer. Dan zouden alleen de overeenkomsten en verschillen samengevat
hoeven te worden. Dat zou ik wel op me willen nemen.
Afijn, ik weet niet goed wat ik ermee moet dus.
Hieronder in ieder geval enkele enthousiaste citaten van de mails van grrls
over Extreem luid & ongelooflijk dichtbij (zelf nog niet gelezen namelijk):.
----------------
Ik ben net begonnen in de nieuwe Foer: Extreem Luid & Ongelooflijk Dichtbij.
De eerste bladzijde was al gniffelen, al is het enigszins banaal...
----------------
Ik gaf dit boek aan mijn wederhelft. Gisteravond begon hij erin met de
mededeling dat hij er eigenlijk niet zo'n zin in had. Na 10 minuten was hij
al hardop aan het lachen en dat ging zo nog een tijdje door.
----------------
O, dit is zo prachtig. Zoo prachtig. Ik wilde er een mail over gaan
schrijven maar ben overweldigd blijven zitten: Ik wil het zo goed doen dat
het er niet van komt.
Maar het is makkelijker bij je aan te sluiten.
Mij troffen bijzonder:
Alles over communicatie, en in het bijzonder schrijven. Volgens mij gaat het
boek daar (o.a.) over. Zoals:
De man die niet meer kan praten en 'ja' en 'nee' op zijn handen getatoeeerd
heeft, om de communicatie wat eenvoudiger te maken dan alles op te hoeven
schrijven. (net alsof je dat niet met je hoofd kunt door knikken. Hij blijft
dus geschreven taal willen gebruiken) De twin towers, die niet zolang zouden
zijn blijven branden als er niet zoveel papieren in waren geweest.
Dat geldt ook voor de boeken in het huis van de vader van Anna. (dit is
onbegrijpelijk voor wie het niet kent) Allerlei soorten brieven en briefjes,
die al dan niet gelezen worden, door al dan niet de juiste persoon.
En de enorme ontdekking aan het eind, die maakt dat je overal anders
tegenaan kijkt. De hoop en de liefde.
----------------
Ook net erin bezig en ik denk al net zo enthousiast te gaan worden als jij.
Wat een levendigheid in dit boek.
----------------
Vandaag in Foer II begonnen. (Het 'verhaal' werd al eerder in een mail
verteld) En o-o, hij 'doet' 't weer, die Foer. Pakt je gelijk bij je
kladden. Ik was bij de eerste info over dit boek wat achterdochtig: mmm -
zo'n wonderknaapje van 9 jaar - wil ik dat wel lezen? Was zooo onder de
indruk van Foer I, dat 'k bang was voor een teleurstelling.
Maar nee. Niks daarvan.
----------------
Ik weet nog niet goed wat 'k van deze roman ga vinden. Het is zo'n groot
verhaal - hoe hou ik 't als lezer in de kladden? 't Geheel is absoluut
fascinerend / ontroerend / soms hilarisch / soms vervreemdend. Oskar blijft,
ondanks z'n on-kinderlijkheid een hartveroverend jong met z'n verdriet over
z'n vader. De functie van 't gezoek met de sleutel snap ik nog niet - maar
dat zou nog kunnen komen.
Het centrale thema is vast en zeker 'leven vs.dood ' / 'iets vs. niets'. 't
Stikt van de variaties op dit thema - maar daar kunnen we 't later misschien
nog wel es hebben.
Maar die taal! Sjonge jonge. Soms nuchtere dialogen, soms pure poezie. Op
pag. 201 bv schrijft oma over de dag dat opa vertrok, terwijl zij zwanger
was. Pff - is dat poezie of niet!
----------------
Ik wil het eigenlijk zodra ik het uit heb meteen weer opnieuw gaan lezen om
het wat beter te kunnen plaatsen allemaal. Ik ben blij dat het een heb-boek
is en geen leen- of crossboek. Dit is een blijvertje!
----------------
Caatje, die Foer gisteren uit heeft gelezen en toen genoeglijk even heeft
zitten janken. DJ, een van mijn katten, kwam het arme huilende vrouwtje
zelfs troosten, dacht zeker dat ik echt verdriet had. Maar was alleen maar
geroerd/ontroerd. Zucht....ik ben ook zo'n sentimentele draak.
