Eerst nog even over de biografie van Camille:
Het was een van de eerste boeken die ik niet alleen verslond maar waarbij ik
tegelijkertijd ook een traantje wegpinkte.
Heel ontroerend maar ook heel frustrerend om te zien hoe
Camille werd tegengewerkt door die nurkse negentiende eeuwse mannen. Toen ik in parijs
woonde ben ik specifiek voor haar werk naar het Musée Rodin gegaan.
Indrukwekkend en wat was ze eigenlijk goed. Ik heb me
voorgenomen (en ik heb niet veel tijd meer!) om voor de tentoonstelling in het Singer
museum in Laren dit boek nog een keer te lezen. Als je twijfelt of je het boek wilt gaan
lezen dan zou ik zeggen DOEN!!!!
Plus een heel teleurstellend bericht:
"Zelfs een bedevaart naar haar graf zit er niet meer in. Haar graf op de
begraafplaats van het dorpje Montfavet( bij Avignon) is in alle stilte geruimd."
stond in de Trouw van vanochtend.
hier word ik nu zo droevig van... ik dacht dat dat fanatiek opruimen gewoon
iets typisch nederlands was (overal ruimte gebrek - te veel mensen, dood en levend) maar
dat het ook in Frankrijk gebeurd, met hun eigen bekende kunstenaars nog wel...
ongelovelijk.
ik denk toch dat nu misschien de tijd is voor mij om haar
biographie weer te proberen. Heb diverse 'leuk' boeken in huis van de bieb, maar een
sneeuwerige Februari avond lijkt me een geschikte moment om Claudels verhaal te beginnen.
Warme anijsdrankje erbij - ik verheug me er nu al op.
Dan is het zo ver dat de grrls samen het Singer museum in
Laren zullen bezoeken voor de tentoonstelling over Camille. Een uiterst verschrikte mail
was het begin van dit boekgrrls uitje:
Jeetje hebben jullie het weer gezien? Er ligt echt een heel pak sneeuw!
We gaan toch nog wel?
Een opgewekte kreet zag geen enkel probleem:
Ja hoor, grote wegen zijn vast goed en als we onderweg stranden zien we het
ook wel weer. Zulke verhalen zijn altijd leuk voor later roepen we dan in de familie.
Iedereen arriveerde gezond van lijf en leden en er werd
genoten.
Ik vond het trouwens een erg mooie tentoonstelling. Nu toch eens meer van
Rodin gaan zien, om meer te vergelijken. Want wat hier van hem stond vond ik persoonlijk
in het niet vallen bij wat er van Claudel stond. Rodin was zo glad. Maar dat kan ook best
aan de gieter liggen. Bij veel sculpturen van Claudel zag je de afdrukken van de
gietmallen nog, terwijl de Rodins helemaal gladgepolijst waren.
En die anecdotische beelden, zoals de roddelende dames, nou
ja, die vond ik juist ook zo leuk (niet iedereen dus hoorde ik om me heen). Maar als je
die gezichten zag van die vrouwen: echt helemaal op roddelen. En alle handjes weer even
mooi! En zo verhalend ook.
En zittende in die prachtige voorkamer genietend van
koffie, al dan niet met dikke taartpunten, had je geen moment het idee dat je nog in een
museum zat.
Ik sluit me er van harte bij aan. Vond het een mooie tentoonstelling, hoewel
erg druk. Een paar jaar geleden de Rodin tentoonstelling gezien in het Singer, waar dus
ook een hoekje Claudel was. En in het Rodin museum in Parijs geweest. Daar troffen me toen
de roddelaarsters ook al.
Als ik Camille vergelijk met Rodin vind ik haar werk
verfijnder, meer ingehouden emotie, en daardoor misschien ook aangrijpender. Het theatrale
van sommige van Rodins stukken heeft ook wel zijn aantrekkingskracht. Zo'n beeld als de
poorten van de hel, vol worstelende mensen, verwrongen en vervormd. Erg aangrijpend om
naar te kijken. Of het beeld van Balzac (toch?), een statig beeld... ja vind k ook mooi op
zijn manier. Net zoals je soms zin hebt in een glaasje wijn en de andere keer wil je een
glaasje limonade...;-)
Er werd achteraf ook nog een literair tintje aangegeven
met een gedicht van Giacomo Leopardi
Dit gedicht deed me aan de beelden van Camille denken:
Het was leuk, weer een heleboel nieuwe gezichten gezien, en de grrls die
erbij hoorden een beetje leren kennen. En uiteraard een prachtige tentoonstelling, genoten
van de mooie beelden.
De prachtige foto's die weer door Marion op een rijtje
werden gezet werden ook gewaardeerd door degenen die niet meegeweest waren.
Aangezien ik nogal ver weg zit en jullie vast niet zo gauw in levende lijve
zal ontmoeten vond ik het heel leuk om naar de foto's te kijken. Ik heb sinds in
meedoe geprobeerd me gezichten voor te stellen bij de namen op mijn screen. Met de
foto's maakte ik er een spelletje van om te kijken in hoeverre mijn voorstelling
overeen kwam met de werkelijkheid. Iedereen zag er heel anders uit dan in mijn
verbeelding.
Een heel bekend verschijnsel bij Boekgrrls-uitjes die
meestal beginnen met "ben jij nou Marietje (ik noem maar wat), goh meid, had een heel
ander beeld bij die mails van je...... Leuk!
Samengevat door Eisjen die helaas niet
aanwezig kon zijn.
