Leuk, dacht ik, een boek over een kat als lekker tussendoortje.
Slechts twintig piek en 156 pagina's. De titel klopt natuurlijk niet,
want de mooiste kat van de wereld woont bij mij (of ik bij haar, daar
zijn we nog niet uit), maar een waar gebeurd verhaal over een kat die
twee mensen bij elkaar brengt is nooit weg.
In DmKvdW gaat de Engelse schrijfster in een dorpje in de Provence
wonen. Ze is nogal gek op katten en ontdekt dat in het vensterkozijn van
een bepaald huis bijna altijd een kat zit. De eigenaar lijkt niet zoveel
naar het beest om te kijken. Dus gaat ze altijd
langs
die kat als ze door het dorp loopt, hetgeen natuurlijk opvalt. Als ze
ziek wordt komt opeens de eigenaar van de kat op de proppen, die haar
verzorgt enzovoort enzovoort, waarna een huwelijk volgt en de ene na de
andere kat de echtelijke stede verovert.
Het begint zo leuk, dit boek. Ik hou
van zinnen als "Tu es le plus beau chat du monde, zei ik in mijn
beste Frans, want het was een Franse kat." Het is ook leuk om te
lezen hoe de kat - en andere katten - een steeds grotere plaats in
Thorntons leven innemen. Maar langzaam doch zeker drong het tot me door
dat de schrijfster wel erg weg is van zichzelf ('het krachtige
handschrift' - dat van haar dus), en toen dat eenmaal was ontdekt werd
het steeds erger.
Het verhaal wordt chronologisch verteld, maar met
allerlei informatie die zij op dat moment nog niet kan hebben (ze
wisselt ook te pas en vooral te onpas de ik- en zijvorm af), waardoor
het lijkt of ze het allemaal wel doorheeft maar
doet of haar neus bloedt. Oh oh wat is Monsieur (de eigenaar van de
kat, en de man waar ze later mee zal trouwen) al gek op
haar en oh oh wat heeft ze dat helemaal niet door.
De romantiek is trouwens ook niet van het zwijmelige soort. Nadat
Monsieur (zo blijft de arme man het hele boek door heten, ook na
jaaaaren huwelijk) haar tijdens haar ziekte heeft verzorgd vraagt
hij haar ten huwelijk. Zo gaat dat. Ze zegt ja, ze trouwen, kopen een
huis, richten ieder hun eigen slaapkamer in en dat was het dan wel weer.
Simple comme bonjour. Wat volgt zijn nog allerlei
kattenbeslommeringen, maar omdat Thornton er direct en indirect
nadruk op blijft leggen dat het toch wel heel bijzonder is zoals zij met
katten omgaat, vind ik ook dat gedeelte van het boek niet meer te
pruimen.
Kortom: ben maar blij dat ik het heb gelezen, dan hoeven jullie het
niet meer te doen. ;-)
Pauline