----------------
Rascha Peper: Verfhuid
Dit nieuwe boek van Peper heb ik nu al een paar uur uit. Ondertussen
heb ik mijn zoektochten verricht op internet. Ik wist namelijk zo goed
als niets over Duitse romantische schilders als Friedrich, Böcklin,
Carus en Blechen. Maar vooral Friedrich. En, vroeg ik me, heb ik dat in
me: gepassioneerd raken over een schilderij, zo erg dat ik het wil
hebben, hoe dan ook? Maar nee, ik heb dat niet. Peper's hoofdpersonen,
Terwindus en Kee, hebben dat wel. Niet meteen heel zichtbaar. Maar het
is duidelijk aanwezig. In haar beschrijving, raar woord, verhaal, bouwt
Peper die spanning langzaam op. Wat is er toch met de kunstkopende en
kunstminnende mijnheer Terwindus? Maar het gaat uiteindelijk om de
relatie tussen Terwindus en zijn schilderij, de relatie tussen Kee en
zijn kunstgalerie en de kunst, de relatie tussen Kee en zijn veel
jongere vriend, de relatie tussen Kee en zijn schilderen en de
schilderijen van Terwindus. Het is een verhaal dat je langzaam meezuigt.
Als je de schilderijen niet kent verzin je ze onder het lezen... Als je
ze wel kent bof je. Dan valt het meteen op een plaats, al moet ik je
teleurstellen. Het 'hoofdschilderij' heeft Peper verzonnen. Maar ook
weer niet helemaal. Fragmenten van haar verzonnen schilderij, zijn terug
te vinden in het oeuvre van Friedrich. Aan het eind laat Rascha Peper
mij in elk geval een beetje verdwaasd achter. Ik had zo graag helemaal
op willen gaan in haar verhaal, mezelf verliezen in de hartstocht van
haar schrijven. Maar nee, ik heb me nergens geërgerd. Ik heb me nergens
opgewonden. Want Peper kan schrijven. Elegant. Vloeiend. Koel. Dat past
minder bij de Sturm und Drang, de Romantiek, de passie, de hunkering...
Komt die passie de volgende keer? Het is duidelijk waar Peper haar
inspiratie voor het thema vandaan heeft (Tentoonstelling van Duitse
romantici in
The Metropolitan Museum of Art in New York naar aanleiding van de
aankoop van Friedrichs Two Men Contemplating the Moon (11 september 11
tot 11 November 2001). Het blijft de vraag wat haar hartstocht heeft
aangewakkerd. Een 'af' boek, qua vorm en woorden, maar nu nog losbreken.
Rascha,durf!
Caspar David Friedrich
Car Gustav Carus
Karl Blechen
Arnold Böcklin
Uit het Kortingskaartblad van de NS:
"u heeft wel een paar prentjes, zie ik". Rascha Peper heeft iets met
obsessies, iets met bizarre verhalen en iets met de dood. een raar
krantenstukje over een wetenschappelijk experiment met badeendjes in
oceaanstromen, iemand die vast komt te zitten in het ijs of een
opgedoken telg van de laatste Russische tsaar: typisch iets voor haar.
Zij zijn de aanzetten tot een nieuw verhaal. ook in haar nieuwe boek
Verfhuid, een novelle, gaat het over een obsessie, of liever een
allesverslindende passie, een verzamelwoede die zelfs gevaarlijk wordt.
Verfhuid speelt zich af in de kunstwereld. De hoofdpersoon is een
galeriehouder, Arnold Kee. een homo met een jonger vriendje. Als in een
verhaal van Roald Dahl raakt de galeriehouder verstrikt in het doen een
laten van zijn klant de heer Terwindus, voor wie schilderijen van
levensbelang zijn. "Hobby? had Terwindus herhaald en het woord had uit
zijn mond geklonken alsof het om een besmettelijke ziekte ging" Rascha
Peper heeft van het kruisen van de levens van de twee mannen een verhaal
gemaakt waarover we hier niet meer zullen zeggen dan dat het bizar,
huiveringwekkend, maar heerlijk is en dat de dood er ook een rol in
speelt. En dat het best iets weg heeft van de betere boeken van Ronald
Dahl.
J.K. Rowling: Harry Potter en de Halfbloed Prins
- Heb het inmiddels 2x gelezen en heb nu hevig last van Harry Potter
afkickverschijnselen.
- Ik ook, eigenlijk! Ik heb echt weer genoten. Het begint op alweer
een verrassende plek, er zijn nieuwe fantasierijke vondsten
gedaan door Rowling (haast niet te geloven!), het einde is ronduit
onverwacht, en adembenemend beschreven. Meer zal ik er niet van
zeggen!
- Allereerst vind ik het heerlijk om te horen dat anderen ook al de
nieuwe HP hebben gelezen! Nog drie dagen werken, dan heb ik mijn
zomervakantie en ga ik het boek herlezen - ik kijk er nu al naar uit.
- Ik heb HP6 ook met plezier en snel uitgelezen. Veel van hetzelfde
toch wel, alleen de laatste hoofdstukken(en de
pensieve-uitstapjes) vond ik extra mooi. Heel disturbing, die
gebeurtenissen in de laatste hoofdstukken inderdaad.
Wie the halfblood prince was, was me al snel duidelijk.
- Inmiddels heeft hij deel 6 gelezen en is daarna minstens een dag
van slag geweest. Net als jij (= Bernique) vond hij het (na een traag
begin) heel onverwacht eindigen.
Nou, dames, als deze opmerkingen niet voldoende zijn, weet ik het
niet meer!
Jodi Picoult: De Tweede Dochter
Dit boek is net een film! Zo goed zijn de gedachten, beelden en relaties
beschreven. Het sleurt je mee in de dramatische lotgevallen van de
familie Fitzgerald. Na elke pagina verwacht je het antwoord, de
ontknoping. De spanning is te snijden, de ontroering is intens. Anna
Fitzgerald is geboren om het leven van haar zus te redden. Haar ouders
hebben haar verwekt omwille van haar beenmerg, waarmee ze de ziekte van
hun andere dochter, Kate, hopen te bestrijden. Kate lijdt sinds haar
vroege jeugd aan leukemie en Anna heeft al talloze operaties en
transplantaties moeten ondergaan om haar oudere zus te genezen. Dan
neemt Anna een beslissing. Zij verkoopt een dierbaar medaillon om een
advocaat in te kunnen huren en
begint een rechtzaak tegen haar ouders.
Manon Uphoff: Koudvuur
Ik heb (bijna) al haar /verhalen/columns en boeken gelezen, ik
ben een grote fan van haar. Ik kwam voor het eerst in aanraking met haar
intrigerende verhalenbundel 'Begeerte' "dat was haar debuut. Ze werd
daarvoor genomineerd voor de ECI-prijs 1997 en geselecteerd voor de AKO
-Literatuurprijs (1996) en werd oa ook bekroond met de RABO-Bank
Lenteprijs (1996).Ze heeft daarna, een novelle, korte verhalen, kleine
literaire werkstukjes, columns in diverse goede bladen. geschreven etc.
Afgelopen donderdag verscheen haar roman Koudvuur. Ik citeer uit enige
persberichten:
'Koudvuur' , een met impressionistische pennenstreken geschreven boek
over een jong meisje die terugkijkt op haar jeugd.Uphoff laat zien wat
Uphoff al eerder liet zien dat ze een waar natuurtalent is. Het proza
van Uphoff valt op door het inlevensvermogen, de heftigheid, maar vooral
door de pracht ervan.
Ikzelf heb genoten van deze roman, van haar beeldrijke proza. Gevoelens,
geuren, emoties, zij weet zelfs de meest abstracte in prachtige woorden
en zinnen om te zetten. Ik zal een klein stukje overnemen uit dit boek:
Als hij op een dag met haar naar de boekwinkel gaat en het meisje er
zelf een exemplaar uit mag zoeken, kan ze niet kiezen. Het is of er in
elk boek een theater schuilt, met geheime stemmen die opstijgen uit de
pagina's en bewegende lichamen daarbinnen...
De kinderen staan bij de tafel, de sterretjes in hun hand en wachten tot
de vader de lucifers heeft aangestreken.Druppels wit en strepen en
flitsen van zilver spatten van de stokjes af met een geknetter als van
water in olie. Als je de stokjes snel ronddraait, kan je er in de lucht
brandende cirkels en ellipsen mee trekken. Met de armen voor zich
uitgestrekt, tot ver boven het tafelkleed, volgen de kinderen de
gloeiende punten die oranjegeel over de staafjes trekken. Er spatten
vonken op het kleed. "Niks aan de hand,' zegt de vader. "Dat is koudvuur,
daar kan je je niet aan branden."
Website Manon
Uphoff
De nieuwe roman Koudvuur van Manon Uphoff gaat over een ongelukkig
gezin waarin de kinderen toch proberen een soort familiegevoel te
creëren. IJzersterk zijn de dwingende, precieze zinnen waarmee personen,
relaties en gebeurtenissen worden neergezet.
NRC
Met haar nieuwe roman Koudvuur is Manon Uphoff er in geslaagd een
rilling van genot en huivering te veroorzaken bij elke omgeslagen pagina.
De sfeer van het verhaal is beklemmend, de ontwikkeling van de
personages verontrustend. Daarbij gaat er een bepaalde instinctieve
kracht uit van alle ellende die er wordt meegemaakt. Uphoffs nieuwe
roman verschilt niet wezenlijk van haar eerdere werk, maar is evengoed
een verhaal dat beklijft.
8weekly
Bijzonderheid: Heeft vanaf september 1999 column in De Volkskrant, maar
zegt over andere columnisten: 'Al die mensen, al die meningen. Ik maak
liever geen deel uit van het setje papieren persoonlijkheden die
voortdurend op elkaar reageren. Zelden wordt iets genuanceerd of
uitgediept. [..] Ongenuanceerd zijn is lekker, maar het is ook zo
oninteressant.' (De Volkskrant, 27-8-1999).
Schrijversnet
Manon Uphoff (Utrecht, 1962) studeerde Nederlands en
Literatuurwetenschappen. Na haar studie gaf ze Nederlandse les aan
anderstaligen.
Uphoff stelde de bundel Familie samen in opdracht van uitgeverij
Prometheus, was redacteur van het tijdschrift Optima, schreef in 1999
columns voor de Volkskrant en schreef een aantal scenario's voor de VPRO.
Uphoff levert regelmatig bijdragen aan (dag)bladen, onder meer aan de
Volkskrant, Algemeen Dagblad, Rails, Elle en Vrij Nederland. Verder
verzorgt ze regelmatig lezingen en verleent haar medewerking aan
debatten.
Boek een schrijver
Tommy Wieringa: Joe Speedboot
Boekomslag:
Joe Speedboot is een roman over liefde en rivaliteit, over een verlosser
zonder belofte en een heroïsche odyssee. Het toont het lot van
nieuwkomers in een Nederlands dorp, waar de last van het onverwerkte
verleden op de inwoners drukt. De tragikomische maalstroom van
gebeurtenissen geeft het ingeslapen dorp een onverwachte dynamiek waar
het niet meer van zal herstellen. Tommy Wieringa schreef met Joe
Speedboot een gedreven, aanstekelijke ontwikkelingsroman, met een
hoofdrol voor de mateloze verbeeldingskracht van één man. Fransje
Hermans, de verteller van het verhaal, is na een ongeluk invalide
geraakt en heeft voorgoed zijn
spraakvermogen verloren. Hij is de zelfbenoemde chroniqueur van het dorp
Lomark. Zijn fascinatie voor de nieuweling Joe Speedboot is grenzeloos:
Joe Speedboot, de jongen die zijn eigen naam gekozen heeft en op zijn
vijftiende al bommenlegger, vliegtuigbouwer en bewegingsfilosoof is.
Nauwgezet observeert Fransje hoe nog een nieuwkomer de natuurlijke orde
van het dorp komt verstoren: Joe?s stiefvader Papa Afrika, een
zachtaardige Nubiër met gazellenogen die een kleine scheepswerf begint
op de oever van de Rijn. Dan verschijnt de geheimzinnige Picolien Jane,
een beeldschone Zuid-Afrikaanse, aan wie Fransje zijn kronieken opdraagt
en voor wie levenslange vriendschappen op het spel worden gezet. In haar
komen alle verhalen samen, met noodlottige gevolgen.
Irvin D. Yalom:
De
Schopenhauer therapie
Kinderboeken
Lineke Dijkzeul - Aan de bal
Overal in de wereld voetballen kinderen veel en graag. Zo ook in een
arm, klein dorp in Afrika. Meneer Baouri traint voor zijn plezier de
dorpsjongens, maar de jongens moeten zelf hun bal maken en voetballen op
blote voeten. Het gaat fantastisch. Baouri heeft een vriend in de grote
stad, twee dagreizen ver, die scout is en altijd op zoek naar
talentvolle jongens. Op uitnodiging van Baouri komt hij kijken. En...
hij selecteert maar liefst drie jongens! Zij mogen naar het
trainingskamp in de stad om opgeleid te worden tot professionele
voetballers. Voor alledrie is het een droom die uitkomt. Ze kunnen hun
geluk niet op. Maar de werkelijkheid in de grote stad en het harde
trainen passen niet helemaal in het droomplaatje. Niet alledrie zijn ze
opgewassen tegen de grote verandering in hun leven. Een mooi boek, in de
setting van het voetbal, over kansen krijgen en die wel of niet
waarmaken en vriendschappen die veranderen. De reden waarom ik dit boek
graag op de leeslijst zou zien is, dat ik er een jaar geleden in ben
begonnen, maar het door omstandigheden niet heb kunnen uitlezen. En ik
vond het zo prachtig! Ook hoe Dijkzeul een en ander psychologisch
uitwerkte. Erg de moeite waard!
Cornelia Funke: hart van inkt
Geplukt van de
Pluizuit-site, want ik heb het nog niet gelezen:
Meggie is dol op verhalen en op boeken, net zoals haar vader Mo. Maar
Mo wil Meggie nooit een verhaal voorlezen. Op een nacht klopt een
vreemdeling, Stofvinger, aan bij Meggie en haar vader. Haar vader blijkt
Stofvinger te kennen en ze moeten - weerom - naar een andere plek
verhuizen. Een nietsontziende schurk wil het boek 'Hart van inkt' van
Mo. Maar Mo wil het voor geen prijs kwijt. Meggie komt maar mondjesmaat
achter het geheim over wat er vroeger allemaal gebeurd is. Mo is in
levensgevaar. Ze moeten vluchten en dat is het begin van een zeer
bijzonder avontuur!
'Hart van inkt is een verhaal met een uitzonderlijke vaart, met helden
waar je wel van moet houden, en met schurken die je doen huiveren.'
schreef The Independant. Daar is geen letter van gelogen. Dit is gewoon
een schitterend verhaal dat je in de greep krijgt vanaf de eerste
bladzijde en dat je pas weglegt als je de laatste bladzijde omslaat. De
helden zijn inderdaad om van te houden: zo eerlijk, open en puur. Meggie
is een heerlijk kind dat openstaat voor de dingen die gebeuren en nooit
de moed verliest. Haar vader is een integer en eerlijk man; die lijdt
onder de raadselachtige verdwijning van zijn vrouw en alles doet om zijn
dochter te vrijwaren van negatieve invloeden of slechte gebeurtenissen.
En de schurken van dienst zijn inderdaad erg slecht en nietsontziend.
Gelukkig worden ze nooit gruwelijk beschreven zodat de lezer(es) er nare
dromen van kan krijgen, maar ze schrikken niet terug voor inbraak, brand
of moord. De plot van het verhaal is ongelooflijk origineel en zo
overtuigend gebracht dat je echt gelooft wat er verteld wordt. De
schrijfster doet dat in prachtige bewoordingen en heerlijke beelden die
de lezer gewoon heel het verhaal in de ban houden. Eén voorbeeld: '.Ze (boeken)
begroetten Meggie aan de ontbijttafel met hun uitnodigend opengeslagen
bladzijden. Ze verdreven de verveling op grijze dagen. En soms
struikelde je erover.'
Hoewel het een echt dik boek is (495 bladzijden) verveelt het verhaal
geen ogenblik; verslapt de spanning nooit en blijft het verhaal
optimistisch, soms zelfs grappig en met een wensvervullend einde dat de
lezer een heel goed gevoel geeft. Dit verhaal wordt, gezien het succes
in andere landen, verfilmd. Maar of de magie van het woord (Het
schrijven van verhalen heeft zeker ook met tovenarij te maken. slotzin)
ook in beelden kan weergegeven worden, is nog maar de vraag. Dat het
lezen van verhalen ook met tovenarij te maken heeft, is met dit verhaal
voor eens en altijd bewezen. Dit verhaal betovert je! Zeker weten! Lezen!
Nu!
Mirjam Pressler: Malka Mai
Flaptekst: De joodse Malka Mai (7) woont met haar moeder Hanna en
haar zus Minna (16) in een stadje aan de Pools-Hongaarse grens. Als de
Duitsers in 1943 ook hier met deportaties beginnen, moeten de drie
halsoverkop vluchten. Te voet trekken ze over de Karpaten naar Hongarije.
Maar Malka wordt ernstig ziek en haar moeder besluit haar in een molen
achter te laten. Zo gauw ze weer gezond is zal Malka alsnog naar haar
moeder en zusje worden gebracht. Het plan mislukt en Malka moet zich in
haar eentje redden. Terwijl haar moeder naar de vrijheid vlucht, belandt
zij in een getto, waar ze door haar ongelooflijke wilskracht en
doorzettingsvermogen weet te overleven. Maar of ze ooit haar moeder
terugziet...
[KJB] Philip Pullman: De vogelverschrikker en
zijn knecht
Een lange magere knul aan het hof stort zich telkens dapper in
allerlei angstaanjagende avonturen, waaruit zijn vriend hem telkens moet
zien te redden. Vanaf ca. 7 jaar. B-boek
[KJB] Meg Rosoff: How I Live Now
Altijd tricky om een boek op de lijst te willen zetten, dat je zelf
nog niet gelezen hebt, maar ik heb inmiddels zoveel lof gehoord over dit
boek dat ik het wel aandurf. Het boek dat vorig jaar de Guardian's
Children's Fiction Award toegekend kreeg gaat over de 15-jarige Daisy
uit New York die een zomer lang logeert bij familie in Engeland. Tijdens
die zomer wordt Daisy verliefd op haar neef, maar wordt ze van hem
gescheiden door de wereldoorlog die uitbreekt en de terroristische
aanslagen die overal chaos veroorzaken. In de korte samenvatting in de
catalogus van de bibliotheek staat abusievelijk vermeld dat het om de
Tweede Wereldoorlog zou gaan en daardoor is het boek ten onrechte ook
ingedeeld in de categorie WWII, maar het gaat om een wereldoorlog die in
een nabije toekomst uitbreekt. Heel wat anders, dus!
Het boek is vertaald door Jenny de Jonge (als: Hoe ik nu leef) en is
verschenen bij uitgeverij Pimento.
Hier wat citaten uit de recensie in The Guardian:
Rarely does a writer come up with a first novel so assured, so
powerful and engaging that you can be pretty sure that you will want to
read everything that this author is capable of writing. But that is what
has happened with Meg Rosoff's How I Live Now, which, even before
publication, is being talked of as a likely future classic. How I Live
Now is a book written out of an apprehension of how terrible the world
is, but also out of its potential for magic. Rosoff has great
imaginative reach; her voice is so finely tuned that I instinctively
trusted her, from the opening page right up to the wonderfully equivocal
ending. With its lack of punctuation, its muddled tenses, its breezy
tone concealing an absolutely stricken state, this is a powerful
novel: timeless and luminous.
Ik ben intussen erg benieuwd geworden en heb de eerste vijf
hoofdstukken al gelezen. Vanavond de rest!
In
dit geval kan het niet anders dan goed komen. Ik heb 'Hoe ik nu leef'
een paar maanden geleden gelezen en was er erg van onder de indruk. Het
werd bij mij op mijn werk getipt als een boek dat je moet lezen. Bij de
kinderboekwinkel was het net uitverkocht, maar daar riepen ze ook dat ze
het één van de topboeken van dit moment vonden, het werd meteen weer
besteld, bij Scheltema verzekerde de verkoopster me ook van een goede
aanschaf.
Een meisje, leeftijd puber, gaat bij haar familie in Londen wonen, omdat
haar eigen thuissituatie (Amerika) voor haar bepaald niet zo fijn is. Er
ontstaat een sterke gevoelsband met haar neef en nichtje, vriendschappen
die in een alledaags licht staat door het uitbreken van een
terroristische oorlog. Het boek gaat over vriendschap, liefde, delen en
veiligheid. Het is een sterk boek, en ik denk mijn nummer één van dit
jaar.
Ik zat echt met dichtgeknepen keel toen ik het uit had.
Pfff,
nou zeg! Ik heb er mijn werk voor verwaarloosd om het in één ruk
uit te kunnen lezen. Ik heb nu de vertaling in de bieb
gereserveerd, want daar ben ik ook erg benieuwd naar. Het lijkt me een
hele klus om dat pubertaaltje adequaat te vertalen en er zitten ook een
paar ingewikkelde woordspelletjes met de dubbele betekenis van
woorden in. Ben benieuwd hoe de vertaalster die heeft opgelost.
Voorlopig zou ik vooral aanraden de Engelse versie te lezen. Er moet
haast wel veel verloren gaan in vertaling. Verder vind ik het eigenlijk
nogal een volwassen boek. Ik vind zowel de beschrijving van de liefde
als de oorlogsgruwelen zeker niet voor dertien plus (of twaalf plus,
zoals ik ergens las), eerder vijftien plus. Wat dat betreft vind ik dat
het Nederlandse omslag met bloemetjes en vlinders je ook op het
verkeerde been zet. Ik verwachtte daardoor een heel ander, veel minder
heftig boek. Ja, nu ik het ook gelezen heb, raad ik het zeker aan voor
de lijst. Volgens mij valt er een hoop over te zeggen en verdient het
boek het gewoon om door veel mensen gelezen te worden.
